ย้อมใจหรือวัดใจกันแน่
1387 คำ
ตอนที่ 10
ณดารินทร์รู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเช้าตรู่ อาการปวดหัวแล่นเข้ามาเล่นงานเธออย่างจัง
'เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย' หญิงสาวสรุปสาเหตุของอาการที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ตาคู่สวยกวาดมองหาลูกชายตามสัญชาตญาณ
... แต่ไม่พบ! น้องคิมไม่ได้อยู่ในห้อง?
ร่างเล็กรีบลุกจากเตียงนอน คว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมไหล่แล้ววิ่ง ตาเหลือกตรงไปที่บ้านพักของชานนท์ ...บางทีลูกอาจจะอยู่ที่นั่น!
“ชานนท์! เปิดประตู ชานนท์ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” หญิงสาวเคาะประตูห้องอย่างแรงพร้อมตะโกนเรียกเจ้าของห้อง ไม่มีเวลามานั่งคิดเกรงใจใครแล้ว ลูกชายของเธอหายไป!
ด้านคนที่เพิ่งได้นอนงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงโวยวายเรียกชื่อของตัวเองอยู่หน้าบ้าน ชายหนุ่มหาวหวอด ก่อนจะเดินไปยังประตู
“มีอะไรแต่เช้าคุณ เกรงใจชาวบ้านชาวช่องบ้างสิ” ตาคมมองยัยเพิ้งที่ทำลูกหายอย่างนึกขำ
“น้องคิมอยู่กับคุณรึเปล่า?” ณดารินทร์ชะเง้อมองข้ามไหล่ของชายหนุ่มเข้าไปในห้อง แต่คนตัวสูงกลับแกล้งเธอด้วยการใช้ร่างกายบังช่องประตูเอาไว้ แหงล่ะน้องคิมนอนหลับอยู่บนเตียงนอนของเขา แต่ขอแกล้งคุณแม่ที่ละเลยลูกชายหน่อยเถอะ
“ใจเย็น ๆ สิคุณ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป๊ ก่อนออกจากห้องได้ส่องกระจกรึเปล่า?”
“บอกมาว่าน้องคิมอยู่กับคุณรึเปล่า?” เธอไม่สนใจสิ่งใดแล้ว ลูกหายนะ! ใครจะใจเย็นไหว?
“โหคุณ กลิ่นเหล้าหึ่งเลย คุณลํายองป๊ะ2ปะเนี่ย?” ยิ่งเห็นเธอร้อนรนเขาก็ ยิ่งอยากแกล้ง แต่ดูเหมือนเสียงพูดคุยจะดังเกินไป จึงทำให้น้องคิมที่ นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“แม่คร้าบบ” เด็กชายหย่อนตัวลงจากเตียงกว้างแล้วตรงมาที่ประตู แม้จะติดคุณลุงพี่นนท์แต่คนที่เขารักที่สุดก็คือแม่ณดาเท่านั้น
“น้องคิม!” หญิงสาวผลักร่างใหญ่ที่ยืนขวางออกไปเต็มแรง ถลาไปกอดลูกชายเอาไว้แน่น
“อยู่นี่นี่เองคนดีของแม่” ณดารินทร์หอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่ ใจที่เคยเต้นแรงเพราะความกลัวเริ่มสงบลง หญิงสาวอุ้มลูกชายกลับไปยังห้องพัก ไม่หันมองคนที่นอนข่มใจอยู่ทั้งคืนด้วยซํ้า
'บอกแล้วว่าให้จัด เป็นไงล่ะ แห้วไหมล่ะไอ้นนท์เอ๊ย!' สงสัยเมื่อคืนวิญญาณชั่วจะไม่ยอมเข้าสิงเขาเลย เลยปล่อยให้เธอลอยนวลไปได้
... มันต้องมีวิธีอื่นล่ะน่า
“แม่ณดากลับมาแล้ว” น้องคิมวิ่งมาสวมกอดมารดาทันทีที่พบหน้า เด็กน้อยนับเวลารอให้เธอกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ จนคุณลุงพี่นนท์รู้สึกว่า ตัวเองไร้ความหมายอย่างที่สุด
“แม่กลับมาแล้วครับ วันนี้น้องคิมเป็นเด็กดีไหมครับ?” หญิงสาว อุ้มลูกชายขึ้นมาหอมแก้มฟอดใหญ่ ส่วนพี่เลี้ยงผู้ไร้ความหมายนั้นเดินตามเด็กชายมาติด ๆ ส่งกุญแจห้องคืนให้เธอ แลกกับสมบัติของตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไปยังบ้านพักของตัวเอง
จากวันที่แอบจูบเธอ เขาก็ไม่มีท่าทีกรุ้มกริ่มลวนลามแต่อย่างใด มีหน้าที่รับเลี้ยงเด็กก็เลี้ยงไปตามเดิม น้องคิมก็ยังปลื้มเขาอยู่เช่นเคย จะมีก็แต่วันนี้ที่เด็กชายมีนัดกินไอศกรีม ความสำคัญของเขาจึงลดลงเล็กน้อย
“เอ่ออ คุณชานนท์คะ” ณดารินทร์เรียกชายหนุ่มเอาไว้ เธออยากจะขอบคุณ เขาที่ช่วยดูแลลูกชายให้เป็นอย่างดี หากไม่ได้ชานนท์อยู่เป็นเพื่อนน้องคิม เด็กชายก็คงร้องไห้งอแงที่ต้องไปรอเธออยู่ร้านอาหารแน่ ๆ
น้องคิมเล่าให้เธอฟังเป็นประจําทุกคืนว่าวันนี้คุณลุงพี่นนท์พาทำอะไรบ้าง เห็นเขาใจดีกับลูกชาย เธอเองก็อดประทับใจไม่ได้ ... ลูกมีความสุข แม่อย่างเธอก็มีความสุขเป็นร้อยเท่าพันเท่า
