ใคร่รักคุณพลอย

ใคร่รัก 3 เริ่มไม่แน่ใจ

ตายแล้วพลอยเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายเเกเนี่ย ทำไมมันร้อนรุ่มแบบนี้ ลูกชายของเพื่อนสนิทตอนนี้เป็นหนุ่มหล่อไปแล้ว หล่อมาก ๆ ด้วย และคงเพราะความหล่อ คำพูดหวานละมุน ใจฉันถึงอ่อนไหว

เชื่อปะ ฉันใจเต้นแรงเมื่อเห็นใบหน้าของเขาครั้งแรก มันเหมือนมีบางสิ่งดึงดูดให้ฉันเดินไปหาเขา สัมผัสจากอ้อมกอด ถ้อยคำที่บอกว่าคิดถึงทำให้ใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

ตักที่มีแค่เขาที่เคยหนุน รอยยิ้มที่ฉันมีให้เขาเพียงคนเดียว รัก ฉันรู้มาตลอดว่าณภัทรคือคนสำคัญและฉันรักเขา เขาคือคนเดียวที่เป็นเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ของฉัน

แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันคือความรักคนละแบบ

นี่ฉันกำลังหลงรักลูกชายของเพื่อนงั้นเหรอ คงไม่ใช่หรอก หรือใช่ โอ๊ย ฉันสับสน นี่มันความรู้สึกแบบไหนกันแน่ ฉันก็ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรักแบบนั้นซะด้วยสิ

ณภัทรหลับตา เขาคงจะง่วงจริง ๆ ฉันนั่งจ้องใบหน้าหล่อเหลา มือข้างหนึ่งของฉันฌภัทรวางที่อกข้างซ้ายของเขา มืออีกข้างฉันลูบหัวเขาไปมาเหมือนครั้งยังเด็กที่ฉันเคยทำให้เขาแล้วเขาก็จะหลับสนิท

ผ่านไปสักพักณภัทรพลิกตัวหันหน้าเข้าหาหน้าท้องฉัน เขากอดฉันในขณะที่เขายังหลับอยู่ ส่วนฉันยังคงนั่งเป็นหมอนให้เขานอนหนุน ยังคงลูบหัวเพื่อให้เขาหลับสบาย

“ภัทรรักคุณพลอยนะครับ รักมากที่สุด คิดถึงที่สุด” เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ

ฉันมองใบหน้าด้านข้างที่แสนงดงามของณภัทร เขายังหลับอยู่ นี่เขาละเมอเหรอ เขาจะรู้ไหมคำละเมอของเขาทำฉันใจเต้นแรง

เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมง ฟ้าใกล้มืดฉันจึงปลุกณภัทร “ภัทรคะ ภัทร ภัทรตื่นได้แล้ว เย็นมากแล้วไปทานข้าวนะคะ”

“คุณพลอยรู้ไหมครับวันนี้เป็นวันที่ภัทรหลับสบายมาก คิดถึงหมอนนี้ที่สุดเลย” ณภัทรเอ่ยขณะเปลือกตายังปิด เขากระชับกอดฉันแน่นขึ้น

ตื่นมาก็ทำให้ใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว เฮ้อ ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้นะ

“ภัทรรักคุณพลอยนะครับ รักที่สุด”

“น้าก็รักภัทรครับ ภัทรคือคนเดียวที่ทำให้น้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อ” พูดจบก็หอมที่แก้มของเขาเหมือนครั้งที่เขายังเด็ก ฉันชอบทำแบบนี้เป็นประจำ

แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือน!

จังหวะที่ฉันก้มลงไปหอมแก้ม ณภัทรหันหน้ามาพอดีทำให้ปากของเราสัมผัสกัน ที่จริงก็ไม่เหมือนตั้งแต่เขาโตขึ้นแล้ว ฉันไม่ควรแสดงความรักแบบเมื่อก่อน

ฉันพลาดเอง

“เอ่อ...แม่บ้านเตรียมกับข้าวเสร็จแล้วมั้ง ภัทรไปทานข้าวนะ” ผงกหน้าขึ้น รีบหันหน้าไปทางอื่น

ภัทรลุกขึ้นนั่ง ยื่นมือมาแตะหน้าผากฉัน “คุณพลอยทำไมหน้าแดงครับ ไม่สบายหรือเปล่า”

เราสบตากัน ณภัทรโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ หัวใจฉันเริ่มเต้นแรงผิดจังหวะ

“อาหารเรียบร้อยแล้วนะคะนายหญิง” เสียงป้าเรียมแม่บ้านคนสนิทเอ่ย โชคดีจริง ๆ

“จ้ะป้า เดี๋ยวณภัทรก็จะไปทานแล้ว” เอ่ยพลางลุกขึ้นยืน อู้ย ใจหายใจคว่ำหมด ดีนะที่ป้าเรียมส่งเสียงมาก่อน ไม่อย่างนั้นเดาไม่ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“คุณพลอยไม่ทานด้วยกันเหรอครับ” ณภัทรลุกขึ้นยืน

“น้ามีงานจ้ะ ภัทรทานเลยนะ ห้องภัทรอยู่ที่เดิมนะครับ” เอางานมาอ้างเพราะตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลง รู้สึกใจเต้นแรงร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เหมือนว่ากำลังอยากอย่างอื่นที่ไม่ใช่ของกิน ทำไมมาอยากอะไรแบบนั้นกับณภัทรล่ะ นั่นลูกชายเพื่อนนะพลอยไพลิน คิดค่ะคิด สติค่ะ ดึงสติด่วน