แม็กซิมัสที่เอนตัวนอนหงายอยู่บนโซฟาริมหน้าต่างสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานครางขึ้นในช่วงรุ่งสาง
“เดือน...”
เขารีบลุกขึ้นและถลามาที่เตียงด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต
“เดือนเป็นอะไรไปครับ”
ร่างเล็กขยับกระสับกระส่าย ใบหน้าหวานส่ายไปมากับหมอน กลีบปากอิ่มครางเสียงแผ่วเบา
“ช่วย...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย นายดำ...ช่วยฉันด้วย...”
แม็กซิมัสคว้าร่างอรชรขึ้นมากอดแนบอก พลางลูบศีรษะทุยสวยแผ่วเบา
“พี่อยู่นี่แล้วเดือน” เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “ไม่มีใครทำอะไรเดือนได้แล้ว คนดีของพี่”
เขาปลอบด้วยการโอบกอดและจูบเบาๆ ที่หน้าผากเนียน จนในที่สุดหญิงสาวก็สงบ
แม็กซิมัสถอนหายใจแผ่วเบา กำลังจะวางร่างอรชรลงกับเตียงเหมือนเดิม แต่สายตาเจ้ากรรมดันมองไปเห็นทรวงอกชูชันที่โผล่ออกมาจากขอบผ้าห่มเข้าเต็มสองตา
เขาแทบหยุดหายใจกับความงดงามที่เห็น ความโหยหาบีบเกร็งอยู่ที่ซอกขาทำให้แสนทรมาน ชายหนุ่มกัดฟันแน่น บอกตัวเองให้
