ตอนที่ 3 ง้อเด็ก
1343 คำ
"ฮึก หนูด้าไม่ใช่อิตัวนะคะ ฮึก หนูด้าไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการที่คุณจะมาพูดจาดูถูกได้แบบนี้"ใบหน้าสวยประดับไปด้วยน้ำตาเสียงสะอื้นไห้และคำพูดที่เปล่งออกมาอย่างน่าสงสาร จนพระรามอยู่ไม่เป็นสุขที่เห็นน้ำตาและเสียงสะอื้นที่มาพร้อมกับคำตัดพ้อ
ไอรดากดตัดสายพร้อมกับปิดเครื่อง จากที่มองอีกคนด้วยความปลื้มเหมือนจะเป็นคนดีที่แท้ก็เหมือนผู้ชายทั่วไป หวังแต่ได้คอยจ้องเอาเปรียบเพศที่อ่อนแอกว่า ไอรดาที่สะอื้นรีบเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆล้มตัวลงนอนแต่ความคิดกับดิ่งไปกับคำพูดของคนที่ไม่รู้จักกัน ในที่สุดร่างบางที่ล้าจากการร้องไห้ก็ผล็อยหลับไปโดยมีตุ๊กตาหมีตัวโปรดนอนเป็นเพื่อนบนเตียงนุ่มเหมือนเช่นเคย
พระรามถึงกับตกใจเค้ายอมรับว่าพูดแรงไปโดยลืมไปเสียสนิทว่าน้องยังเด็ก คำทุเรศที่เค้าพ้นออกมาเด็กน้อยคงรับไม่ได้ถึงสะอื้นไห้พรั่งพรูคำพูดที่ตัดพ้อออกมาแบบนั้น เค้ารู้สึกไม่พอใจกับคำว่าเพราะมีรูปคนสำคัญ มีรูปคนที่หนูด้ารักสุดหัวใจนั้นทำให้เผลอพูดอย่างไม่คิด อายุเยอะกว่าน้องสะเปล่าผ่านร้อนผ่านหนาวมากี่ฤดูกลับไม่รู้จักแยกแยะใช้ความต้องการส่งผ่านคำพูดแบบติดสันดานที่เคยเป็นจนทำให้อีกคนเสียใจคิดไปไกล
"เฮ้อ…แล้วจะแก้ตัวกับน้องยังไงละไอ้รามเอ๊ยปากหมาดีหนักนะมึง"ร่างหนาที่ล้มตัวลงนอนถึงกับยกลำแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวยิ่งเห็นภาพที่น้องร้องไห้แทบอยากจะตบปากตะบันหน้าหล่อๆของตัวเองให้เจ็บนัก
มือหนาคว้าโทรศัพท์ต่อสายหาเพื่อนรักอย่างขอคำปรึกษา
"มีอะไรให้ขี้ข้ารับใช้ครับท่านประธาน"ไตรตินทอดเสียงถามอย่างแกล้งแต่ก็แปลกใจไม่น้อยที่เพื่อนโทรมาหาในเวลาดึกตื่นแบบนี้เพราะปกติพระรามจะพักผ่อนตรงตามเวลาถ้าไม่ได้ไปดูกิจการที่CLUB
("มึงเคยง้อสาวๆไหมไอ้ติน เวลาที่โดนงอนโดนโกรธเราต้องง้อด้วยอะไรแล้วพูดคำไหนต้องทำตัวยังไงเค้าถึงหายโกรธ")พระรามรัวคำถามอย่างไม่ยั้ง เค้าไม่เคยต้องปรึกษาเรื่องที่เคยคิดว่าไร้สาระแบบนี้กับใคร ไตรตินถึงกับขมวดคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินคำถามที่มาพร้อมเหมือนต้องการคำปรึกษาและคำแนะนำ
"มึงมีความรัก มึงมีแฟนหรอไอ้พระราม"ไตรตินถามอย่างอยากรู้คำตอบ
"เปล่า"พระรามที่ได้สติตอบกลับด้วยเสียงที่สูงอย่างมีพิรุธจนไตรตินรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ปากแข็งๆแบบพระรามถ้าจับไม่ได้คาหนังคาเขาค่าขวด ไม่มีทางที่จะยอมรับแน่นอนจะแถจนสีข้างถลอกปอกเปิกจนเลือดซึมซิบออกมาก็ไม่ยอมรับ
"งั้นกูก็เปล่าและไม่มีอะไรจะแนะนำไม่มีคำปรึกษาที่จะมอบให้เหมือนกันไอ้คนปากแข็ง"
พระรามถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เพื่อนรักฟัง ทั้งความรู้สึกทั้งคำพูดพระรามเปิดใจให้เพื่อนได้ฟัง ไตรตินค่อนข้างตกใจที่โลกใบนี้ยังมีผู้หญิงที่ทำให้ผู้ชายใจหินอย่างพระรามหลอมละลายได้แบบนี้ไม่ธรรมดาสะแล้ว
"ไอ้สัสอยู่ๆไปขอน้องเค้าจูบปาก ไปขอน้องเค้าอึ๊บ ถ้าเป็นกูจะด่าให้ เสียหมา7ชั่วโคตรเลย"
ไตรตินด่าพร้อมกับแนะนำทุกอย่างให้เพื่อนที่ไร้ประสบการณ์ได้ฟังอย่างเชี่ยวชาญและชำนาญ เพราะคนเจ้าเล่ห์อย่างเค้าง้อผู้หญิงบ่อยเหลือเกิน ทุกครั้งที่ใช้มันได้ผล100%ไตรตินคอนเฟิร์มพร้อมเอาหัวเป็นประกัน
