เดือนกันยามองข้อเท้าของตัวเองที่ถูกพันด้วยผ้าสีขาวสะอาดตาด้วยฝีมือของป้าลำเจียกด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณป้ามากนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้ด้วยกิริยามารยาทงดงาม ป้าลำเจียกมองด้วยความเอ็นดู
“ไม่ต้องขอบคุณป้าหรอกค่ะ ไปขอบคุณคุณ...เอ่อ นายดำนู่น คนนั้นเป็นห่วงเป็นใยหนูเดือนเหลือเกิน สั่งให้ป้ามาช่วยดูแล” ป้าลำเจียกพูดไปก็อมยิ้มไป และก็อดแซวคนที่นั่งแก้มแดงก่ำไม่ได้ “ว่าแต่หนูเดือนเถอะ คิดอะไรกับนายดำบ้างไหม”
“คิด...คิดอะไรเหรอคะ” หญิงสาวเสหลบตา
“ก็คิดแบบ...” ป้าลำเจียกเอานิ้วขึ้นมาจิ้มกัน “คู่รักอะไรแบบนี้น่ะค่ะ”
คนที่หน้าแดงอยู่แล้วยิ่งแดงก่ำแทบไหม้
“คือเดือน...เดือนไม่คิดอะไรกับคนเอาแต่ใจแบบนั้นหรอกค่ะ”
“จริงเหรอคะ” ป้าลำเจียกจ้องหน้าแดงๆ อย่างรู้ทัน
“จริง...จริงสิคะ” หญิงสาวหลบตาพัลวัน
ป้าลำเจียกอมยิ้ม ก่อนจะชวนคุยเรื่องแม็กซิมัสต่อ “นายดำน่ะเป็นคนดีมากนะคะ เป็นสุภาพบุรุษด้วย ปกครองคนที
