ข้อตกลง / 2
1038 คำ
"ข่าวดีเหรอ? คุณเพิ่งจะจับได้ว่าฉันมั่วผู้ขาย แต่กลับบอกว่านี่เป็นข่าวดี" เหมือนมีดกรีดเฉือนที่กลางอกซ้าย ความดีใจที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ถูกคงามเจ็บปวดกลืนกินเสียจนแทบหมดสิ้น
"เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว..."
"มันเพิ่งผ่านไป หรือคุณจะบอกว่าลืมไปหมดแล้ว"
"ใช่ผมลืมไปหมดแล้ว"
"หึ!!! แววตาสีหน้าเปลี่ยนขนาดนี้ คิดว่าฉันดูไม่ออกหรือยังไง" แม้เขาจะพร่ำพูดว่าจะลืมสิ่งเธอทำ แล้วเริ่มต้นใหม่ แต่แววตาของเขาเมื่อครู่ก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกเจ็บแปล๊บตรงกลางใจ เพราะแววตานั้นบ่งบอกว่าเขาไม่ลืม ไม่เคยลืมเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอเองก็ผ่านการถูกกระทำเช่นนี้มาก่อน จึงได้รู้ดีว่ามันเจ็บปวดอย่างไร
แม้จะดีใจที่ทำให้เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอได้ แต่ก็ละอายใจกับสิ่งที่ตัวเองทำไปด้วยในเวลาเดียวกัน แม้เธอจะให้อภัยสามีมาโดยตลอด แต่ก็มีหลายครั้งที่รู้สึกขยะแขยงที่เขาไปนอนกับคนอื่น นั่นแหละสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกละอายเพราะภูริวัฒน์ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
"เรามาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า ไหนๆ ก็มีโอกาสได้คุยกันจริงจังแล้ว" ภูริวัฒน์ตัดสินใจพูดขึ้น เขาอึดอัดกับการอยู่ด้วยกัน แต่เหมือนแยกกันอยู่แบบนี้แล้ว
"ก็ว่ามาสิ" ปรีญาณินมองดูรอบๆ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ในบ้านไม่ทีใครอยู่ คิดว่าแม่บ้านคงออกไปทำงานข้างนอกแล้ว
"เรามาเริ่มต้นใหม่กันได้ไหม ตอนนี้คุณก็ท้องแล้ว"
"เริ่มต้นใหม่? หมายถึงคุณจะรับผิดชอบเด็กในท้องของฉัน ต่อให้รู้ว่าฉันมีคนอื่นงั้นเหรอ?" ภูริวัฒน์เริ่มเหนื่อยกับคำพูดประชดประชันของภรรยาเต็มทน ไม่ใช่เพราะที่เธอประชดเขาทุกคำ แต่เพราะที่เธอยกเอาเรื่องที่เป็นแผลในใจเขามาพูด
"ใช่ ผมเชื่อว่า คุณโตพอที่จะรู้จักการป้องกัน ยังไงเด็กในท้องก็ลูกผมแน่ อีกอย่างคุณก็เพิ่งจะ..."
