ตอนที่5 เอาเปรียบ
956 คำ
โรงพยาบาลxxx
"เกอร์กับรามรอด้านนอกนะเดี๋ยวลุงจัดการทุกอย่างให้"ลุงหมอไทยทัชแพทย์ประจำตระกูลของคนทั้งสองเอ่ยบอก เพราะถ้าขืนให้สองคนนี้เข้าไปด้วยมีหวังวุ่นวายไม่เสร็จสักที
ลุงหมอตรวจร่างกายอย่างละเอียดดูแลรักษาจนเสร็จ ไอรดาถูกเข็นมายังห้องพักVVIPที่มีไว้สำหรับตระกูลของไทเกอร์กับพระรามเท่านั้น เพราะโรงพยาบาลที่นี่มีทั้งสองตระกูลเป็นหุ้นส่วนกัน แล้วสร้างทุกอย่างมาด้วยกันจนมีชื่อเสียงด้านการรักษาและการบริการอย่างดีเยี่ยมจนเป็นที่ยอมรับ
ร่างบางที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาลหลับตาพริ้ม มือด้านซ้ายที่ถูกของมีคมบาดถูกเย็บอย่างเรียบร้อย โดยฝีมือของลุงหมอที่ยืนหนึ่งในด้านศัลยกรรม รับรองแผลออกมาสวยแทบไม่เห็นรอยเย็บ
"อีกสักพักน้องก็คงจะฟื้นให้รอดูอาการที่นี่สักคืนนะราม ถ้าอาการดีขึ้นไม่มีไข้ พรุ่งนี้ก็สามารถกลับบ้านได้เลย เดี๋ยวลุงขอตัวก่อนวันนี้คนไข้เยอะมาก"ลุงหมอเดินออกไปด้วยความล้า แต่ด้วยสปิริตที่แรงกล้าท่านไม่เคยบ่นอะไรออกมาให้ได้ยินสักครั้ง โดยเฉพาะคำว่าเหนื่อย
"เดี๋ยวกูโทรบอกคนขับรถของน้องก่อน"ไทเกอร์บอกแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อต่อสายหาธีคนขับรถ ไทเกอร์เล่ารายละเอียดทุกอย่างให้ธีฟังแต่ก็ไม่ใช่ความจริงทั้งหมดเพราะขืนเล่าความจริง เค้าจะดูเป็นผู้ใหญ่หรือผู้บริหารที่แย่ในสายตาธี ถึงธีจะเป็นคนขับรถแต่สถานะก็เป็นมากกว่านั่น เค้าเป็นผู้ปกครองให้กับเด็กน้อยที่นอนหลับตาพริ้มในห้องนั้นก็ว่าได้
"ผมฝากคุณหนูด้วยครับคุณไทเกอร์ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้"ธีกดวางสายบึ่งรถไปยังจุดหมายปลายทางทันที
ร่างหนาของพระรามที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงเฝ้ามองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหลงใหล เด็กอะไรมองยังไงก็ไม่เบื่อยิ่งมองยิ่งน่ากิน พระรามโน้มตัวจุมพิตลงที่หน้าผากมนอย่างตั้งใจ ถ้าถามว่าใช้สิทธิ์อะไรในการทำแบบนี้ตอบเลยว่าไม่มี แต่ถ้าว่าใช้สถานะอะไรเค้าสามารถตอบได้ดังๆเลยว่าสถานะคนที่กำลังหลงรักเด็กน้อยหน้าใส
"อื้อ"เสียงเปล่งครางเบาๆที่ออกมาจากคอเล็กทำให้พระรามยิ้ม ไอรดาพยายามปรือตามองรอบๆห้องอย่างไม่คุ้นเคยแต่เธอรับรู้ได้ดีว่าที่นี้คือโรงพยาบาล ทั้งสายน้ำเกลือทั้งกลิ่นยาที่อบอวลชวนให้เธอรู้สึกเวียนหัวอยากจะอ้วก
