บทที่3.เจ้าของสวนเชอรี่สุดหล่อ..
1529 คำ
เซ็ปเป้ วานเดอะ “Seppe van der” เพื่อนกึ่งญาติของมาโค เขาเพิ่งสละโสดไปเมื่อปลายปีที่แล้ว กำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน ดังนั้น มาโคจึงต้องผจญกับความหวานจนเอียนที่เพื่อนรักแสดงออกกับภรรยาของเขา ซูซาน คือผู้หญิงที่เซ็ปเป้ยอมทิ้งความโสด เขากระโจนเข้าใส่ซูซานและจัดงานวิวาห์แบบติดจรวด เนื่องจากเกรงว่าหวานใจจะเปลี่ยนใจ
“ถามหน่อยเถอะ คุณไม่เบื่อบ้างเหรอเซ็ป?”
มาโคตัดสินใจถาม หลังภรรยาเพื่อนเดินหายลับเข้าไปด้านใน ปล่อยให้สองหนุ่มจิบเบียร์ชมจันทร์ที่ระเบียงบ้านเพียงสองคน
“เบื่อ...เบื่ออะไรล่ะมาโค?” คนที่เตรียมตัวจะเป็นคุณพ่อเอ่ยถามเสียงสูง ไม่มีอะไรน่าเบื่อสำหรับชีวิตคู่ที่เต็มไปด้วยความสุข มีคนเข้าใจนอนกอดบนเตียงอุ่นๆ ไม่ต้องรีบร้อนผลุนผลันลงจากเตียง เมื่อผู้หญิงที่นอนเคียงข้างคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาตัดสินใจร่วมหัวจมท้ายกับเธอ
“ตื่นเช้ามาก็เจอหน้าเมีย กลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ ก็เจอหน้าเมีย วันหนึ่งเจอกันมากกว่า16ชั่วโมง...คุณไม่เบื่อบ้างหรือไง?” มาโคเบ้ปาก ช่วงเวลาที่เซ็ปเป้ใช้ชีวิตอยู่กับซูซาน มันมากไปจนเขารำคาญแทน เป็นไปได้เหรอที่คน คนหนึ่งจะอยู่กับอีกคนหนึ่งได้ โดยไม่รู้จักเบื่อหน่ายซึ่งกันและกัน
“เมียกับคู่นอน ความรู้สึกต่างกันนะมาโค” คนมีเมียแล้วพยายามอธิบายให้คนโสดเข้าใจ
“ต่างกันตรงไหน ก็นอนด้วยกันเหมือนเดิม...ปี้ผู้หญิงคนเดียวตลอดชีวิต จำเจตายห่า!!” ชายรักอิสระไหวไหล่ พร้อมกับแบมือตรงหน้า หากเขาต้องติดอยู่กับใครบางคนชั่วชิวิต มันคงไม่ต่างอะไรกับการติดคุก ไร้อิสระ และมีแต่ความอึดอัด
“ฮ่าๆ” เซ็ปเป้เงยหน้าหัวเราะลั่น
หลังจากหัวเราะจนพอใจ ชายหนุ่มที่สละโสดไปแล้วเริ่มอธิบายให้เพื่อนเข้าใจช้าๆ “เคยมีความรู้สึกโกรธเวลาที่มีใครมองผู้หญิงของตัวเองไหม?” เซ็ปเป้เอ่ยถาม
มาโคส่ายหน้าพรืด! ก่อนจะสะดุด เมื่อความคิดแว๊บไปถึงคนงานในสวนคนใหม่ “ไม่!” เขารีบตอบเสียงห้วน สลัดใบหน้าเล็กๆ ดวงตาพริบพราวนั่นออกไปจากใจทันใด
เซ็ปเป้อมยิ้ม เขามองเห็นช่วงเวลาที่เพื่อชะงัก...มันแสดงให้เห็นว่า...บางสิ่งนั่นกำลังเกิดขึ้นกับมาโคบ้างแล้ว
“แล้วเวลานอนหลับคนเดียว เคยฝันถึงผู้หญิงคนไหนบ้างไหมล่ะ?” เขายิงอีกคำถามและรอคำตอบจากมาโคอย่างใจจดใจจ่อ
เจ้าของสวนเชอรี่แห่งใหญ่นิ่งคิดหนึ่งอึดใจ “ถ้าผู้หญิงที่คุณว่าคือ Beyonce' หรือ Taylor Swift ก็มีบ้างนะที่ผมฝันถึงพวกเธอ” มาโคตอบกลั้วเสียงหัวเราะ ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะเก็บสาวเซ็กซี่ไปฝันถึงกันทั้งนั้นแหละ
“ไม่ใช่ซี!!” เซ็ปเป้ตอบกลับเสียงสูง “เอาคนที่คุณไม่สนิท แต่ฝันเห็นเธอประจำจนงงไรงี้!!”