ช่วงเช้าของวันใหม่พระรามรีบแต่งตัวเพื่อไปทำธุระและฝากฝังงานวันนี้ไว้กับไตรตินรองประธานเพื่อนรัก พระรามจะไม่เข้าบริษัทจะง้อเด็กน้อยที่เค้าทำให้เธอร้องไห้เมื่อคืนให้สำเร็จและหวังว่ามันจะเป็นไปในทิศทางที่ดี
โรงเรียนนานาชาติxxx
พระรามขับรถเข้ามาภายในบริเวณโรงเรียนที่เด็กน้อยเรียนอยู่ ที่เค้ารู้เพราะแอบมองหน้าอกที่มันใหญ่เกินตัวจนเห็นสัญลักษณ์ที่ติดที่ตัวเสื้อเลยทำให้เค้ารู้ว่าน้องเรียนที่ไหน และบังเอิญโรงเรียนที่หนูด้าตัวน้อยเรียนก็เป็นของเพื่อนสนิทพระรามสะด้วย
"ลมอะไรหอบมึงมาหรือมีใครจุดธูปเรียกมึงหรอไอ้พระรามผู้กำลังมีความรัก"ไทเกอร์แซวขึ้นจนพระรามหูแดงไปหมด เค้าลืมไปถ้าไอ้ไตรตินรู้โลกรู้เค้าลืมข้อนี้เสียสนิท ไหนๆก็รู้กันหมดละพระรามจึงบอกความจริงแล้วขอร้องให้เพื่อนช่วย
พระรามเริ่มแผนการขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเมื่อเงินมาความช่วยเหลือถึงจะเกิด
"กูเพื่อนมึงนะไอ้เกอร์"
"เงินทองไม่มีพี่มีน้องรีบจ่ายมา"ไทเกอร์เอ่ยอย่างเป็นต่อ พระรามโอนเงินให้เพื่อนพร้อมกับคำด่าที่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไทเกอร์ เมื่อยอดเงินเข้าบัญชีแผนการที่มีก็เริ่มเกิดขึ้น
เสียงฝ่ายประชาสัมพันธ์เอ่ยเรียกชื่อของไอรดาให้เข้าพบผู้บริหารโรงเรียนเป็นการด่วน ไม่มีใครสงสัยหรือสังเกตอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติของที่นี่ ที่หัวหน้าห้องทุกชั้นทุกห้องจะถูกเรียกให้มาพบผู้บริหารเป็นประจำ
ก๊อก~ก๊อก~ก๊อก
"ขออนุญาตค่ะ"เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงที่เอ่ยขออนุญาตของเด็กสาวทำให้พระรามใจเต้นแรง เพราะตอนนี้ไทเกอร์ไม่อยู่มีพระรามที่นั่งภายในห้องผู้บริหารโดยที่หันหลังเก้าอี้ให้กับประตู
กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของเด็กสาวในยามที่เปิดประตูเข้ามา มันหอมอบอวลไปทั่วห้อง พระรามรู้สึกแบบนั้น ร่างบางเดินเข้ามาแล้วหยุดยืนที่โต๊ะผู้บริหารที่มีขนาดใหญ่และกว้างพอสมควร
"สวัสดีค่ะท่านผู้อำนวยการ"เสียงใสเอ่ยถามเหมือนทุกครั้ง ไอรดาถึงกลับหน้าเหวอเมื่อเก้าอี้ผู้บริหารหันมาเผชิญหน้ากับเธอ คนที่นั่งตรงหน้าคือคนที่ทำให้เธอร้องไห้เมื่อคืน คนตรงหน้าที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนดูถูก ไอรดาถึงกลับน้ำตาคลอเธอรีบถอยหลังอัตโนมัติพร้อมกับกำลังหมุนตัวเพื่อออกไปจากห้องนี้ แต่ความกว้างของห้องที่เดินเท่าไรก็ไม่ถึงประตูสักที
"หมับ"
"อ๊ะ!!"
"ปล่อยหนูด้านะคะ ฮึก ไอ้คนโรคจิต ไอ้ผู้ใหญ่เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว ไอ้คนนิสัยไม่ดี ฮึก ชอบดูถูกเพศที่อ่อนแอกว่า"กำปั้นเล็กส่งทับลำแขนแกร่งอย่างไม่ออมแรง ทั้งด่าทั้งข่วนแต่พระรามกลับไม่สะท้านสักนิด เค้ารีบอุ้มร่างบางที่ดิ้นอย่างสุดแรง แรงเท่ามด ร่างบางถูกยกให้มานั่งทับซ้อนบนตักอย่างเต็มใจ แต่คนนั่งกลับไม่เต็มใจร้องไห้อยู่ตลอดด้วยความกลัวและความโกรธ
"พี่ขอโทษครับที่เมื่อวานพูดจาไม่น่ารัก จนทำให้หนูด้าร้องไห้เสียใจ พี่ไม่ดีเองหนูด้าที่ใครๆก็ว่าน่ารักใจดีพร้อมที่จะให้อภัยคนผิดเสมอเมื่อเอ่ยคำขอโทษ หนูด้าพอที่จะยกโทษให้พี่รามคนปากเสียได้ไหมครับ"พระรามอ้อนวอนด้วยเสียงที่เศร้าพร้อมกับแสดงละครได้อย่างแนบเนียน แขนแกร่งกอดกระชับเอวคอดอย่างลืมตัวที่แฝงไปด้วยความตั้งใจ เหมือนคู่รักที่กำลังงอนกันแล้วให้ฝ่ายชายที่หน้าตาหล่อเหล่ามาง้อด้วยช่อดอกไม้และตุ๊กตาสีชมพูแสนหนุ่มตัวโตๆ
- ผู้เขียน
