“คุณออเธอไม่รับครับ” แสนตอบแล้วก็ก้มหน้าหลบสายตาบุตรสาวเจ้านาย
“หยิ่ง ยโสให้ตลอดรอดฝั่งเถอะนะ” บุหลันพึมพำ หมดความสนใจ แสนเลยเดินไปทำงานที่ทำค้างไว้ ชายสูงวัยถอนใจดังเฮือก เขาอดคิดถึงความหลังเมื่อยี่สิบปีก่อนไม่ได้ ความหลังที่ทำให้เพียงออเกิดมา ความหลังที่ทำให้คฤหาสน์พิณไพโรจน์ร้อนเหมือนไฟไหม้
เท่าที่รู้ ยายทิพย์ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แสนไม่อยากคิด หากหญิงชราผู้นั้นหายป่วย และรู้เรื่องเข้า คฤหาสน์พิณไพโรจน์จะร้อนเป็นไฟอีกแค่ไหนนะ
คนเก่าแก่ที่ยังอยู่หลายคนรู้ข้อความที่เจ้าบ้านคนเก่าสังย้ำไว้เป็นอย่างดี ถึงผู้ให้กำเนิดเดียดฉันท์ แต่ก็ยังมีคนให้ความสงสาร อย่างน้อยในเลือดส่วนหนึ่งของเด็กหญิงอาภัพคนนั้น ก็มีสายเลือดพิณไพโรจน์ปนอยู่
“คุณออเธอไปแล้วเหรอตาแสน” เวียงเป็นแม่บ้าน และเป็นคนงานรุ่นเก่าๆ ที่รู้เรื่องราวแต่หนหลังอีกคนหนึ่ง
“อืม...น่าสงสารนะ แต่พวกเราจะทำอะไรได้ ยังแบมือรับเงินเดือนจ
