หลังจากนั่งคิดมาหลายตลบ เดือนกันยาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องไปจากที่นี่ ต้องไปรับผิดชอบกับจักริน หญิงสาวหันไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนัง
สามโมงเย็น...
ตอนนี้นายดำยังไม่กลับมาที่บ้าน เขาคงจะยุ่งอยู่กับงานในไร่กาแฟ และหล่อนก็ต้องใช้โอกาสนี้แหละหลบออกไปจากที่นี่
แม้จะรู้สึกใจหายที่ต้องจากไปทั้งๆ ที่ไม่ได้ล่ำลา แต่หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นอีก พ่อกับแม่กำลังลำบาก
“ฉัน...ต้องไปแล้วนะนายดำ”
หล่อนน้ำตารื้น
“ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่ที่นี่ นายไม่ได้ใจดำกับฉันเลย”
หล่อนลุกขึ้นยืน และมองไปรอบๆ ห้อง
“ถ้ามีวาสนาต่อกัน เราคงได้พบกันสักวัน”
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
แม็กซิมัสกระโดดลงจากหลังเจ้าโรเบิร์ต ก่อนจะส่งมันให้กับคนเลี้ยงเพื่อนำเข้าคอก
“วันนี้คุณแม็กพาเจ้าโรเบิร์ตมาส่งช้ากว่าทุกวันนะครับ”
“อืม ขี่เพลินไปหน่อยน่ะ”
ชายหนุ่มระบายย
