เดือนกันยารู้สึกตัวตื่นขึ้นในยามเช้าตรู่ หล่อนลืมตาขึ้นและถอนหายใจแผ่วเบา ความงัวเงียยังคงตามติดอยู่ในความรู้สึก สองแขนเรียวยกชูสูงเพื่อสลัดความขี้เกียจ และนั่นก็ทำให้ผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่เลื่อนลงไปอยู่ใต้ราวนม
หญิงสาวผุดกายลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจเมื่อเห็นความเปลือยเปล่าบนร่างกายของตัวเอง มือเล็กกำขอบผ้าห่มเอาไว้แน่น ขณะพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น
ใช่แล้ว หล่อนถูกทิ้งอยู่ที่ธารน้ำตก และก่อนที่จะหมดสติไป หล่อนเห็นเขา...
“นายดำ...”
หญิงสาวหันมองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องเดิมที่เคยอยู่ ความโล่งใจเกิดขึ้นในอก ก่อนที่ความรู้สึกสงสัยเคลือบแคลงจะตามมาติดๆ
“นายดำพาเรากลับมาที่นี่ใช่ไหม” หล่อนพึมพำถามตัวเอง แต่กลับมีคำตอบดังขึ้น
“ใช่ค่ะ นายดำเป็นคนพาหนูเดือนกลับมาที่นี่” หญิงสาวรีบหันไปมองก็เห็นป้าลำเจียกเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ป้านั่นเอง”
ป้าลำเจียกเดินมาหยุดที่ขอบเตียง พลา
