เมียแทนหนี้

บทที่2.การเดินทางไกลครั้งแรกของนิรดา..

ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยสำหรับการเดินทางข้ามประเทศ กว่าจะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองได้ เธอกับกลุ่มคนที่มาขายแรงกายก็เสียเวลาไปอีกไม่น้อย ...ทันทีที่เดินพ้นท่าอากาศยานบรัสเซลส์อากาศเย็นจนนิรดาต้องกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น ปลายจมูกเธอเย็นเฉียบ กับอากาศที่ต่ำถึง14องศา หญิงสาวครางในอก นี่หรืออากาศอบอุ่นของพวกเขา

มีคนของสวนมาโค มารอรับพร้อมกับรถบรรทุกคันใหญ่ที่ผู้โดยสารทั้งหมดสามารถเดินทางไปพร้อมกันได้

สัมภาระถูกทยอยนำขึ้นไปเก็บบนรถ นิรดาพยายามเดินเกาะกลุ่ม ถึงเธอจะสื่อสารกับคนท้องถิ่นได้ แต่เธอก็ไม่อยากหลงทางตั้งแต่วันแรกที่เดินทางมาถึง...

หญิงสาวง่วงจนตาจะปิด แต่ก็พยายามถ่างตาไว้ อยากมองทุกอย่างรอบตัว และเก็บไปเล่าให้เพชรชมพูกับยายฟัง

มันคงเป็นฤดูใบไม้ผลิอย่างที่เขาบอกจริงๆ ต้นไม้ที่ยืนต้นริมถนน ออกใบเขียวขจี มีทั้งดอกและผลมองดูน่าสดชื่น

ผิวแก้มเธอเริ่มชา เพราะปล่อยให้สายลมพัดใส่หน้า เมื่ออยากรู้อยากเห็นไปซะหมดทุกอย่าง ผิดกับคนงานคนอื่นที่มีประสบการณ์แล้ว ต่างพากันหลับใหล ตลอดช่วงการเดินทาง

Mako Park

ป้ายขนาดใหญ่ตั้งเด่นอยู่เหนือประตูทางเข้า กับแนวต้นเชอรี่ที่เห็นอยู่ไกลลิบๆ ตา

หญิงสาวอมยิ้มกับการเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยความหวัง

ยาคอบเป็นหัวหน้าคนงาน เขาเป็นผู้ชายร่างใหญ่ ผมทองตาสีเทา อายุราว40ปีขึ้นไป เสียงห้าวทรงพลัง แต่ก็แฝงความใจดี ในฐานะหัวหน้าคนงานยาคอบเอ่ยต้อนรับคนงานใหม่ทั้งหมด เขาอธิบายคร่าวๆ เกี่ยวกับสวนแห่งนี้ พร้อมทั้งคัดแยกคนงาน เพื่อให้เหมาะกับตำแหน่งงาน จนมาหยุดที่นิรดาที่ดูจะตัวเล็ก และเด็กกว่าทุกคนในกลุ่ม

ชายร่างใหญ่ขมวดคิ้ว

“แน่ใจนะว่าทำไหว งานสวนงานไร่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะ” ยาคอบเปรย เขาไม่รู้ว่านิรดาฟังออก เมื่อคนงานมาใหม่ส่วนใหญ่ กว่าจะสื่อสารกันได้ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง

“ไหวค่ะ หนูไหว” หญิงสาวตอบเป็นภาษาเดียวกันกับที่ยาคอบใช้สื่อสาร

หัวหน้าคนงานเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง “เธอพูดภาษาของเราได้”

สาวตัวเล็กยิ้มตอบ “ค่ะ พอฟังได้ อ่านออก แต่ยังต้องฝึกอีกเยอะค่ะ” นิรดาออกตัวแม้เธอจะฟังรู้เรื่องแต่หากอีกฝ่ายพูดเร็วเธอก็ฟังไม่ทันเหมือนกัน

“อืมดี...จะได้ช่วยอธิบายให้คนพวกนั้นรู้ด้วย”

ครั้งแรกยาคอบไม่เห็นด้วยที่จะให้นิรดาทำงานในสวน แต่เมื่อเจ้าหล่อนพูดได้ ฟังออก เขาเลยจำใจเก็บหล่อนไว้ เพื่อใช้เป็นล่ามสื่อสารกับคนที่เหลือ

“แยกย้ายกันไปพักได้แล้ว...แบ่งห้องกันเองนะ ห้องละ2คน” ยาคอบพามาส่งที่หน้าห้องแถว ใช้สำหรับให้คนงานพัก ก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม

