EP : 9
1771 คำ
“...”
“...อะไรคะ”
“เปล่า แค่ไม่คิดว่าวันนี้ปีใหม่จะแต่งตัวสวยมาก” ผมมองเธอไม่ละสายตาพร้อมกับเอ่ยชม
สวยมาก สวยจริง ๆ ใบหน้าของเธอไม่ได้สวยแบบสมัยนิยมร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เป็นใบหน้าที่ผมมั่นใจว่าผู้หญิงเกินร้อยละแปดสิบต้องอยากสวยเหมือนเธอกันทั้งนั้น
“ชมแบบนี้กับทุกคนรึเปล่าคะ”
“หึ ๆๆ ทำไมรู้ทันพี่ล่ะ”
“ชิส์!” เธอมองค้อนแต่ไม่ได้จริงจังก็เหมือนผมตอนที่ถามเธอนั่นล่ะ ทีเล่นทีจริงเพื่อหยอกล้อกันเท่านั้นก่อนที่เธอจะขึ้นมาบนรถ
“หิวรึยัง”
“ไม่เท่าไหร่ค่ะ”
“โอเคครับเพราะร้านที่พี่จะพาไปกินอยู่ไกลนิดหน่อย เรารอหน่อยนะ”
“สบายมากค่ะ” ปีใหม่หันมายิ้มกว้าง ยิ้มสวยแล้วปากอวบอิ่มของเธอก็...น่าจูบ
อ่าส์! ผมรู้ว่านี่คือน้องเมียของเพื่อนสนิท แต่ใครจะไปมองข้ามได้วะในเมื่อสวยน่ากินขนาดนี้ อีกอย่างจะโทษผมคนเดียวก็ไม่ได้ในเมื่อ...เธอก็เล่นหูเล่นตากับผมใช่ย่อยเหมือนกัน หึ ๆๆ
-เวลาต่อมา-
“ถึงแล้วครับ”
“ไหน...ไหนร้านคะ” มองจากลานจอดไปรอบ ๆ ไม่เห็นจะมีร้านชาบูอย่างที่พี่เขาบอกเลยมีแต่ซุปเปอร์มาร์เก็ตชื่อดังเนี่ย แล้วฉันก็มั่นใจว่าในซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่มีร้านชาบูแน่นอน
“ร้านลับ” พี่เซนส์ตอบแค่นี้แล้วขยิบตาก่อนที่เขาจะลงรถฉันเลยต้องรีบลงบ้าง
พี่เซนส์เดินอ้อมมาหา รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจะอารมณ์ดีมากแล้วก็ถือวิสาสะจับมือฉันเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ตโดยที่ไม่พูดอะไร
“พี่เซนส์”
“ครับ”
“อย่าบอกนะว่าจะทำเอง” พี่เขาพาเดินไปเอารถเข็นแค่นี้ก็เก็ตแล้ว
“หึ ๆๆ ร้านนี้อร่อยมากพี่รับรอง”
“จะทำเองจริง ๆ เหรอคะ” เซอร์ไพรส์นะเนี่ย
“กล้ากินไหมล่ะครับถ้าเป็นฝีมือเชฟเซนส์”
“...กล้าสิคะ” กล้ากินยันตัวเชฟเลยล่ะ
“โอเค ถ้างั้นพี่จะตั้งใจทำให้สุดฝีมือเลย แต่คุณลูกค้าคนสวยช่วยยเชฟซื้อของก่อนนะครับ”
“ได้ค่ะ” ฉันยิ้มกว้างให้ด้วยความเต็มใจก่อนที่เราจะเดินเข้าไปในโซนอาหารสดด้วยกัน
“หิวรึยัง”
“นิดหน่อยค่ะแต่ทนได้” จะบอกว่าไม่หิวก็จะดูไม่เรียลเพราะนี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นของคนปกติมาพักใหญ่แล้ว
“โทษทีนะที่พี่ไม่ได้เตรียมไว้ พี่ก็กลัวเราหิวนะแต่อยากพาเรามาเดินซื้อของด้วยกันมากกว่า”
“...ค่ะ” เที่ยงคืนของวันพรุ่งนี้ค่อยกินก็ได้ค่ะถ้าพี่เซนส์จะละมุนขนาดนี้ -///-
เราช่วยกันเลือกซื้อวัตถุดิบทำชาบูด้วยคุยกันไปด้วยดูกระหนุงกระหนิงดีนะคะแอบจินตนาการในใจเลยล่ะว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว
“เราชอบกินเนื้อแบบไหน”
“อืม~ อะไรก็ได้ค่ะพี่เซนส์ ปีไม่ค่อยมีความรู้เรื่องเนื้อ แค่มีมันแทรกก็อร่อยแล้ว แหะ ๆ”
“หึ ๆๆ ถ้างั้นพี่เลือกให้เลยนะ”
“ได้ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับพี่เขาก็หยิบเนื้อมาเลือก ใบหน้าหล่อมองเนื้อในมือสลับกันอย่างพิจารณาด้วยความตั้งใจ
ทุกการกระทำที่ตั้งใจของพี่เซนส์อยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา เขาจะรู้ไหมนะว่าการกระทำของเขาสร้างความประทับใจให้ฉันมากแค่ไหน
“อืม~ พี่ว่า...เอาทั้งสองอย่างเลยแล้วกัน”
“คะ?” พิจารณาเนื้อสองแพ็คตั้งนานสองนานสุดท้ายจบด้วยคำว่าเอาทั้งสองแพ็คนี่นะ นี่เลือกเนื้อเป็นรึเปล่าเนี่ย
“เอาสองแพ็คเลยไง”
“แพ็คใหญ่มากปีกินไม่หมดหรอกนะเสียดายเนื้อค่ะพี่เซนส์” เพื่อเราเลือกหมูกับพวกอาหารทะเลมาก่อนหน้านี้แล้วเอาเนื้อไปอีกตั้งสองแพ็คยังไงก็กินไม่หมดแน่
“ไม่เป็นไรครับ กินเท่าที่กินไหวก็พอ”
“นี่เลือกเนื้อเป็นใช่ไหมคะ” ฉันหรี่ตามองหยอกล้อเขานิดหน่อย
“เอาน่า เดี๋ยวแช่เย็นไว้ทำอย่างอื่นกินด้วยกันไง”
“...”
