"ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ตอนนี้มันโอเคดีค่ะ พ่อน่ะพักผ่อนเถอะค่ะ ทำงานเลี้ยงหนูกับเพทายมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้หนูกับเพทายต้องดูแลพ่อบ้างแล้วนะคะ" พลอยดาวเอ่ย
"ต่อให้หนูมีครอบครัวไป หนูก็ยังเป็นยัยหนูพลอยดาวของพ่ออยู่ดี พ่อก็จะดุแลหนูไปตลอดชีวิตอยู่ดีครับ" วีเอ่ย
"หนูจะเจอผู้ชายแสนดีแบบพ่อมั้ยคะ"พลอยดาวเอ่ยพรางซุกหน้าลงอกผู้เป็นพ่ออีกครั้ง
"เจอซิลูก หนูเป็นเด็กดีขนาดนี้"
คุยกันไปสักพัก พลอยดาวก็เดินไปดูรอบๆบ้านก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู วันนี้นอกจากอามินจะไม่มาแล้ว ก็ยังไม่มีข้อความอวยพรวันเกิดเหมือนทุกปีที่เขาทำอีกด้วย เมื่อก่อนเธอก็แค่อ่านไม่ได้สนใจนัก อามินมักจะส่งข้อความหาเธอเป็นคนแรกทุกปี แม้ตอนนั้นจะอยู่ต่างประเทศโซนเวลาต่างกันแค่ไหนก็ตาม พอวันนี้ข้อความนั้นมันหายไป กลับเป็นเธอที่รู้สึกคิดถึงอยากอ่านมันซะแบบนั้น
"นี่โกรธขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย" พลอยดาวเอ่ยก่อนหยิบบัตรเครดิตของอามินขึ้นมาดูแล้วถอ
