“น่ากินไหม”
“มากค่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าพี่เซนส์จะทำอาหารเป็นด้วย”
“หึ ๆๆ ทำเป็นสิ แล้วเราว่าอะไรน่ากินมากกว่ากันระหว่างชาบูกับ...พี่”
“...เอ่อ” อะไรเนี่ยพี่เซนส์! ช่วยเป็นลูกมือเขาทำชาบูจนเสร็จยกมาจัดบนโต๊ะเตรียมจะกินแล้วนะแต่คำถามเล่นเอาฉันกินชาบูแทบไม่ลง
“ว่าไงปีใหม่”
“พี่เซนส์แกล้งอะไรปีคะ ไม่เอาอย่าแกล้ง” ฉันบอกเขาเสียงตะกุกตะกัก
“ใครแกล้ง? พี่เหรอ พี่ไม่ได้แกล้งหรอก พี่ตั้งใจถามเลยต่างหาก”
“เอ่อ...” สายตาที่มองมาก็รู้ล่ะว่าไม่ได้แกล้งแต่ก็ตอบไม่ได้หรอก พี่จะจู่โจมปีเร็วกว่า 5G แบบนี้ไม่ได้นะคะ
“หึ ๆๆ โอเคพี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้ กินชาบูกันดีกว่า” พี่เขายิ้มให้ก่อนจะเดินอ้อมมาหาฉัน
“คะ?” ฉันเอ่ยสั้น ๆ เพราะไม่เข้าใจว่าพี่เขาเดินมาทำไม
“ขอบริการแขกหน่อย”
ครืด~
“...” มาเลื่อนเก้าอี้ให้นี่เอง มันอาจจะดูสุภาพบุรุษจนเลี่ยนหรือมองดูเจ้าชู้น่ารำคาญถ้าเป็นคนที่เราไม่ชอบมาทำให้ แต่กับ
