ชายร่างใหญ่ย่องตามหลังมาติดๆ
คงเพราะสติที่เหลือมีน้อยนิด...นิรดาเลยไม่รู้ถึงสัญญาณอันตราย
เธอไขกุญแจห้องพัก พาตัวเองเข้าไปด้านใน แต่ก่อนที่ประตูจะปิดงับลง รองเท้าบูทแข็งๆ ของใครบางคนก็เสือกเข้ามากั้นเอาไว้ก่อน
“เอะ!” หญิงสาวอุทาน เธอเบิกตาโต เมื่อคนตัวใหญ่เดินหน้ามึนเข้ามาด้านใน พร้อมกับทิ้งตัวนอนแผ่บนที่นอนของเธอ
หญิงสาวยืนอึ้ง...เธอมองหน้าเขา สลับกับถุงที่มาโคโยนไว้บนโต๊ะมุมห้อง
“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” สาวตัวเล็กฝืนถาม
“มาเดินเล่น” เสียงตอบสุดยวนในความรู้สึกของนิรดา
“ที่นี่ไม่ใช่สวนสนุกนะคะ” สาวเอเชียพยายามท้วง เธอใกล้จะหมดแรง และคงไม่มีแรงขัดขืน หากคนตรงหน้านึกอยากทำอะไรพิเรนทร์ๆ อีก
“รู้น่า...ฉันแค่นึกเบื่อ” ชายหนุ่มตอบตามตรง การไม่ได้ต่อปากกับคนตรงหน้า ทำให้เขาเบื่อไปหมด
“คุณควรออกไปก่อนที่คนงานคนอื่นจะกลับมานะคะ” นิรดาพยายามเสือกไส ถึงคนนอกจะรู้ แต่ก็อยากให้เวลามันทอดยาวออกไป
