“ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อนวอนหรอก เดือนกันยา”
เขาก้าวเข้ามาหา ในขณะที่หล่อนยืนตัวสั่นเทาอยู่ชิดกับผนังห้อง กลิ่นอายอำมหิตจากเนื้อตัวกำยำทำให้หล่อนวิงเวียน
“ได้โปรด...อย่าทำอะไรฉันเลย”
เดือนกันยากำลังอับจนหนทาง มองเขาอย่างวิงวอน
“นอนกับฉัน แล้วฉันจะปล่อยให้เธอกลับไป”
“ไม่...”
เขายิ้มเยาะ สายตาคมกริบตรึงหล่อนเอาไว้ราวกับมีเวทมนตร์ หัวใจสาวสั่นเทา
“ฉันจะไม่นอนกับนายเพียงเพราะข้อแลกเปลี่ยนนี้หรอกนะ อุ๊ย...นี่ปล่อยฉันนะ”
หล่อนดิ้นรนเมื่อถูกกระชากเข้าไปกอดรัดแน่นแนบอก
“บอกให้ปล่อยยังไงล่ะ”
ใบหน้าดุดันของเขาก้มต่ำลงมาหา กลิ่นลมหายใจของคนตัวโตยังหอมและน่าหลงใหลเช่นเดิม หัวใจสาวเต้นแรง และรับรู้ได้ถึงความร้อนผะผ่าวของกึ่งกลางลำตัว
นี่หล่อน...ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของนายดำหรอกเหรอ
ใช่ หล่อนไม่ได้รังเกียจนายดำเลย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกหวั่นไหวมากมายยามอยู่ชิดใกล้กับเขาแบบนี้
หล่อนเป็นบ้าอะไร