นิรดาละล้าละลัง เธอรอจนคนงานคนอื่นเลือกที่พักให้ตัวเองได้ เธอได้พักกับคนงานสาวคนหนึ่งที่มาจากเวียดนาม...ชื่อของเธอ เจิ่นมุยหวา อายุ25ปีผิวขาวและรูปร่างอวบอัด

หญิงสาวทิ้งตัวนอนแผ่บนที่นอนเก่าๆ ชิดพนังห้องฝั่งหนึ่ง โดยที่เพื่อนร่วมห้องไม่ได้สนใจมากกว่าพยักหน้าให้ครั้งเดียวตอนที่เธอเดินผ่านประตูเข้ามา ความอ่อนเพลียเพราะการเดินทางทำให้นิรดานอนหลับไปหลังจากนั้นไม่กี่นาที และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอนอนหลับบนพื้นดินของชนชาติอื่น...และจะตื่นขึ้นมาเริ่มทำงานด้วยความกระฉับกระเฉง

บทที่3.เจ้าของสวนเชอรี่สุดหล่อ

มาโค วาน ฮัสเซลท์ “marco van Hasselt” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ สไตล์คนยุโรป เส้นผมสีดำแซมด้วยสีขาวปละปลาย เมื่อมาโคใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ท่ามกลางแสงแดด เขาลงลุยงานเต็มตัว โดยไม่เกี่ยงว่าตัวเองเป็นเจ้านาย หากคนงานตัดหญ้า เขาก็ร่วมลงแรงด้วย หากคนงานแบกปุ๋ย มาโคคือหนึ่งในคนงานเหล่านั้น เขาสนุกกับการทำงาน เมื่อมันคือจิตวิญญาณของเขา

พี่ น้อง ส่วนใหญ่ของเขา ไม่เคยลงมาคลุกคลี ซึ่งมาโคก็ไม่ได้ว่าอะไร ใครถนัดแบบไหน ก็ให้ทำแบบนั้น หลายๆ ครั้งที่มีคนสำคัญระดับประเทศมาเยือน มาโคถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแค่คนงาน ซึ่งเขาก็ไม่เดือดร้อน ชายหนุ่มปล่อยให้ มาริโอน้องชาย ที่ถือตำแหน่งรองประธานเป็นคนรับหน้า ถ้าไม่ได้มีอะไรเร่งด่วนจริงๆ

แต่หากวันไหนที่มาโคต้องไปยืนแถวหน้า ก็หาคนในตระกูลข่มเขาลงได้ ในวันที่ต้องเป็นผู้นำ มาโคก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้กับการคลุกคลีอยู่กับคนงานในสวน

วันนี้เป็นวันแรกที่มีคนงานใหม่เข้ามาเริ่มงาน คนงานเหล่านั้นเดินทางมาถึงตั้งแต่เมื่อวันก่อน เขาปล่อยให้ยาคอบที่เป็นหัวหน้าคนงานอบรมเรื่องกฎระเบียบ ก่อนจะเริ่มปล่อยให้คนงานได้ทำหน้าที่ที่ได้รับหมอบหมาย

กลุ่มคนงานเกือบ30ชีวิต ต่างเชื้อชาติ ต่างภาษา ทยอยรับตระกร้าบรรจุผลเชอรี่ และเดินขึ้นรถบรรทุกไปทิ้งไว้ตามจุดที่ผลไม้สุกงอม มีพี่เลี้ยงตามประกบ จนกว่าจะวางใจให้ฉายเดี่ยวได้ ชายหนุ่มเดินไปรวมกลุ่มกับคนเหล่านั้น แต่ละคนหน่วยก้านใช้ได้ มีแค่คนเดียวที่เดินอยู่ด้านหลังยาคอบ ที่ดูจะตัวเล็กไปสักหน่อย สำหรับงานที่ต้องใช้แรงกาย

ชายหนุ่มเร่งฝีเท้า เดินขึ้นไปเทียบข้าง...

เขาแหล่มองคนข้างๆ แบบไม่ให้เจ้าตัวจับได้

ชายหนุ่มเอะใจตั้งแต่นาทีแรก...ที่เขาเข้าใจตั้งแต่ต้น คือการเข้าใจผิดถนัด...คนข้างกายเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่กำลังจะโต แต่คือผู้หญิงตัวเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู แต่ทำไม? ถึงได้มาทำงานที่ต้องอยู่กลางแดดเช่นนี้ ถึงแดดจะไม่ร้อน แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่เลือกที่จะทำอย่างอื่นมากกว่าการขายแรงกาย

