พระรามคลั่งรัก

ตอนที่12 หึงหวง

ผ่านไปหลายเดือนจนถึงเวลาที่ไอรดาต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เธอแต่งตัวชวนให้พระรามหึงห่วงได้ทุกวัน จริงๆคนตัวเล็กก็แต่งตัวเหมือนนักศึกษาหญิงทั่วๆไป เสื้อที่ใส่ก็แค่รัดนิดๆจนเห็นทรวดทรงองเอวอย่างถนัด กระโปรงสีดำที่สั้นหน่อยๆโชว์เรียวขาได้อย่างน่ามอง ทำให้พระรามหัวร้อนขึ้นมาได้ เค้าไม่อยากให้ใส่บอกน้องแค่ว่าหวง ไม่อยากให้ใครมองขาขาวๆไม่อยากให้ใครจ้องอกอวบๆที่เสื้อนักศึกษารัดจนเข้ารูปแต่เด็กน้องกลับไม่ฟัง

"งอนอีกแล้วหรอค่ะ?เนี้ยหนูด้าก็ใส่ปกติเลยนะคะไม่ได้สั้นไม่ได้รัดไปกว่านี้เลย"

"ตอนนี้พี่อยู่ในสถานะไหนครับพี่จะได้ทำตัวถูก อยู่ในสถานะที่หึงหวงเป็นห่วงได้ไหมหรืออยู่ในสถานะที่ไม่มีสิทธิ์ที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกพวกนั้นได้เลย"ตาคมจ้องร่างบางทอดคำถามอย่างตัดพ้อ

"ทำไมถึงพูดแบบนี้ละคะ ที่หนูด้าให้พี่รามได้เชยชมได้เป็นคนแรกของหนูด้าสถานะมันยังไม่ชัดเจนหรอค่ะ พี่รามเป็นห่วงหึงหวงหนูด้าได้เสมอ พี่รามมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวหนูด้า หนูด้าแค่อยากเป็นตัวของตัวเองรักและชอบที่จะใส่แบบนี้ แต่ถ้าการแต่งตัวของหนูด้ามันทำให้พี่รามรู้สึกไม่ดี ถึงขั้นที่ทำให้เราสองคนต้องทะเลาะกันทุกวัน หนูด้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ถูกใจพี่รามนะคะ หนูด้าขอโทษค่ะ"ตาแดงๆที่พยายามฝืนกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้มันไหล ไอรดาเอ่ยอย่างน้อยใจเธอแค่อยากเป็นตัวเองบ้างแค่ในเรื่องแต่งตัวก็ยังดี มือเล็กกำลังเปิดประตูรถก้าวลงโดยไม่อยากรอให้คนพี่มาเปิดให้เหมือนทุกวัน เธอกลับถูกรวบแล้วดึงเพื่อไม่ให้ขยับไปไหน

"พี่ขอโทษที่งี่เง่า"

"ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้เอง หนูด้าชินแล้วค่ะถูกบังคับตั้งแต่เล็กจนโตให้อยู่แต่ในกรอบที่ทุกคนต้องการ ถ้าจะเพิ่มพี่รามมาตีกรอบให้หนูด้าอีกคนหนูด้ารับได้ค่ะ หนูด้าขอไปเรียนก่อนนะคะสายแล้ว"

พระรามถึงกับใจเสียที่น้องพยายามขืนตัวออก ไอรดาลงจากรถพร้อมกับใช้หลังมือส่งปาดน้ำตาจากแก้มเนียน ใบหน้าเศร้าที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ พระรามคือทุกอย่าง เค้าคือคำว่าความสุขของผู้หญิงตัวเล็กๆที่ชื่อไอรดา

พระรามมองร่างบางที่ค่อยๆห่างออกไป เค้ากำลังงี่เง่ากำลังหึงหวงอย่างไม่เข้าท่า กำลังตีกรอบให้น้องเหมือนที่เธอพูดจริงๆ พระรามรีบก้าวเท้าลงจากรถวิ่งปรี่เข้าไปหาร่างบาง

"อ๊ะ"

"พี่รามขอโทษ ขอโทษที่หึงหวงจนลืมนึกถึงความรู้สึกของหนู"