มันคือจิตใต้สำนึกที่เจ้าตัวพยายามเก็บกดไว้ พอนอนหลับไอ้จิตใต้สำนึกนั้นเลยย้อนกลับมาในรูปความฝัน เมื่อเขาเป็นแบบนั้นตอนที่เจอซูซาน เซ็ปเป้พยายามดิ้นหนี เขาไม่เชื่อว่าความรู้สึกพิเศษนั่นจะเกิดขึ้นง่ายๆ เป็นความประทับใจ และตามมาด้วยความสนใจ จนลงเอยกันได้ในปัจจุบัน
“ไม่มี๊!!” มาโคตอบเสียงสูง
เขาปฏิเสธตนเอง เขาไม่ได้ฝันถึงเด็กนั่น แค่แอบคิดถึงในตอนที่ตนเองเผลอ
“คุณคงไร้คู่จริงๆ นั่นแหละ” เซ็ปเป้สรุป ก่อนจะยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ “ว่าแต่ มาทำอะไรที่นี่ล่ะ ช่วงนี้ฤดูเก็บเกี่ยวไม่ใช่รึ? คุณไม่เคยออกจากสวนช่วงเดือนเมษายนถึงเดือนสิงหาคมนี่นา” มันเป็นเรื่องปกติที่มาโคจะอยู่คอยควบคุมงานที่เขาสร้างมาเองกับมือ มันจึงเป็นเรื่องแปลกที่มาโคจะมานั่งอยู่ตรงนี้ในวันเวลาที่เขาเคยอยู่อีกที่หนึ่ง
“มันก็เบื่อมั้งไม่ได้หรือไง?” หนุ่มเจ้าของสวนเชอรี่ตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะเสยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบเพื่อปิดบังแววตา
“มันก็ใช่นะ!!” เซ็ปเป้พยักหน้าเห็นด้วย มาโคใช้ชีวิตอยู่ในสวนแห่งนั้นมานานหลายปี ความเบื่อที่เกิดขึ้น คงเป็นเพราะความจำเจ “คุณมาตอนนี้ก็ดีนะมาโค ลิลลี่น้องสาวซูซานสวยมาก เธอจะมาที่นี่วันพรุ่งนี้แหละ”
เซ็ปเป้คุยอวด เมื่อลิลลี่เป็นสาวสะพรั่ง อาจจะเตะตามาโค จนทำให้ความเบื่อที่เกาะเพื่อนอยู่สลายหายไปบ้าง
ชายหนุ่มไหวไหล่เบ้ปาก ผู้หญิงสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะหากมีความต้องการ เขาเชื่อว่าเสน่ห์ที่ตัวเองมี สามารถปลดกระโปรงของพวกหล่อนได้อย่างง่ายดาย “ผมไม่ชอบเด็ก” มาโคบอกปัด เพราะเท่าที่เห็นซูซานเองก็ไม่ได้อายุเยอะ...น้องสาวของซูซานก็คงจะเด็กจนเกินความต้องการของเขา
“นั่นสินะ ผมลืมได้ไงว่าคุณชอบสาวไฟแรงสูง ประสบการณ์เยอะๆ” เซ็ปเป้กล่าวกลั้วเสียงหัวเราะ
“ใช่เลย ผมเบื่อผู้หญิงพูดไม่รู้เรื่อง” ชายหนุ่มบ่นต่อ จากประสบการณ์ที่เคยมีมา สาววัยละอ่อนเป็นอะไรที่พูดด้วยยาก พวกหล่อนเกาะติดแจ กว่าจะสลัดให้หลุดเขาแทบคลั่ง
“ปีนี่ลิลลี่น้อยเพิ่งจบไฮสคูล...ประมาณสิงหา’ก็คงได้เรียนต่อในวิทยาลัย’”
เซ็ปเป้พูดตามที่รู้มาจากซูซาน น้องสาวของเธอจะเรียนต่อที่นี่ ลิลลี่เลยเดินทางมาเพื่อเตรียมตัว
และเป็นอีกครั้งที่มาโคนึกถึงแม่สาวคนนั้น หากประเมิณจากใบหน้า อายุของหล่อนก็น่าจะพอๆ กับน้องสาวของซูซาน...เด็กวัยเรียนควรสนใจตำราสิ ทำไมเจ้าหล่อนถึงมาเป็นคนงาน บางทีหล่อนคงมีปัญหาทางบ้าน เลยทำให้ออกมาทำงานงานก่อนถึงเวลาอันควร ชายหนุ่มนิ่งคิดจนเซ็ปเป้สะกิดใจ เพื่อนของเขาจมอยู่กับภวังค์ส่วนตัว จนลืมไปว่าตอนนี้กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่