"มั่นใจเหรอว่าฉันเพิ่งทำ ไม่ใช่ว่าคนเพิ่งรู้" ภูริวัฒน์มีท่าทีลังเล เขาเองก็ไม่กล้าตอบอย่างเต็มปาก เพราะขนาดเรื่องที่ไม่คิดว่าภรรยาจะทำ เธอก็ยังทำได้
"เอาเป็นว่าผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ผมจะรับผิดชอบลูกของคุณไม่ว่าเขาจะเกิดกับใครก็ตาม แลกกับคุณเลิกไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก" ภูริวัฒน์ยื่นข้อเสนอที่เขาต้องการ แต่คนฟังยังไม่รู้ว่าเธอได้ประโยชน์อะไรจากข้อเสนอนี้ เพราะต่อให้เขาไม่รับผิดชอบเด็กในท้อง เธอก็มีปัญญาเลี้ยงเองอยู่แล้ว
"ฉันได้ประโยชน์จากเรื่องนี้แค่ที่คุณรับผิดชอบลูกแค่นั้นเหรอ ฉันต้องเป็นฝ่ายหยุดฝ่ายเดียวแล้วคุณล่ะ?" เพราะเธอไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถเลือกเจ้าชู้ได้จริงๆ หลายครั้งที่เธอพยายามอ้อนวอนขอให้เขาหยุด แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะหยุดเลย
"ผมก็จะไม่ยุ่งกับใครอีกเหมือนกัน"
"แล้วอีขวัญรุ้ง ที่รับปากเรื่องบ้านเอาไว้ล่ะ?" รู้สึกว่าเธอคนนี้จะเป็นหมาตัวสำคัญ ที่ทำให้เรื่องราวระหว่างภูริวัฒน์ และภรรยาของเขาเดินมาไกลถึงตรงนี้
"เขาได้จากผมไปมากพอแล้ว นอกจากผมจะตัดความสัมพันธ์จากผู้หญิงทุกคนรวมทั้งขวัญรุ้งแล้ว ผมจะไล่ขวัญรุ้งออก หวังว่าคุณจะพอใจ" ปรีญาณินไม่ได้เอนอ่อนต่อคำพูดของเขานัก เพราะเธอคิดว่าสามีคงกำลังหัวเสีย เรื่องที่เธอมีคนอื่น คนอย่างเขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว เขาทำสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่ง
ตอนก่อนจะแต่งงานกัน ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาคือคนที่เหมาะสม และคู่ควรจะได้ความรักจากเธอ ในขณะที่ตอนนั้นเธอมีตัวเลือกอื่นมากมาย
"ฉันไม่รับปากหรอกนะว่าจะเลิกขาดได้ ถ้าคุณมีให้ฉันจับได้อีก หลังคลอดฉันก็อาจจะทำอีก หรือไม่เราก็จะขาดกันทันที" หญิงสาวพูดขึ้น ภูริวัฒน์ก็เชื่อมั่นในคำว่าภรรยาของปรีญาณินพอควร
หากเธอต้องการจะเลิกหรือหย่ากับเขาจริงๆ คงทำไปนานแล้ว หลักฐานมากมายที่เธอจะสามารถรวบรวมไปหาทนายมือดี มาฟ้องหย่าเขา...แต่เธอก็ไม่ทำ
ไม่ว่าเหตุผลจะคืออะไร เขาเชื่อว่าหนึ่งในนั้นต้อบมีคำว่ารักอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย แม้ว่าที่ผ่านมาเขาก็ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่หลายครั้ง ว่าระหว่างเขากับเธอนั้น มันมีความรักเกิดขึ้นบ้างหรือไม่ เขาเองก็ไม่ได้คำตอบ แต่หากถามว่าเลิกกับเธอได้หรือเปล่า เขาดันตอบได้ทันทีเลยว่าไม่ โดยไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
“ผมจะทำให้ดีที่สุด ขอแค่คุณสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ถ้าผมทำมันอีกผมยินดีจะเซ็นใบหย่าให้คุณ หากคุณต้องการ”
“แล้วถ้าฉันเป็นฝ่ายที่ทำอีกก่อนล่ะ?” คนถูกถามชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาเองก็ไม่ได้เตรียมใจกับคำถามนี้เลย จึงได้เลือกตอบตามความรู้สึกของตัวเอง
“ผมเชื่อว่าคุณจะไม่ทำ เพราะทั้งหมดเนี้มันก็เริ่มมาจากผม ถ้าผมรักและซื่อสัตย์กับคุณ เหมือนที่สัญญากับคุณในวันแต่งงาน เรื่องทั้งหมดมันคงไม่เกิด” ปรีญาณินเพียงถามไปอย่างนั้น เธอคิดว่าคงไม่กลับเข้าวงการนี้อีกแล้ว หากถูกสามีนอกจากอีก ก็แค่เลิกกับเขาไปดีกว่า
เพราะหลังจากนี้เธอจะไม่ได้มีเพียงศักดิ์ศรีของตัวเอง แต่ยังมีลูกที่ต้องมาแบกรับความอับอายอีกคน ถ้ามีใครรู้เข้าว่าเธอทำเรื่องน่าอายพวกนี้
- ผู้เขียน
