ตอนที่ 20
ณดารินทร์เริ่มอ่อนแรง ทรุดนั่งลงที่พื้นห้องแล้วร้องไห้โฮ ...ไม่มีเวลามาเจ็บ ชายหนุ่มไสมีดทิ้งไปไกลตัว ตั้งใจซื้อมาป้องกันตัว แต่ที่ไหนได้ เกือบตายเพราะมัน!
“บอกผมซิว่าเกิดอะไรขึ้น?" ชายหนุ่มถอดเสื้อมาพันแผลที่แขนเอาไว้ลวก ๆ แล้วลงมานั่งข้าง ๆ คนที่ทุกข์ใจมือหนาเชยคางของเธอให้หันมามองหน้าพร้อมเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“อย่าร้องไห้อีกเลยนะ นางฟ้าของผม” เพียงเท่านี้หัวใจที่เคยชิงชังพลันอ่อนยวบลง หนะ ..นางฟ้าอะไรกัน เธอเพิ่งจะทำร้ายเขาไปแท้ ๆ
“ฮือ ๆ” ณดารินทร์ซบหน้าเข้าที่อกแกร่งตามแรงรั้งจากชายหนุ่ม ท่อนแขนเรียวกอดเอวหนาเอาไว้แน่น ปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกทั่วแผงอกแกร่งอย่างไม่อายใคร หญิงสาวโหยหาที่พึ่งพิงในยามอ่อนแอ แค่ใครสักคนที่จะปลอบใจและระวังภัยให้... เท่านั้นก็พอแล้ว
“คุณไว้ใจผมพอที่จะเล่าความทุกข์ใจให้ฟังได้รึเปล่าคนดี?” ชานนท์ โอบร่างเล็กเอาไว้อย่างบริสุทธิ์ใจเท่าที่เขาที่เค