งานสบายๆ ตามผับ ตามบาร์มีให้เลือกเกลื่อนกราด

“ยาคอบ” ชายหนุ่มร้องเรียกคนที่เดินนำ ยอคอบหันมามอง เขาเตรียมจะทำทักทายนายจ้างตามความเคยชิน แต่มาโคขยิบตาห้ามไว้เสียก่อน ผู้จัดการสวนมาโคขมวดคิ้ว ยอมทำตามที่เจ้านายต้องการแบบอิดออดหน่อยๆ

“คนงานใหม่รึ?” มาโคถามต่อ

“ครับ...คนต่างชาติทั้งนั้น คงต้องสอนนานกว่าคนพื้นที่ครับ”

ยาคอบสังเกตเห็นสายตาของนายหนุ่มวนเวียนไปที่เด็กสาวบ่อยครั้ง หัวหน้าคนงานหัวเราะในลำคอแบบรู้ทัน การที่เจ้านายปิดบังฐานะ ก็เพราะมีบางอย่างอยากทำตามวิสัยลูกผู้ชายนั่นเอง เกมสนุกๆ ของผู้ชายหนุ่มรุ่นกระทง เขาแอบเห็นใจเด็กสาว เมื่อเจ้าหล่อนยังไม่ประสีประสา ไร้จริตมารยา และดูซื่อเกินกว่าจะทันเล่ห์เหลี่ยมกลโกงของนายจ้าง

“ทำไมให้เด็กมาทำงานหนักแบบนี้ด้วยล่ะ?” ชายหนุ่มถามเพื่อให้ตนเองคลายความสงสัย

“อ้อ...นี่หนูนิดา เธอพูดภาษาเราได้พอใช้ ผมเลยให้เธอมาช่วยเป็นล่ามน่ะครับ จะได้ช่วยสื่อสารกับกลุ่มที่ยังพูด หรือฟังไม่ออก” พอยาคอบตอบ มาโคก็เริ่มทดสอบนิรดาทันที

เขาถามหล่อนเป็นภาษาฝรั่งเศส ที่คนส่วนใหญ่ใช้สื่อสาร

“ชื่ออะไรล่ะ อายุเท่าไหร่ คิดว่าทำงานแบบนี้ไหวไหม?”

นิรดามองสบตาหัวหน้าคนงาน เมื่อเขาพยักหน้าเธอเลยตอบทุกคำถามที่มาโคถาม ด้วยภาษาเดียวกันกับเขา แม้สำเนียงจะแปร่งๆ เพราะยังไม่ชิน แต่ก็ถือว่าใช้ได้สำหรับก้าวแรกของคนที่เพิ่งเดินทางมาถึง

“ชื่อนิรดาค่ะ อายุ19ปี ไหวสิคะ คุณไม่ต้องห่วงว่านิดาจะทำงานให้ไม่คุ้ม” หญิงสาวยิ้มแฉ่งหลังตอบคำถามจบ

พอดีกับที่รถบรรทุกแล่นมาจอดตรงหน้า ยาคอบโบกมือให้คนงานเหล่านั้นขึ้นไปนั่งประจำที่ มีแม่สาวร่างเล็กช่วยสื่อสาร มาโคยืนฟังหล่อนพูด จนลืมกระโดดขึ้นรถคันนั้น เมื่อรถบรรทุกเคลื่อนที่ออกไป ชายหนุ่มจึงบ่นออกมาด้วยความเสียดาย

“มัวแต่ฟังเพลิน ลืมขึ้นรถเลยกู”

นิรดาย่นปลายจมูกให้คนตัวใหญ่ท่าทางน่าเกรงขามที่มองเห็นลิบๆ เมื่อรถบรรทุกแล่นห่างออกมาทุกที เธอเลยหมดความสนใจเขา ตั้งใจฟังคำอิบายของยาคอบ หัวหน้าคนงานจับคนงานแยกออกเป็นสองกลุ่ม มีคนงานเก่าๆ ตามประกบและสอนงานให้ ขลุกขลักเรื่องภาษาในตอนแรก เลยต้องใช้วิธีทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ชั่วเวลาไม่นาน คนงานหน้าใหม่ก็สามารถเดินเก็บผลเชอรี่ตามต้นได้อย่างไม่ต้องห่วง เมื่อแต่ละคนถูกฝึกมาบ้างแล้ว รวมถึงนิรดาด้วย เธอแบกตระกร้าหวายไว้ด้านหน้า เก็บผลเชอรี่ตามที่ถูกสอนมา หย่อนลงในตระกร้าจนเต็ม และนำไปวางไว้ตามจุดที่เขากำหนดไว้ แล้วก็นำตระกร้าใบใหม่เดินย้อนไปเก็บผลเชอรี่ จนกว่าจะหมดวันทำงาน