“ปะ ปล่อยค่ะ” เพียงออยกมือดันแผ่นอก เธอพยายามขืนตัว ทั้งที่ตนเองยังตั้งหลักไม่ได้
“ยืนเองให้ได้ก่อนเถอะ ค่อยดึงดัน” ดัสตินปรามเสียงแข็ง
“ออทรงตัวได้แล้วค่ะ คุณก็ปล่อยสิคะ” ดัสตินยอมปล่อย หลังจากแน่ใจว่าเพียงออทรงตัวยืนไหว
เขายับถอยห่าง เว้นระยะให้เพียงออสบายใจขึ้น
เพียงออเม้มปากก้มหน้า เธอทำอะไรไม่ถูก ความคิดเชื่องช้าไม่ทันใจตนเอง เพียงออพยายามถามตัวเอง หากยอมรับความช่วยเหลือของชายผู้นี้ เธออาจต้องสูญเสียบางอย่างเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน เธอไม่ใช่เด็ก ไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้เจตนาของเขา
“ว่าไง หากเธอคิดช้า ผู้หญิงแก่คนนั้นคงรอไม่ไหว” ดัสตินเร่งกดดัน ก่อนที่เพียงออจะมีทางเลือกอื่น
เขาไม่ยอมปล่อยให้โอกาสดีๆ หลุดมือไปแน่น
“ออต้องเสียอะไรบ้างคะ หากออตกลง” เพียงออกลั้นใจถาม
ดัสตินยิ้มยั่ว “เธอไม่เสียอะไรเลยเพียงออ เธอมีแต่ได้กับได้” เพียงออเงยหน้ามองสบตาชายแปลกหน้า “เธอจะได้ตัวผม พร้อมกับเงิน
