“แม่ก็พูดเกินไป แค่ยังไม่ถึงเวลาที่ผมพร้อมเท่านั้นเอง”
“เมื่อไหร่ลูกจะพร้อมละดัสติน พ่อกับแม่ไม่ได้เป็มนุษย์อมตะนะ พ่อแม่แก่ตัวลงไปทุกวัน กว่าจะถึงวันที่ลูกพร้อม ไม่พ่อก็แม่อาจตายก่อน” ช้องนางตัดพ้อ นางรอให้ดัสตินมีครอบครัวมาหลายปี ความหวังของช้องนางริบหรี่ลงเรื่อยๆ
“ต้องมีสักวันนั่นแหละครับแม่ แค่ไม่ใช่วันนี้”
ดัสตินตอบมารดา เขานั่งเหม่ออีกครั้ง ในสมองของเขาเวลานี้มีแต่ภาพของผู้หญิงคนนั้น เขาพยายามอยู่ห่างๆ หล่อนช่วงนี้ ไม่ใช่เพราะเขาไม่มีอารมณ์สุทรีย์นะ แต่เพราะความเวทนาที่มีต่อหล่อน ยามหน้าสิ่วหน้าขวนแบบนี้ เขาไม่ควรซ้ำเติมเพียงออมากเกินไป
“เห็นมั้ยคะคุณ หมู่นี้ลูกมักมีอาการแบบนี้แหละ สงสัยมีเรื่องบางอย่างติดค้างอยู่ในใจ” ช้องนางสะกิดสามี โดโรทีทอดสายตามองพลางอมยิ้ม
“สมัยที่ผมสนใจคุณ ผมก็เป็นแบบนี้แหละ”
ช้องนางตาโต เธอมองสามี สลับกับการมองบุตรชาย “คุณคิดว่าดัสตินกำลังตกหลุมรักเหรอ
