เดือนกันยาเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าที่ทะมัดทะแมงมากขึ้นเมื่อออกมาสำรวจภายในไร่กาแฟสีเขียวชอุ่มกับจำปา
“ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าดอกของกาแฟเป็นสีขาว” หญิงสาวหยุดเดินและจ้องมองดอกไม้สีขาวสวยสะอาดที่อยู่บนต้นกาแฟ
“คนกรุงไม่ค่อยรู้จักหรอกค่ะ” จำปาลอบย่นจมูกใส่ เพราะอิจฉาในรอยยิ้มหวานๆ ของเดือนกันยา “แต่ฉันก็ดีใจนะที่คุณชอบ”
เดือนกันยาละสายตาจากดอกกาแฟมามองหน้าของจำปา และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ฉันชอบที่นี่นะ บรรยากาศดีเหลือเกิน ไม่เหมือนในกรุงเทพฯ เลย”
‘ชอบคุณแม็กของฉันด้วยล่ะสิ’
จำปาคิดอย่างโมโห แต่ก็แสร้งยิ้มออกไป
“คุณ...เอ่อ นายดำคงดีใจที่คุณเดือนชอบที่นี่”
“เขาจะดีใจทำไมล่ะ ในเมื่อฉันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาสักหน่อย”
จำปาหรี่ตามองคู่สนทนาอย่างแปลกใจ “คนเป็นผัวเป็นเมียกัน จะไม่สำคัญได้ยังไงคะ”
“เอ่อ...” เดือนกันยาแก้มแดง และรีบหันหน้าหนี
หากหล่อนบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับนายดำ จำปาคงไม่เชื่อแน
