เกมลวงล่อรัก

ตอนที่ 6.จำใจจาก

ตอนที่ 6.จำใจจาก

เพราะที่คาเฟ่ลูกค้าเข้าเยอะ พนักงานในร้านเลยโทรศัพท์มาตามตัวดาหวัน เพียงออเลยทำความสะอาดบ้านคนเดียว เธอใช้เวลาเกือบครึ่งวัน ฝุ่นจำนวนมาก็ถูกกำจัดจนหมด พอปัดกวาด ทำความสะอาดบ้านทั้งหลังเสร็จ บรรยากาศรอบตัวเลยเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือ เพียงออทิ้งตัวนอนแผ่บนโซฟาตัวใหญ่ที่เหลือคราบฝุ่นเล็กน้อย เธอมองเพดานบ้าน น้ำตาซึม เมื่อคิดถึงบ้านหลังเก่าที่เกิดและโตที่นั่น

เพียงออเคยถามยายทิพย์ สาเหตุที่คนทั้งบ้านพิณไพโรจน์ชิงชังตนเอง ยายทิพย์ไม่ได้ตอบ แต่แววตาของยายบอกอะไรหลายๆ อย่าง เพียงออพยายามสืบหา แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบจริงจัง ยกเว้นคำกระแทกแดกดันใส่หน้า

‘นังเด็กกาฝาก’

‘เพราะแม่สารเลว ลูกเลยพลอยซวย’

เพียงออเข้าใจมาตลอด เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ยายทิพย์เก็บมาเลี้ยง เธอไม่เคยรู้ว่าใครเป็นแม่ แล้วใครเป็นพ่อของเธอ ทุกคำที่แดกดันเปิดเผยบางอย่าง คนเหล่านั้นรู้ว่าใครคือแม่ของเธอ รู้ว่าใครคือพ่อของเธอ แต่พวกเขา เลือกที่จะปิดปากสนิท

เอาน่า...ความลับไม่มีในโลก

สักวันความจริงคงเปิดเผย เพียงออแค่อยากรู้ เธอมีความผิดอะไร ทำไมทั้งสองท่านถึงทอดทิ้งเธอ

เพียงออกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง ความเศร้าทำให้เธออ่อนแอ แต่เธอไม่มีเวลาว่างขนาดจมอยู่กับความเศร้าได้นาน เธอรีบควานหาโทรศัพท์ หลังค้นหาเบอร์โทรศัพท์ในอินเทอร์เน็ตเจอ เธอก็รีบติดต่อเบอร์รถบรรทุกทันที

ในเมื่อคนที่นั่นรังเกียจและอยากกำจัดเธอนัก

วันนี้เธอจะทำให้พวกเขาสมใจ

“แม่คะ นังนั่นมันขนของออกไปจากบ้านหลังนั้นแล้วค่ะ” เสียงของบุหลันตรึงปลายเท้าดัสติน เขาตัดสินใจเดินย้อนกลับไปที่ห้องนอน เดินออกมาที่ระเบียงและเพ่งมองไปบ้านหลังนั้น

มีคนหลายคนเดินเข้าเดินออก เฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ๆ ถูกยกขึ้นรถบรรทุกคันใหญ่ที่จอดอยู่ด้านหน้า ดัสตินเดือดปุดๆ เขายังไม่ได้จัดการหญิงยโสผู้นั้นเลย หล่อนกำลังหายไปจากสายตาเสียแล้ว ไม่สิ เขายอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้

“อเลน เดี๋ยวผมส่งรูปให้ สืบให้หน่อย หล่อนอยู่ที่ไหน?” คนปลายสายยิ้มกริ่ม นานแค่ไหนนะที่เขาไม่เคยเห็นเจ้านายร้อนใจแบบนี้ เขาอยากรู้แล้วสิ ผู้หญิงที่ทำให้เจ้านายร้อนรน มีหน้าตาแบบไหนกัน

ยังไม่ทันได้วางสาย แอพพลิเคชั่นก็สั่นเตือน รูปของหญิงที่เขาอยากรู้ถูกส่งมาให้ อเลนก้มมองก่อนจะเงยหน้าหัวเราะลั่น

หญิงในรูปแตกต่างจากความชอบของดัสตินอย่างสิ้นเชิง

ผู้หญิงหลายรายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตดัสติน ส่วนมากเย้ายวน และช่ำชองเรื่องอย่างว่า หญิงในรูปดูไร้เดียงสา แถมยังโทรมอย่างเหลือเชื่อ อเลนอยากรู้นัก เจ้านายสนใจอะไรในตัวหญิงผู้นี้ เขาแทบอดใจรอจะทำความรู้จักกับหญิงปริศนาคนนี้ไม่ไหว