“ดีไหม”
“...ค่ะ” ต้องดีสิคะ อะไรก็ตามที่ทำให้เราได้เจอได้อยู่ด้วยกันอีกมันดีหมดนั่นแหละ
“พี่เซนส์”
“...ครับ”
“...” ไม่ใช่ฉันที่เรียกแต่คนที่เงียบคือฉันต่างหาก
มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เข็นรถเข็นมาจากด้านหน้าเรียกเขาด้วยท่าทางแปลกใจที่ได้เจอ หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนแต่นึกไม่ออก
“มาซื้อของเหรอคะ”
“อื้ม เราล่ะมาซื้ออะไร”
“ซื้อของเข้าห้องค่ะ สวัดดีค่ะ”
“ค่ะ” เธอเบนสายตามาทักทายฉันด้วยคำพูดกับรอยยิ้ม อาการนี้คนรู้จักมั้งคะไม่มีอะไรเกินเลยหรอก
“มาคนเดียวเหรอ”
“คนเดียวสิคะ ไม่ได้มีคู่หมือนใครนี่นา” เธอตอบพร้อมกับแอบยิ้มล้อใส่พี่เซนส์นิดหน่อยยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าแค่คนรู้จักไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน
“อื้ม นี่ปีใหม่ ปีใหม่ครับนี่แป้งร่ำเป็นรุ่นน้องพี่ครับ”
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันค่ะ ถ้างั้นเชิญตามสบายกันเลยนะคะแป้งไม่กวนดีกว่า ไว้เจอกันนะคะ” เธอบอกลาส่วนคำสุดท้ายไม่ได้บอกพี่เซนส์หรอกบอกฉันต่างหาก แน่ล่ะถ้าบอกพี่เซนส์มันคงจะไม่ดีแน่นอน
“รุ่นน้องพี่เซนส์สวยมากเลยนะคะ” พอเธอเดินห่างออกไปฉันก็เอ่ยขึ้น ชมที่เรียกว่าชมจริง ๆ นั่นล่ะค่ะ สวยมากคุ้นหน้ามากด้วยแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนเหมือนมันติดอยู่ที่สมอง แหะ ๆ
“เราจำไม่ได้เหรอ”
“คะ?” จำอะไรไม่ได้?
“แป้งร่ำไง พี่นึกว่าเราจำได้ แป้งร่ำเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ผับไอ้ฟลุ๊ค”
“ฮะ?” ฉันอึ้งไปเลยกับคำที่ได้ยิน
ที่เคยกลัว เคยปล่อยวางไปได้พอรู้ว่าเขาสองคนรู้จักกันก็เริ่มจะรู้สึกหวั่นใจขึ้นมานิด ๆ แต่ไม่หรอกปีใหม่ท่าทางของสองคนนี้เมื่อกี้ก็ดูไม่มีอะไร แกคิดมากไปเองมากกว่า คนสวยกับคนหล่อไม่ได้จำเป็นต้องมีซัมธิงเสมอไปหรอกนะ
“พอจะจำได้ไหม ที่ผับไอ้ฟลุ๊คมีบาร์เทนเดอร์คนเดียวที่เป็นผู้หญิง”
“ค่ะ จำได้แล้วค่ะ ก็ว่าจะบอกพี่เซนส์อยู่ว่าหน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”
“อื้ม ว่าแต่เราอยากกินอะไรอีกไหม อยากได้ขนมรึเปล่า” พี่เขาแค่พยักหน้ารับคำสั้น ๆ แล้วชวนเปลี่ยนเรื่องเลยรู้สึกคลายความกังวลออกไป
“เดินดูสักนิดก็ได้ค่ะพี่เซนส์”
“โอเคครับถ้างั้นไปทางนี้กัน” เขายิ้มเข็นรถเข็นเดินนำไปนิดหน่อยแล้วมีฉันเดินตามอยู่ด้านข้างติด ๆ
ไม่มีอะไรหรอกปีใหม่ อย่ากังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แค่รู้จักกับพนักงานที่สวยมากในผับของเพื่อนสนิทไม่เห็นจะแปลกตรงไหน เขาเป็นเพื่อนกับเฮียฟลุ๊คมาตั้งนานแถมผู้หญิงคนนั้นก็น่าจะทำงานมานานก่อนที่แกจะรู้จักเฮียฟลุ๊คกับพี่เซนส์ด้วยซ้ำมันก็ไม่แปลกถ้าเขาจะรู้จักกัน
