“เกือบไปแล้วสิเรา”
เดือนกันยาถอนหายใจเบาๆ เมื่อเดินหนีป้าลำเจียกมาได้สำเร็จ แต่โล่งใจได้ไม่นานหล่อนก็ต้องตกอยู่ในภวังค์อีกครั้งหนึ่ง เมื่อได้เห็นแผ่นหลังกว้างของแม็กซิมัสในคราบของนายดำในระยะห่างแค่ไม่ถึงสามเมตร
หล่อนเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ควบคุมสติแทบไม่ได้เสียทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ กับผู้ชายคนนี้ ทั้งๆ ที่เขาเป็นโจร เป็นคนไม่ดี เขาลักพาตัวหล่อนมาเพื่อย่ำยี แต่หล่อนกลับหวั่นไหวอย่างน่าละอาย
แม้จะบอกตัวเองให้มองผู้ชายที่ยืนหันหลังให้ตรงหน้าในแง่ร้าย และจงเกลียดจังชังเขาให้ลึกสุดใจ แต่สุดท้ายกลับต้องยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่าหล่อนรู้สึกอบอุ่นยามที่อยู่ใกล้ๆ กับนายดำ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ ทำไมความรู้สึกอบอุ่นในอดีตหวนกลับมาในสภาพแบบนี้
ศีรษะทุยสวยส่ายน้อยๆ เพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และกำลังจะก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเขา ตั้งใจจะขอบคุณที่เขารักษาสัญญา แต่ยังไม่ทันได้ขยับ