“ฉันกับน้องคิมจะพักที่นี่เป็นคืนสุดท้ายแล้ว ก็เลย.. อยากจะเลี้ยงขอบคุณ คุณด้วย” ณดารินทร์บอกเจตนาให้เขารู้ เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่า หมู่นี้เขาเงียบขรึมลง และไม่มีท่าทีคุกคามเธอเหมือนอย่างเคย
“จากนี้คุณจะพาน้องคิมไปอยู่กับคุณแม่เหรอ”
“ยังไม่แน่ใจ อาจจะต้องหางานทำก่อน” จนบัดนี้ชานนท์ก็ยังคิดว่าเธอเป็นภรรยาของลุงวันชัยอยู่ดี เพราะวันที่ทนายอ่านพินัยกรรมเขาไม่ได้เข้ามาฟัง เพราะมันไม่เกี่ยวกับเขา
พินัยกรรมเปิดออกมาว่าพี่สาวนอกสมรสของเธอไม่มีสิทธิ์ในมรดกของสามีเธอแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังไม่เหลืออะไรไว้ให้ลูกชายเลยสักนิด ทรัพย์สินถูกแบ่งไปให้บรรดาลูก ๆ และเมียหลวงของลุงวันชัยอย่างละเท่า ๆ กัน แต่ไม่มีชื่อของณดารัตน์พี่สาวของเธอเลย
ชานนท์ได้เช็กเงินสดที่ถูกสั่งจ่ายเอาไว้ล่วงหน้าเป็นเงินจำนวนหนึ่ง ซึ่งเขาก็จะต้องเอาไปให้ผู้เป็นบิดา
“อ่อครับ ผมว่างพอดี” ชานนท์ที่ตีบทหงิมมานานชักใจหาย ... อุทิศตนมาตั้งเกือบสองสัปดาห์ แต่ยังไม่ได้แอ้มเธอเลย
ให้ตายเถอะ แบบนี้มันผิดนโยบายชัด ๆ ทั้งสามชีวิตนั่งกินไอศกรีมที่ร้านชื่อดังภายในศูนย์การค้า มองผ่าน ๆ ดูคล้ายพ่อแม่ที่พาลูกชายมาเที่ยวห้างกันทั่วไป
ชานนท์ลอบมองหญิงสาวตรงหน้า ยามที่เธอประคบประหงมลูกชาย ช่างอ่อนโยนจนน่าหวั่นไหว เขายอมรับว่าชื่นชมเธอมากกว่าครั้งแรกที่พบกัน เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยควง เธอมีความรับผิดชอบและเอาใจใส่หน้าที่ ห้องหับที่พักก็สะอาดสะอ้าน แม้ว่าจะต้องออกไปทำงานแต่เช้า ทั้งยังมีลูกชายวัยซนที่รื้อค้นข้าวของออกมาจนรกทุกวัน แต่เมื่อเขามารับหน้าที่ในตอนเช้าหญิงสาวก็จัดระเบียบทุกอย่างให้เข้าที่ได้ตามเดิม
“ฉันขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ ฝากน้องคิมสักครู่นะ” ณดารินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อกินไอศกรีมใกล้หมด เธอตั้งใจว่าจะแอบไปซื้อของขวัญสำหรับขอบคุณคุณลุงพี่นนท์ที่ช่วยเลี้ยงลูกชายให้
“ได้สิ” ชายหนุ่มยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะสนใจถ้วยไอศกรีมของตัวเองต่อ เธอไม่ได้คิดไปเอง ชานนท์ดูแปลกไปจากเดิม บางทีเขาอาจจะเลิกสนใจเธอแล้ว ...จริง ๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้านพักน้องคิมโบกมือลาคุณลุงพี่นนท์ตามที่มารดาบอก พรุ่งนี้เธอและลูกจะต้องออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่ จึงอาจจะไม่ได้พบหน้าเขาอีก
เด็กน้อยไม่เข้าใจความหมายของการจากลาครั้งนี้ เขายังนึกว่าพรุ่งนี้เช้า คุณลุงพี่นนท์ก็จะมารับไปเลี้ยงอีกตามเดิม
เมื่อดันหลังลูกชายเข้าห้องแล้ว ณดารินทร์หันมาขอบคุณชานนท์อีกครั้ง มือก็ล้วงเข้าไปหยิบกล่องของขวัญในกระเป๋าถือ ที่แอบไปซื้อตอนที่บอกเขาว่าจะไปเข้าห้องน้ำ
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ช่วยดูแลน้องคิม” หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ อย่าง มีไมตรี ถึงเวลานี้ เธอยอมรับแล้วว่ารู้สึกดีกับเขาขึ้นมาก ชายหนุ่มไม่มีท่าทีคุกคามเธอเหมือนช่วงแรกเจอ นั่นทำให้ความไว้ใจที่มีต่อเขาเพิ่มมากขึ้นตามลําดับ
“ถ้าคุณอยากให้ฉันช่วยอะไรก็บอกนะ ฉันยินดีทุกอย่าง”
ชานนท์อมยิ้มกับคําว่า 'ทุกอย่าง' ที่ณดารินทร์พูด ชายหนุ่มถือโอกาสขยับตัวเข้าใกล้ ก่อนจะกระซิบบางอยางที่ข้างหูของเธอ ทำเอาคนที่ได้ฟังสิ่งที่เขา 'อยากได้' ถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ
หญิงสาวถอยกรูด หลบตามองพื้นทางเดิน ก่อนจะขอตัวกลับบ้านพัก ทิ้งให้คนที่ขอบางอย่างเกินตัวยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านคนเดียว
- ผู้เขียน