เราเดินซื้อของกันต่ออีกนิดหน่อยพี่เซนส์ก็พาไปที่คอนโดของเขา แอบตื่นเต้นมากเหมือนกันนะคะ ไม่รู้ว่าในใจพี่เซนส์จะตั้งใจพามากินชาบูหรือความจริงตั้งใจหลอกล่อมากินอะไรกันแน่
แต่มาแล้วไง มาแล้วจะถอยก็ไม่ได้นอกจากเดินไปข้างหน้าแล้วก็เชื่อมั่นว่าเขาจะให้เกียรติฉัน อย่างน้อยก็ในฐานะน้องของเมียเพื่อนสนิทตัวเองก็ยังดี
“กลัวรึเปล่า”
“คะ”
“พี่พามาคอนโดกลัวรึเปล่า” พี่เซนส์หันมาถามระหว่างที่กำลังจะใช้คีย์การ์ดแตะประตูแต่เขากลับไปแตะแล้วหันมาถามฉันก่อน
“ก็...กลัวมั้งคะ กลัวนั่นล่ะค่ะ” กลัวก็เลยต้องยอมรับ ชอบเขานะ ชอบมากด้วยแต่ไม่ได้หมายความว่าพร้อมนอนกับเขาเข้าใจใช่ไหมคะ
“พี่รู้พี่ถึงถาม ไม่ต้องกลัวนะปีใหม่พี่แค่อยากทำความรู้จักเรามากขึ้นแต่สาบานว่าพี่ไม่เคยทำอะไรผู้หญิงที่ไม่เต็มใจ” รอยยิ้มอารมณ์ดีที่ส่งยิ้มมาให้ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมา
“ค่ะ พี่เซนส์ก็อย่าคิดว่าปีเป็นผู้หญิงประเภทที่ขึ้นคอนโดกับผู้ชายง่าย ๆ นะคะ ปีรู้สึกยังไงก็ไม่รู้” ฉันกลัวเขามองฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายเหมือนกันเลยตัดสินใจพูดออกไป ต่อให้มันอาจจะดูตลกในสายตาเขาก็ตาม
“พี่ไม่คิดแบบนั้นหรอก ถ้าคิดพี่จะถามเราก่อนเข้าห้องพี่ทำไม เอาเป็นว่าถ้าเราไม่กลัวพี่ก็สบายใจพี่ไม่อยากให้เรากินไประแวงไปเดี๋ยวจะไม่สนุก”
“ค่ะ ได้คุยก่อนปีก็สบายใจค่ะ”
“ครับผม ถ้างั้นเข้าห้องดีกว่าพี่จะได้ทำชาบูฝีมือพี่ให้เราชิม” พี่เซนส์ยิ้มกว้างแล้วหันไปเปิดประตู
เอาล่ะได้คุยก็สบายใจแต่ความตื่นเต้นก็ไม่ได้หายไปไหน แค่คิดว่าจะได้ใช้เวลาเรียนรู้กันและกันท่ามกลางสถานที่ที่มีแค่เราสองคนก็ตื่นเต้นมากจนใจหยุดเต้นแรงไม่ได้แล้ว
ฉันเดินตามพี่เซนส์เข้าไปในห้องของเขา ห้องตกแต่งแบบผู้ชายง่าย ๆ แต่ก็ดูเท่ห์มีสไตล์ดีนะ ระหว่างสำรวจห้องก็พยายามมองหาของใช้ของผู้หญิงไปด้วยว่ามีของใครหลงเหลือหรือตั้งใจลืมเพื่อแสดงอาณาเขตของตัวเองเอาไว้บ้างไหมแต่ยังไม่เจอนะคะ ไม่รู้ว่าไม่มีหรือเก็บไว้ดีก็ไม่รู้
“ตามสบายนะปีใหม่เดี๋ยวพี่ทำอาหารก่อน”
“ปีช่วยค่ะ”
“ไม่เป็นไร เผื่ออยากสำรวจห้องว่ามีของใช้ผู้หญิงรึเปล่า”
“...บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นคะ” ฉันเก้อไปเลยกับคำพูดและสายตารู้ทันของเขา
“หึ ๆๆ โอเคครับถ้ายังไม่สำรวจก็ไม่เป็นไรมีเวลาให้เราสำรวจอีกเยอะ เข้าไปช่วยกันทำอาหารก็ดีเพราะว่า...พี่หิวมากแล้ว”
- ผู้เขียน
