ไป๋จินหลงมองเต่าสีดำสนิทตัวเท่าฝ่ามือที่นอนหงายในฝ่ามือตนเองขาทั้งสี่ส่ายไปมา กระดองเต่ามีลวดลายโบราณบางอย่างที่ดูลึกลับหากมองปกติก็ไม่สามารถมองเห็น แต่เมื่อมีแสงตกกระทบบางมุมจึงมองเห็นได้เขาลองพลิกดูด้านหลังก็มีลวดลายเช่นกัน
“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ เจ้ามนุษย์หน้าอ่อน”
“เต่าพูดได้ เจ้าเป็นสัตว์อสูรหรือ”
“ใครว่าข้าเป็นสัตว์อสูร ข้าเป็นสัตว์เทพต่างหาก ตาต่ำยิ่งนัก”
ไป๋จินหลงพลิกเต่าดำไปมาด้วยความสงสัยเจ้าเต่านี้หากบอกว่าเป็นสัตว์อสูรตนคงพอเชื่อได้บ้าง หากบอกเป็นสัตว์เทพดูจะโอ้อวดจนเกินจะรับได้ ส่วนเจ้าเต่าดำถูกพลิกตัวกลับไปกลับมาทั้งยังถูกเพ่งมองด้วยความสงสัย ในใจมีความโกรธที่พุ่งสูงจนอดค่อนขอดออกมามิได้
“เป็นไงเจ้าพลิกข้ากลับไปกลับมาหลายรอบจนข้าเวียนหัวไปหมดแล้ว เห็นอะไรบ้างหล่ะเจ้ามนุษย์”
“ไม่เห็น หากเจ้าบอกว่าเป็นสัตว์อสูร ข้าจะพอทำใจเชื่อเจ้าบ้างก็ได้นะ แต่ว่าสัตว์เทพนี่มันออกจะเกินเชื
