บทที่ 25 กลืนน้ำลายตัวเอง
“สะ..สวัสดีค่ะพี่ว่าน” หญิงสาวอับอายเหลือเกินที่ต้องมาคุยโทรศัพท์ในลักษณะนี้
(สวัสดีจ้ะ ขอโทษที่พี่ไม่ได้รับสายนะ พี่คุยกับแม่อยู่ข้างล่างน่ะ ขึ้นห้องมาเห็นเบอร์ของครีมโชว์อยู่ก็รีบโทรกลับมา)
“แสดงว่าพี่ว่านไม่เห็นข้อความที่ครีมส่งไปใช่ไหมคะ”
(พี่ไม่ทันได้ดู ครีมส่งอะไรมาจ๊ะ)
“ครีมส่งไปว่าวันนี้ครีมไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อนะคะ ถ้าพี่ว่านจะเข้าไปก็ให้ไปตามรายละเอียดนั้นได้เลยค่ะ”
(ครีมไม่ได้ไปแล้วพี่จะไปยังไงล่ะ พี่ก็ไม่รู้จักคุณพ่อของครีมเป็นการส่วนตัวด้วย เอาไว้วันหน้าก็แล้วกันนะจ๊ะ)
“ก็ได้ค่ะ ครีมขอโทษด้วยนะคะ”
(ไม่เป็นไรจ้ะ แต่พี่ถามหน่อยได้ไหมว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจ หรือต้องไปเรียน)
“ไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกค่ะ แต่ครีมมีเรื่องสำคัญต้องทำค่ะพี่ว่าน แล้วพ่อก็อาการไม่น่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่ ครีมก็เลยเลือกทำสิ่งที่สำคัญกว่าก่อน”
(แต่ก็บอกไม่ได้สินะว่าเรื่องอะไร)
“ข