อเลนแอบภาวนาให้เธอคนนี้ เป็นคนปราบจอมยโสอย่างดัสติน

‘ลูกชายของฉันเป็นคนดื้อ ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าผู้หญิงแบบไหนนะ จะมาปราบนิสัยแย่ๆ แบบนี้ของดัสตินได้’

มารดาของดัสตินเคยกระซิบบอกแบบนั้น หลังจากเคี่ยวเข็ญดัสตินอยู่หลายปี แต่กลับไม่สามารถปรามผู้ชายเจ้าชู้ ดื้อเงียบคนนี้ได้

“มาดามต้องดีใจแน่ นางฟ้าคนนั้นโผล่มาแล้วครับ” อเลนพึมพำ นึกอยากส่งรูปของหญิงปริศนาให้ช้องนางดูเหลือเกิน “ว่าแต่ โชคร้าย หรือโชคดีนะ ที่มาเจอเจ้านายของผม” ในความคิดของอเลน ผู้หญิงดีๆ ไม่ควรเข้าใกล้ดัสตินเลย คนอย่างดัสตินไร้หัวใจ เขามองผู้หญิงเป็นสิ่งของ ไม่เคยจริงจังกับใครเลย หลังเขาเบื่อ ผู้หญิงพวกนี้จะถูกเขี่ยออกไปจากวงจรชีวิตของเขาทันที

“ฮัดชิ้ว!!” เพียงออยกมือขยี้ปลายจมูก เธอจามถี่ๆ ไม่รู้เพราะดมฝุ่นมาทั้งวันหรือถูกใครสักคนพูดถึง

เธอมองเลยไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เม้มปากชั่งใจ เธอควรไปลาคนพวกนั้น หรือออกไปจากที่นี่ดื้อๆ ดี หลังทบทวนหลายตลบ สำนึกส่วนดีผลักดันให้เธอทำตรงกันข้ามกับความตั้งใจ

ระหว่างที่คนงานกำลังขนย้ายข้าวของในบ้าน เพียงออเลยถือโอกาสนั้นเดินไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เธอควรทำหน้าที่แทนยายทิพย์ อย่างน้อยคนเหล่านั้นก็ให้ที่คุ้มหัวเธอมาหลายสิบปี

“เธอมาทำอะไรที่นี่!!” เพียงออชะงัก เงยหน้ามอง

ริมสระน้ำมีหลายคนที่เธอไม่คุ้นหน้านั่งอยู่ พวกเขาคงกำลังสังสรรค์ตามประสาคนร่ำรวย ซึ่งเพียงออไม่เคยสัมผัส เธอไม่มีเวลาว่างแบบนั้น เองทุกนาทีมีค่าสำหรับเธอและยายทิพย์

“ใครเหรอหลัน สวยดีนะ โสดหรือเปล่าละ” เสียงผสมความคึกคะนองร้องถาม

เพียงออมองสบตาบุหลัน พยายามไม่สนใจคนรอบข้างของเธอ

“แม่นี่ไม่ใช่เทรสของคุณหรอกพินิจ!!” บุหลันตอบพร้อมกับยิ้มเยาะเพียงออ

“คุณท่านอยู่มั้ย?” บุหลันหรี่เปลือกตาลง

“เธอมาหาพ่อฉันทำไม!!” เสียงที่บุหลันใช้กระด้างและเย็นชา

“มาลาน่ะ ออย้ายออก เหมือนที่คุณหลันต้องการแล้วนะ” เพียงออตอบ ลดสายตามองพื้น ผู้ชายหลายคนอยู่ในสภาพไม่ชวนมองเท่าไหร่ เธอไม่ชินนักกับการมองผู้ชายที่สวมแค่กางเกงว่ายน้ำ แม้บางคนจะมีรูปร่างที่ทำให้เธอเกือบลืมหาย

“ไม่จำเป็นต้องบอกพ่อฉันหรอก เดี๋ยวฉันบอกให้เอง เธอจะไปก็ไปเถอะ”

“แน่นะ หวังว่าคงไม่มีใครว่ากระทบออลับหลังอีก ออแค่มาทำหน้าที่เด็กแทนย่า” เพียงออถามย้ำ

“เอะ!! เธอคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอหะ”

“ออไปดีกว่า คุณหลันจะได้สนุกต่อ” เพียงออตัดบท เธอไม่ได้ต้องการกวนโทสะของบุหลัน แต่หลายครั้งที่เสี่ยงร่ำลือนั่นลอยเข้าหู มันทำให้เธออารมณ์เสียไม่น้อย