"ปกติก็ไม่มีใครนึกถึงอยู่แล้วค่ะไม่เป็นไรเลย พี่รามไปทำงานนะคะ"พระรามถึงกับสะอึกถึงปากน้อยๆจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่สายตาช่างตัดพ้อเหลือเกินแล้วแบบนี้เค้าจะไปทำงานได้ยังไงกัน

ไอรดาแกะมือหนาออกอย่างเมิน อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน นั่นทำให้ใจแกร่งรู้สึกหน่วงอย่างบอกไม่ถูก พระรามยังยืนอยู่ที่เดิม ยังใช้สายตาทอดมองไปยังเบื้องหน้าที่มีร่างบางเดินห่างออกไปอย่างไม่เข้าใจกัน

วันนี้พระรามไม่เข้าบริษัทเอกสารทุกอย่างให้ไตรตินเพื่อนรักจัดการแทนอย่างไว้ใจ ร่างหนาเดินเข้าไปหาไทเกอร์ที่เป็นเจ้าของโรงเรียนนานาชาติที่ไอรดาเคยเรียนและยังเป็นเจ้าของมหาลัยเอกชนที่น้องเรียนอยู่ตอนนี้ พระรามเดินเข้าไปหาเพื่อนด้วยใบหน้าที่คิดไม่ตกจนไทเกอร์ถาม

"ทะเลาะกับน้องมาใช่ไหมไอ้พระราม"ไทเกอร์ที่ใช้สายตามองร่างหนาที่ยืนตระหง่านภายห้องทอดถามอย่างใจเย็นและสิ่งที่เค้าคิดไม่น่าจะผิดด้วย

"อืม"พระรามตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ

"ปกติน้องเป็นคนมีเหตุผลเข้าใจอะไรง่ายๆนี่"ไทเกอร์พูดอย่างใจเย็น

"กูผิดเองแหละ หึงหวงห่วงจนกลายเป็นงี่เง่า บางครั้งละเลยความรู้สึกน้องไป กูไม่อยากให้เค้าใส่กระโปรงสั้นใส่เสื้อนักศึกษารัดจนเกินไปเพราะหวง สิ่งสำคัญกลัวน้องเกิดอันตราย แต่ก็ลืมคิดว่านี้คือแฟชั่นของสาวๆในมหาลัย"

"เพิ่งมาเข้าใจตอนที่ทะเลาะกันแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะไอ้ราม มึงมองหัวใจและสายตาของน้องออกรึเปล่า ว่ามึงคือทั้งชีวิตของเค้า มึงคือคนที่เข้าใจเค้ามากที่สุด หนูด้าคิดแบบนั้นกูเชื่อตามสายตาที่กูเห็น"ไทเกอร์บอกอย่างจริงจังจนอีกคนหน้าเศร้า

วันทั้งวันไอรดาเอาแต่นั่งเหม่อเผลอคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าจนทำให้จิตใจขุ่นมัว สมองไม่ปลอดโปร่งเรียนก็แทบจะไม่รู้เรื่อง ทั้งที่วันนี้มีเรียน แค่คาบเดียว

"หนูด้าเหม่ออะไรหมดคาบแล้วนะ ไปกินติมกันไหม"น้ำตาลที่นั่งเรียนข้างๆไอรดาเธอเอ่ยชวนเพื่อนรักเพราะอากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนจึงอยากหาอะไรเย็นๆทานก่อนกลับบ้าน

"หนูด้าอยากกลับบ้านอะน้ำตาล เอาไว้วันหลังนะ"รอยยิ้มจางๆที่ส่งให้น้ำตาลดูยังไงก็ไม่สดใส ถ้าเดาไม่ผิดคงทะเลาะกับหวานใจที่ชื่อพระรามแน่ๆ น้ำตาลเก็บหนังสือเรียนพลางขบคิดแต่ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวของเพื่อน

"หนูด้าความรักเป็นสิ่งที่สวยงามนะ บางครั้งอาจจะมีคำพูดหรือการกระทำกระทบกระทั่งกันบ้าง ถ้ารักกันมากพอรักกันจริงๆคำว่ายกโทษและให้อภัยมันคงไม่ยากเกินไปหรอกใช่ไหม"น้ำตาลยิ้มให้เพื่อนแล้วเดินออกไป ไอรดานั่งทบทวนเรื่องราวต่างๆมากมายจนตกผลึกได้ เธอเดินลงมาจากอาคารเรียนด้วยใบหน้าที่ไม่สดใส ตาที่มองพื้นกลับต้องหยุดเดินเมื่อเห็นรองเท้าหนังราคาแพงที่เธอเป็นคนเลือกให้พระรามอยู่ตรงหน้า ไอรดาไม่ยอมเงยหน้าเธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าคือใคร ทั้งที่คิดว่าตกผลึกได้แล้วแต่ใจบางก็ยังอยากงอแง

