จำปาที่ซ่อนตัวอยู่ภายในบ้าน ค่อยๆ โผล่ออกมาเมื่อนายเผือกที่มาตะโกนเรียกหาตัวเองกลับไปแล้ว
“กว่าจะเจอ แม่สาวเมืองกรุงคนงามก็คงจะร้องไห้น้ำตาท่วมป่าไปแล้วล่ะ”
จำปาหัวเราะคิกคัก พลางคิดถึงเสื้อผ้าของเดือนกันยาที่ตัวเองโยนทิ้งไว้ข้างทาง
“เป็นชีเปลือยเฝ้าน้ำตกไปนะคุณเดือนกันยา”
“เอ็งพึมพำอะไร นังจำปา” สมปองที่เดินเข้ามาในบ้านพอดีถามอย่างแปลกใจ
จำปาสะดุ้งตกใจ แทบเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ “เปล่า เปล่านี่พ่อ ไม่มีอะไร”
สมปองจ้องหน้าลูกสาว มองอย่างคาดคั้น “ข้าไม่เชื่อ เอ็งไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่า”
“ไม่มี้...ไม่มีจ้ะ ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“แล้วทำไมต้องเสียงสูง”
“เปล่าเสียงสูงนะพ่อ...”
สมปองถอนหายใจแรงๆ เอือมระอาที่จะพูดกับลูกสาว “วันนี้หายไปไหนมาทั้งวัน ข้าตามหาเสียทั่วก็ไม่เจอ”
“ไป...ไปเที่ยวท้ายไร่จ้ะ”
“อย่าให้รู้นะว่าไปก่อเรื่อง ไม่อย่างนั้นข้าตีเอ็งตูดลายแน่ นังจำปา”
“โอ๊ย ฉันจะไปทำอะไรได
