ทางกลับอารามนางยังคงแวะตรวจรักษาผู้คนตามรายทางเมื่อเห็นดวงตาที่ไร้เดียงสาเต็มไปด้วยน้ำตาของเด็กชายที่สูญเสียมารดานางก็ใจอ่อนรับอุปการะเด็กชายวัยหกเจ็ดปีคนนี้ให้ติดตามมาด้วย ทำให้การเดินทางตอนนี้เรามีกันสามคนแล้ว (นางนับรวมเสี่ยวไป๋เป็นอีกหนึ่งคนด้วย)
จิ่วเหมยฮวา แต่งกายชุดบุรุษแปลงรูปลักษณ์เช่นเดิม ชายผ้าสีขาวปลิวไสวยืนริมเขามองไปยังที่ผืนใหญ่ที่ถูกทิ้งให้รกร้างจากระยะไกลมองเห็นขอบรั้วกำแพงยาวไกล ด้านในคาดว่าจะเป็นตัวเรือนที่ดูรกร้างแต่สภาพยังพอใช้
“ที่นี่..ไม่มีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเลยสักเพียงนิด หากนางเคยอาศัยอยู่ที่นี่ควรจะมีสักเล็กน้อยสิ หรือข้าจำเป็นต้องเข้าไปภายในจึงจะเรียกความทรงจำของร่างเดิมได้”
“แล้วเด็กหญิงรูปร่างบอบบางอายุน้อยเช่นร่างเดิมของนางเดินทางไปไกลจนถึงทางขึ้นอารามได้อย่างไร”
มีชายสูงวัยกำลังแบกกิ่งไม้และมีตะกร้าที่มีพืชและผลไม้ใส่อยู่ภายในค่อนตะกร้ากำลังเดินผ่
