บทที่ 24 ไม่ว่าจะเรื่องธุรกิจหรือเรื่องมารยาก็ปราดเปรื่อง
เจอคำตอบหวาน ๆ กับสายตาทอดมองวาววับเข้าไปก็ทำเอาสุภัครพีหายใจติดขัด “ปล่อยครีมสิคะ ครีมจะได้ลงไปเอาข้าวกับยามาให้”
เขายอมปล่อย มองเธอที่กำลังเดินห่างออกไปทางหน้าประตูห้องนอน “ครีม”
“ขา” เธอหันไปมองเขา
“วันนี้อยู่เป็นเพื่อนผมนะ อย่าปล่อยให้ผมนอนเหงาคนเดียวนะ”
เขาปวดหัวมากจนเพี้ยนไปแล้วหรือไร ทำไมถึงกลายเป็นผู้ชายขี้อ้อนแบบนี้ล่ะ ปกติก็ออกจะแข็ง ๆ ขรึม ๆ เข้าถึงยาก
“แต่วันนี้ครีมตั้งใจจะไปหาพ่อนะคะ” เธอนัดกับพี่ว่านไว้แล้วด้วย รู้สึกลำบากใจจัง “ครีมจะรีบไปรีบกลับก็แล้วกันนะคะ”
“งั้นก็ไม่เป็นไร คุณไปหาคุณพ่อเถอะ คุณพ่อมีแค่พยาบาลพิเศษคอยดูแล คงไม่เหมือนมีลูกสาวคอยดูแลหรอก ผมแค่ปวดหัวเท่านั้น อยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอก” โอ้โห! นี่เขาคิดคำพูดตัดพ้อออกมาเป็นชุด ๆ ได้อย่างไรกัน สมองเขานี่โคตรซูเปอร์คอมพิวเตอร์เลย ไม่ว่