“คุณกลับไปดีกว่ามาโค หากห่วงงานถึงขนาดนั่งเหม่อ” เสียงทุ้มๆ ของเพื่อนทำให้มาโคกระเด็นออกมาจากภวังค์ เขาเลิกหัวคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
เซ็ปเป้อมยิ้ม ก่อนกล่าวประโยคเดิม “คุณกลับไปดีกว่ามาโค หากห่วงงานถึงขนาดนั่งเหม่อ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ที่นั่นไม่มีอะไรต้องห่วง” ชายหนุ่มรีบแก้ตัว สวนของเขาอยู่ตัวแล้ว คนงานในสวนรู้หน้าที่ดี แม้ตนเองจะไม่อยู่ ทุกๆ วันคนงานเหล่านั้นก็ยังทำงานในหน้าที่ตนเองได้เหมือนเดิม
“ผมไม่เคยเห็นคุณเหม่อนานแบบนี้” เซ็ปเป้ยังท้วงต่อ
“ผมไม่ได้คิดเรื่องงานหรอกน่า” ชายหนุ่มรีบพูดปัด แต่นั่นคือการพลาดที่ทำให้เพื่อนรับรู้
รอยยิ้มแปลกๆ ของเซ็ปเป้ทำให้คนร้อนตัวขยับตัวด้วยความอึดอัด “ผมกลับก่อนดีกว่า...คุณจะได้สวีทกับเมียต่อ” ตอนที่ลุกยืนและเอ่ยประโยคนี้ออกมา มาโคหลบตาเซ็ปเป้ตลอด ตอนที่เขาสาวเท้าออกมา เขาจึงได้ยินเสียงหัวเราะของเพื่อนดังไล่หลังมา พร้อมกับเสียงตะโกน “รอให้ผมว่างนะมาโค ผมจะตามไปดูว่าที่สวนนั่นมีอะไรดี!!”
‘ไอ้เพื่อนเวร!!’
นั่นคือคำพูดที่เซ็ปเป้ไม่ได้ยิน มาโคสบถด้วยความหัวเสียที่เพื่อนรักดันสะกิดถูกต่อมหงุดหงิดของตัวเองนั้นเอง
คืนนั้นมาโคเลยตัดสินใจบินด่วนกลับเบลเยียม เขาข่มตาหลับไม่ลง เมื่อกังวลไปร้อยแปด
ความโกรธที่เกิดขึ้นเพราะเกรงว่าจะมีคนงานปากพล่อยบางคนกระเซ้าเหย้าแหย่ แม่สาวตัวเล็กคนนั้น นั่นเอง
บทที่4.กฏเหล็กของสวนมาโค”marco”
“ขออนุญาตค่ะ” นิรดาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เคาะประตูห้องเสร็จ
“เข้ามาสิ” หลังจากที่เสียงตอบรับด้านในห้องดังขึ้น เธอก็หมุนลูกบิดเดินเข้าไปด้านใน
รอยยิ้มปนความเอ็นดูของยาคอบส่งมาให้ “มีธุระอะไรกับฉันรึ? กาแฟไหม” ยาคอบวางแก้วกาแฟในมือบนโต๊ะ พร้อมกับถามนิรดา
“ขอบคุณค่ะ นิดาไม่ดื่มกาแฟค่ะ” หญิงสาวส่ายใบหน้าปฏิเสธ มื้อเช้าของเธอคืออาหารปกติ ชา กาแฟนิรดาไม่เคยกแตะ เมื่อมันเป็นของฟุ่มเฟือย
ยาคอบหัวเราะเบาๆ ยกแก้วกาแฟขึ้นสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ระเหยเป็นไอขึ้นมา “ไม่เสียเงินหรอกน่า” หัวหน้าคนงานเอ่ยกระเซ้า เท่าที่จับตามอง เด็กสาวตรงหน้าแทบจะไม่ใช่จ่าย เธอประหยัดได้อย่างเหลือเชื่อ
นิรดาเงยหน้ายิ้มแหยๆ ให้
“มีธุระอะไรว่ามาเลย” หลังเหลือบมองเวลา ยาคอบเลยตัดบทพูดตรงประเด็น
- ผู้เขียน
