ตอนที่6 พระรามเจ้าเล่ห์
792 คำ
"อ๊ะ!!จะ…เจ็บ"
มือเล็กที่ถูกเย็บกลับมีเลือดสีแดงเข้มซึมออกมาจนไอรดาร้องครวญ
"หนูด้าเจ็บมากไหมครับ"ร่างหนารีบส่งมือกดปุ่มที่หัวเตียงเพื่อขอความช่วยเหลือด้วยความตกใจพร้อมกับทอดถามร่างบางที่หน้างอด้วยความเจ็บไปด้วย เธอไม่ตอบแต่น้ำตาที่มันเอ่อซึมออกมาให้พระรามเห็นและทำให้เค้าเข้าใจได้ทันว่าน้องคงเจ็บน่าดู
พยาบาลทำแผลให้ไอรดาอีกครั้งและบอกย้ำไม่ให้ออกแรงเหมือนเมื่อครู่ไม่อย่างงั้นแผลจะแยกปริและไม่หายสักที พระรามพยายามง้อน้องสารพัดง้ออยู่หลายชั่วโมงจนไอรดาใจอ่อน เด็กน้อยไร้เดียงสาที่เพิ่งผ่านโลกมารึจะสู้ชายหนุ่มที่กร้านโลกอย่างพระราม เค้ามีวิธีง้อได้สารพัดเพราะมีกุนซือใหญ่อย่างไตรตินคอยช่วยเหลือ
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงไอลดาเข้าเรียนมหาลัย พระรามเฝ้าแวะเวียนค่อยดูแลไอรดาอยู่ไม่ห่างด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้นด้วยคำว่ารัก แต่กลับไม่เคยได้เอื้อนเอ่ยให้น้องได้รับรู้ แค่แสดงความจริงใจและการกระทำออกไปให้น้องได้เห็น ไอรดาจากที่ไม่ค่อยไว้ใจในครั้งแรกไร้ความรู้สึกที่อยากเข้าใกล้ แต่ในตอนนี้เธอกลับรู้สึกอบอุ่นที่มีคนพี่มาคอยดูแลคอยโทรถามทุกวันอย่างห่วงใย เธอรู้สึกเหมือนพระรามคอยเติมเต็มความรักความอบอุ่นที่เธออยากได้ตลอดเวลา
พระรามพาไอรดาไปที่บ้านของเค้า ทั้งคุณพ่อคุณแม่คุณป้าก็เอ็นดูไอรดาเอาสะมากๆบ่นหาทุกวัน ส่วนนมอิ่มกับพี่ธีก็ไว้ใจพระรามเหมือนกัน เพราะ1ปีเต็มที่ผู้ชายคนนี้ดูแลเอาใจใส่คุณหนูของพวกเค้าคอยสร้างรอยยิ้มสร้างความสุขสร้างเสียงหัวเราะสร้างโลกใบใหม่ให้กับให้ไอรดาทำให้นมอิ่มและธีพลอยมีความสุขไปด้วยที่เห็นคุณหนูยิ้ม
"หนูด้าคุณแม่กับคุณป้าถามหาแล้วนะครับท่านคิดถึงรู้ไหม"พระรามที่ยืนอยู่ด้านหลังกระซิบบอกเด็กในชุดมหาลัยที่มองยังไงก็น่าฟัด แต่ช่างขัดใจชายหนุ่มอย่างพระรามเพราะเค้าหวง
"งื้อ…พี่รามหนูด้าตกใจหมดเลยค่ะ"กระเป๋าแบรนด์เนมพร้อมถุงผ้าถูกมือหนาคว้ามาถืออย่างเช่นทุกครั้ง เหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นเต็มกรอบหน้าของไอรดาด้วยอากาศที่ร้อน พระรามรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับกรอบหน้าให้เด็กน้อยเหมือนคู่รักที่มอบความห่วงใยให้แก่กัน โดยไม่แคร์สายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา
"ไปครับรีบขึ้นรถกันแก้มแดงๆของหนูด้าจะสุกอยู่แล้ว"แก้มสีแดงที่เหมือนลูกตำลึงเพราะอากาศร้อน เป็นสาเหตุที่ทำให้มือใหญ่แกล้งดึงจนแทบจะหลุดติดมือออกมา ไอรดารีบสะบัดแก้มไปมาพร้อมกับทำหน้าตาอย่างงอน พระรามรีบดันร่างบางให้เดินเข้าไปนั่งข้างในรถด้วยความเร็ว เพื่อจะพาน้องไปที่บ้านนิราชชัยประเสริฐ
"นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของหนูด้านะคะพี่รามเจ้าเล่ห์ขี้โกงอีกแล้ว"ปากอิ่มว่ามุบมิบอย่างน่าเอ็นดู
"ให้พี่ทำยังไงดีละครับ คุณแม่กับคุณป้าท่านคิดถึง งั้นพี่พาหนูด้ากลับบ้านก็ได้ครับ"เสียงเศร้าที่ทอดออกมาทำให้ไอรดารู้สึกใจแป้วที่พูดจาไม่น่ารักใส่คนพี่
"แต่หนูด้ายังไม่ได้โทรขออนุญาตนมอิ่มเลยนะคะ"ดวงตากลมโตหันมองชายหนุ่มที่มีอายุมากกว่าเธอ แต่ใบหน้ายังดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กหนุ่มวัยใส เธอมองอย่างชื่นชมและเคลิบเคลิ้ม มือก็หยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาเพื่อต่อสายโทรหานมอิ่มเพราะไม่อยากขัดใจคนพี่
"คุณแม่พี่ท่านจัดการขออนุญาตนมอิ่มเรียบร้อยแล้วครับไม่ต้องห่วง"พระรามจับมือน้องออกจากโทรศัพท์ที่กำลังจิ้มๆแล้วเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดี
"เตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วใช่ไหมคะ"ไอรดาเอ่ยถามอย่างหมั่นไส้ พระรามได้แต่ยิ้มหล่อๆอย่างกวนๆจนนิ้วน้อยส่งบิดเข้าที่แขนแกร่ง
"โอ๊ยหนูด้าพี่เจ็บ"
"สมน้ำหน้าค่ะอยากเจ้าเล่ห์เหลี่ยมเยอะดีนัก"ไอรดายิ้มอย่างพอใจที่แกล้งคนพี่ได้
"รอให้ถึงบ้านก่อนจะฟัดให้น่วมเลยค่อยดู"พระรามยิ้มร้ายเมื่อแกล้งคนน้องคืนได้ด้วยคำพูด ถ้าถึงบ้านเมื่อไรเค้าจะทำตามที่ร่างกายต้องการทันทีเค้าสัญญาอย่างลูกผู้ชาย
- ผู้เขียน