“เชิญเลย อย่าให้ฉันเจอหน้าเธอที่นี่อีกนะ” บุหลันตะโกนตามหลัง ซึ่งเพียงออพยายามไม่ใส่ใจ

ดัสตินทรงตัวยืน เขากระดกแก้วไวน์กลืนน้ำสีแดงคล้ำจนหมดเกลี้ยง “ผมกลับล่ะ” ไม่มีแรงดึงดูดที่นี่แล้ว เขาไม่ควรมาเสียเวลาแบบเปล่าประโยชน์

บุหลันหูผึ่ง รีบถลาเข้ามาหา “คุณจะกลับจริงๆ เหรอคะดัสติน”

“ใช่ อีกเดี๋ยวอเลนคงมาถึง” ดัสตินตอบ ฉวยชุดคลุมผ้าขนหนูมาคลุมตัว

“คุณยังไม่เจอพ่อ แม่ของหลันเลยนะคะ” บุหลันท้วง

“นั่นสิ คุณยังไม่ได้เจอผู้ใหญ่เลย กลับตอนนี้เสียมารยาทแย่เลย” พินิจท้วงอีกคน

“ทำไมผมต้องเจอ พ่อกับแม่คุณด้วยละหลัน?” ดัสตินแสร้งไขสือ เขามองตามบั้นท้ายกลมกลึงของเพียงออ จนกระทั่งเธอหายไปจากสายตา

“คุณมาพักที่บ้านหลัน แต่ไม่คิดจะเจอพ่อแม่หลันเหรอคะ?”

“คุณเป็นคนลากผมมาที่นี่นะ ผมมีที่พักของผมอยู่แล้ว อีกอย่างปลายทางผมไม่ใช่ที่นี่สักหน่อย” ดัสตินตั้งใจจะแวะมาหาบิดา มารดา แต่เพราะบุหลันลากเขามาสนุก ครั้งแรกเขาก็ต้องการปลดปล่อยตัวเองเต็มที่ แต่เมื่อเจอ ‘เหยื่อ’ เขาก็เปลี่ยนใจดื้อๆ

“แต่แหม รอพบคุณพ่อของหลันหน่อยก็ไม่ได้”

“อย่าเลย ผมไม่สะดวก” ดัสตินบอกปัด

บุหลันหน้าย่น ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่ตนเองต้องการ เธอมีเวลาทั้งคืน แต่ดันเผลอหลับ ปล่อยดัสตินหลุดมืดไปจนได้

“คุณจะไปไหนต่อคะ?” บุหลันรีบปรับความรู้สึกถามดัสตินเสียงหวาน

“ผมมีธุระ” ดัสตินตอบแบบไม่ขยายความ

“หลันไปด้วยได้มั้ย?” บุหลันแสร้งปั้นหน้าไร้เดียงสา แต่ใช้ไม่ได้ผลกับดัสติน

“คงไม่ได้” คำตอบของเขา กระตุกต่อมโมโหของเธอจนเกือบกรีดร้องออกมา

บุหลันยืนกำมือเม้มปาก สองครั้งแล้วนะที่เพียงออมาขัดจังหวะเธอ ความสนใจของดัสตินที่มีต่อเพียงออ ทำไมบุหลันจะไม่รู้ เธอไม่มีทางเปิดโอกาสให้ดัสตินเข้าถึงเพียงออหรอก จากนี้ไปผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีทางเฉียดเข้ามาใกล้ เธอและดัสตินอีกเลย

เพียงออมองบ้านไม้หลังเล็กครั้งสุดท้าย เธอตั้งใจไว้ สักวันเธอจะสร้างบ้านบนที่ดินของตัวเอง ยายทิพย์จะได้มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ไม่ต้องระเหเร่ร่อนไปทั่วเหมือนตอนนี้

รถบรรทุกเคลื่อนที่ออกจากที่จอด เพียงออขับรถยนต์ของตัวเองตาม จนบุหลันที่มองอยู่ยังนึกแปลกใจ บุหลันเข้าใจว่าเพียงออขาดแคลน หล่อนทำงานแลกค่าใช้จ่ายที่มีมากจนแทบไม่เหลือใช้ ไม่คิดว่าเวลาเกือบห้าปีที่ตัวเองไม่ได้อยู่ที่นี่ เพียงออมีอะไรหลายอย่างที่เธอไม่เคยรู้

หล่อนขับรถยนต์เป็น แถมมีรถส่วนตัวใช้เสียด้วย

“ลุงแสน เอาสตางค์ที่หลันเตรียมไว้ไปให้แม่นั่นหรือยังคะ?” พ่อบ้านเก่าแก่เดินผ่านมาในสายตา บุหลันเลยรั้งไว้เพื่อถาม