"ฟื้นแล้วหรอหื้มเจ็บแผลไหมครับ"มือหนาที่ลูบเรือนผมบนหัวทุยน้อยทอดถามเด็กสาวอย่างห่วงใย และก็ดีใจไปพร้อมๆกันที่เห็นเธอฟื้นขึ้นมา
"ปวดนิดหน่อยค่ะแต่ไม่มาก"คำว่าไม่มากแต่สามารถทำให้ร่างบางเบ้หน้าขึ้นมาได้ เด็กน้อยจะรู้บางไหมว่าเธอโกหกไม่เนียนเอาสะเลย พระรามแทบอยากจะบอกให้เธอไปเข้าคอร์สเรียนการแสดงมาใหม่ เด็กอะไรขนาดโกหกยังน่าเอ็นดูได้ขนาดนี้
"รู้ไหมเด็กโกหกจะได้รับโทษยังไง เวลาโกหกผู้ใหญ่"ใบหน้าตึงของพระรามทำให้ไอรดาถึงกับหน้าเสีย เธอตอบกลับอย่างอ้อมแอ้มที่ไม่เต็มเสียง
"โดนดุแล้วก็โดนตีค่ะ"
"ใช่ครับหนูด้าควรโดนแบบนั้น แต่พี่รามจะไม่ตีจะไม่ดุ พี่รามจะลงโทษด้วยวิธีของพี่รามเอง อยากรู้ไหมครับว่ามันเป็นยังไง"คำถามที่ไม่รอคำตอบเหมือนประโยคบอกเล่าทั่วๆไป พระรามโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจเป่ารดแก้มใส ใจดวงน้อยที่เคยสงบนิ่งกลับเต้นถี่ด้วยความตกใจและตื่นเต้น
"มะ…ไม่ อื้อ"
จ๊วบ~จ๊วบ~จ๊วบ
ปากหยักกดจูบปากบางที่ดูอวบอิ่มอย่างนุ่มนวลสัมผัสที่แปลกใหม่ทำให้ไอรดาเคลิ้ม ความเคลิ้มที่มาพร้อมกับคำว่ากำลังใกล้ตายเพราะขาดอากาศหายใจที่พระรามบดจูบอย่างไม่เว้นจังหวะ
ไอรดารีบโกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่อพระรามผละออกให้อิสระกับเธอ ดวงตากลมโตเริ่มแดงทั้งโกรธทั้งอายที่อยู่ๆผู้ชายที่ไม่รู้จักมาสัมผัสปากนิ่ม
"พี่ขอโทษ"ร่างบางรีบหันตะแคงไปอีกข้างอย่างงอแง ใครจะไม่งอแงกันเดี๋ยวกอดเดี๋ยวจูบ วันนี้ทั้งวันเธอเสียเปรียบให้กับผู้ชายคนนี้มากพอแล้ว
พระรามรีบเดินอ้อมมาหาเด็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด เค้าเอาแต่ใจเอาเปรียบน้องทั้งวัน โดยลืมคิดไปว่าน้องจะรู้สึกยังไง ร่างบางพยายามหันกลับมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าคนที่เอาแต่ใจกำลังมายืนตรงหน้าเธอ แต่ร่างบางก็ช้ากว่าแขนแกร่ง พระรามรีบล็อกเอวคอดไม่ให้น้องหันหน้าหนีแต่วิธีนี้กลับทำให้ไอรดาน้ำตารื้น
"ทำไมถึงจ้องเอาเปรียบอยู่เรื่อยเลยค่ะ มากอดมาจูบได้ยังไงเรารู้จักกันมากแค่ไหน เป็นแฟนก็ไม่ใช่เป็นญาติก็ไม่ใช่ ทำไมถึงจ้องเอาเปรียบโดยไม่เกรงใจ ออกไปเลยนะคะแล้วก็ปล่อยหนูด้าสักที"กำปั้นเล็กทุบเข้าที่อกแกร่งด้วยความโมโห แต่แทนที่เสียงเจ็บจะถูกเปล่งออกมาจากลำคอแกร่งกลับถูกเอ่ยทอดออกมาจากคอบางด้วยความเจ็บ
"อ๊ะ!!จะ…เจ็บ"
มือเล็กที่ทุบตีกลับมีเลือดสีแดงเข้มซึมออกมา จนไอรดาร้องครวญ"หนูด้าเจ็บมากไหมครับ"
- ผู้เขียน
