ยามอิ๋นที่ยังคงมีน้ำค้างเกาะยอดไม้และใบหญ้า จิ่วเหมยฮวานั่งสมาธิบนแท่นหิน สัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่กำลังมุ่งหน้ามาทางประตูทางเข้า นางลืมตาขึ้นมองรอว่าจะมีผู้ใดผ่านเข้ามาเมื่อเงาร่างปรากฎชัดเจนประกายในตานางแสดงออกถึงความยินดีความดีใจอย่างที่สุด
“อาจารย์อาสิบเอ็ด เป็นท่าน”
“ฮวาเอ๋อร์ เจ้าเองรึ มาช่วยข้าพยุงนางเข้าไป”
มือนางยื่นเข้าไปช่วยพยุงร่างของสตรีในชุดประหลาดสีแดงสดเครื่องประดับบนชุดดูสูงค่า แต่เมื่อศรีษะของอีกฝ่ายเลื่อนจากหลังของอาจารย์อาสิบเอ็ดผมที่เดิมบังใบหน้าเอาไว้เลื่อนไปทำให้มีโอกาสเห็นเสี้ยวหน้าของนาง จิ่วเหมยฮวายืนนิ่งตกตะลึงจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตานี่มันจิ่วเอ๋อร์มิใช่หรือ
“ท่านอาจารย์อาสิบเอ็ด นางคือจิ่วเอ๋อร์”
“เจ้าไม่ต้องแปลกใจ ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่นางเหมือนมาก ตั้งแต่ช่วยนางมาได้คุยกันเพียงครั้งเดียวหลังจากนั้นตลอดการเดินทาง นางก็ยังไม่ฟื้นไม่ได้สติขึ้นมาอีก พวก
