นางเดินไปได้ราวสิบก้าวจึงรู้สึกได้ว่าเจ้ากระรอกน้อยเองก็ขยับตามนางมาด้วยทั้งที่ยังอุ้มผลอิงเถาที่ถูกแทะไปแล้วเกือบครึ่ง มันวิ่งๆหยุดๆ เพราะตามไม่ทันเมื่อนางหยุดมองมันก็เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสบกันโดยที่ไม่หลบสายตาในที่สุด เหลียนเยี่ยนก็ยิ้มที่มุมปากดูเหมือนฟ้าจะไม่ได้ทอดทิ้งนางนักอย่างน้อยก็มีเจ้ากระรอกนี่แหล่ะที่ถูกส่งมาเป็นเพื่อนในยามตกยากเพียงลำพัง (มันอาจจะหวังเพียงผลผิงเถาก็ได้) นางค่อยๆย่อตัวลงยื่นมือไปวางด้านหน้ามัน
“อยากไปด้วยกันหรือเจ้ากระรอก ถ้าเช่นนั้นก็มาด้วยกันแต่ข้าไม่รับประกันว่าพวกเราจะรอดนะ”
เจ้ากระรอกส่งเสียงเบาๆ ราวกับมันเข้าใจที่นางพูดด้วย ก่อนจะค่อยๆเดินไต่ขึ้นมาบนมือนาง สองมือค่อยๆประคองเจ้ากระรอกขึ้นมาสูงเสมอใบหน้า ยิ้มน้อยๆ นางมีเพื่อนร่วมเดินทางแล้ว
“เจ้ากระรอกน้อย จากนี้ไปเจ้ากับข้าเราทั้งสองไปด้วยกัน”
“ข้าตั้งชื่อให้เจ้าดีไหม ชื่ออะไรดีนะ ของศิษย์น้องเรียกว่าเส