พระรามค่อยๆเดินจนมาชิดตรงหน้า ลมหายใจร้อนๆเป่ารดไรผมบาง ร่างหนาเกลี่ยแก้มใสไปมาทั้งที่น้องยังก้มหน้า พระรามไม่รอช้ารวบกอดน้องอย่างอยากง้อ

"ขอโทษนะครับอย่าโกรธกันเลยนะ พี่รามใจจะขาดอยู่แล้ว ขอโทษที่ละเลยความรู้สึกของหนู"ไอรดายืนนิ่งให้คนขี้หึงกอดโดยไม่ยอมกอดตอบ แค่นี้ก็ทำให้ใจของพระรามยวบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม พระรามจับคางสวยเชยหน้าเศร้าขึ้นมา ตาแดงๆที่เคยสวยในวันวานมันถูกล้อมไปด้วยน้ำตา น้ำตาที่เกิดจากความเอาแต่ใจของพระรามเอง

"อย่าเป็นแบบนี้เลยนะครับ นะครับ ฟอด~ฟอด~จุ๊บ"ปากหยักกดหอมแก้มซ้ายแก้มขวาพร้อมจุ๊บที่ปากหวานๆอย่างขอโทษ จากที่ตาแดงกลายเป็นหน้าแดงด้วยความอาย

"อย่าบังคับหนูด้าอีกนะคะแค่คุณพ่อคุณแม่ ฮึก หนูก็แทบจะไม่ไหวแล้ว อย่าเพิ่มมาอีกคนเลย"แขนเล็กที่ไม่กอดตอบในคราแรกส่งขึ้นมาโอบหลังหนาด้วยน้ำตาที่นองหน้า

"ไม่แล้วครับพี่รามไม่ทำแล้วครับ คืนนี้ไปนอนคนโดกับพี่ได้ไหม"คำชวนพร้อมกับน้ำเสียงที่แสนหวานไอรดารู้ดีว่าเธอต้องเจออะไรบ้างถ้าไปนอนด้วย แต่ทุกอย่างมันเกิดจากความเต็มใจไม่ได้ถูกบังคับ

จากวันที่พระรามขอน้องเป็นแฟนพร้อมกับทำรักอย่างตรีตราจองวันเวลาผันผ่านจนเข้าสู่ 2 เดือน สองเดือนที่ไม่ได้กินยาคุมหรือแม้แต่ป้องกัน

""หนูด้าวันนี้ไปดูหนังกับพี่ไหมครับ มีแต่เรื่องที่หนูชอบทั้งนั้นเลย"พระรามถามพร้อมกับเกลี่ยแก้มนิ่ม

"คุณพ่อคุณแม่กลับมาจากต่างประเทศ มาถึงที่บ้านเย็นวันนี้ค่ะ เอาไว้วันหลังได้ไหมคะ"

"แล้วไม่ให้พี่เข้าไปกราบท่านหรอครับ"พระรามถามทันทีเพราะสถานะเค้ากับน้องตอนนี้มันชัดเจน ความรู้สึกเค้ามันชัดเจนและเค้าก็อยากทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง อยากหมั้นอยากแต่งให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย อยากครอบครองแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักและดูน้องได้ตลอดไป

"ขอเวลาให้หนูด้าหน่อยได้ไหมคะ แต่หนูด้าสัญญาไม่ว่ายังไงก็จะพาที่รักของหนูไปกราบคุณพ่อคุณแม่แน่นอนค่ะ รอเวลาที่เหมาะสมนะคะ"คำมั่นสัญญาทำให้พระรามยิ้มได้อย่างเต็มแก้ม โดยเฉพาะคำว่าที่รักฟังยังไงก็ไม่เคยเบื่อถ้ามันออกมาจากปากเด็กขี้อ้อนคนนี้