คนรักในความลับ

CHAPTER 3

CHAPTER 3

ลืมเรื่องแอปไปสนิทเลยแฮะ…

ฉันเอากระเป๋าไปเก็บแล้วออกมานั่งเล่นที่โซฟา เอาโทรศัพท์ออกมาเข้าแอปแล้วปัดซ้ายปัดขวาไปตามคนที่ตัวเองสนใจ แต่จะว่าไปก็ไม่ได้มีที่ทำให้รู้สึกสนใจเป็นพิเศษเลยนะ

กระทั่งมาเจอกับแอ็กเคานต์หนึ่งที่ใช้ชื่อว่า K ตัวเดียวสั้น ๆ และรูปโพรไฟล์ที่ใช้ก็เป็นรูปที่เห็นด้านข้างลำตัวตั้งแต่คอลงมาจนถึงเอว เขาไม่ได้ใส่เสื้อโชว์หุ่นแน่นกำยำ อีกทั้งโทนสีของรูปทำให้ฉันรู้สึกสะดุดตาจนต้องหยุดนิ้วมอง แล้วตัดสินใจปัดขวา ข้อความก็เด้งขึ้นมาว่า MATCH!!!

หัวใจของฉันพลันเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นเต้นที่ได้แมตช์กับคนนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องดีใจขนาดนี้ และทั้งที่ในใจก็ยังระแวงว่าเป็นการก็อปรูปคนอื่นมาใช้ด้วยซ้ำ

ฉันนั่งรอว่าเขาจะทักมาไหม แต่ก็ยังไร้วี่แววว่าเขาจะทักมา และเวลานี้ก็มืดค่ำมากแล้ว ฉันก็เลยไปอุ่นข้าวกินเสียก่อน

K : สวัสดีครับ พี่ชื่อเคนะครับ น้องชื่ออะไร

ฉันได้ยินเสียงแจ้งเตือนเลยเดินมาหยิบดูถึงได้เห็นว่าชายคนนั้นทักมา นี่เขาใช้ชื่อตัวเองตั้งเป็นชื่อในแอปหาคู่เลยเหรอ ผิดกับฉันที่ตั้งว่า ลูกเหลืองแกมส้ม แค่ชื่อก็บ่งบอกละว่าตัวตนของฉันน่ารักขนาดไหน

K : น้องคงไม่ได้ชื่อลูกเหลืองแกมส้มใช่ไหมครับ

K : หรือว่าชื่อส้มครับ?

เอายังไงดีล่ะ ฉันจะมั่วชื่อไปก่อนดีไหมนะ เผื่อว่าเขาจะมาหลอกฟันหรือว่าใช้รูปคนอื่นมาแอบอ้าง

ลูกเหลืองแกมส้ม : ใช่ค่ะ ชื่อส้มค่ะ

K : เรียนปี 1 เหรอครับ

ลูกเหลืองแกมส้ม : ค่ะ เรียนคณะบริหารค่ะ

K : รูปที่ลงนี่รูปน้องส้มเลยใช่ไหมครับ

ลูกเหลืองแกมส้ม : ใช่ค่ะ

ฉันเอารูปที่ถ่ายจากด้านหลังแล้วเอี้ยวใบหน้าไปให้ได้เห็นด้านข้างมาตั้งเป็นรูปโพรไฟล์ ให้เห็นแค่เพียงเท่านั้นเพราะต้องการระวังตัวไว้เหมือนกัน

อย่างที่เขาว่าแอปหาคู่พวกนี้จริงอยู่ที่มีคนเจอความรักดี ๆ จนได้แต่งงาน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครเจอคนไม่ดี ที่ออกข่าวก็ตั้งเยอะแยะ ดังนั้นหากจะเล่นแอปพวกนี้ก็ต้องเซฟตัวเองในระดับหนึ่ง

ยิ่งรูปโพรไฟล์ที่ดูถูกใจเป็นพิเศษขนาดนี้ฉันยิ่งรู้สึกว่าควรระวังตัวเพิ่มขึ้น เพราะพวกคนร้ายก็มักเลือกรูปคนอื่นที่ดูดีมาดึงดูดนั่นแหละ

K : ถ้าพี่ถามว่าเรียนที่ไหนน้องจะกลัวพี่หรือเปล่าเอ่ย

ลูกเหลืองแกมส้ม : ไม่กลัวค่ะ แต่ไม่บอก

K : 555 แล้วน้องส้มไม่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับพี่บ้างเหรอ

ลูกเหลืองแกมส้ม : อยากเห็นหน้าค่ะ

ฉันเอานิ้วขึ้นมากัดพลางมองหน้าแชตด้วยความลุ้น ไม่รู้ว่าเขาจะยอมส่งรูปหน้าตัวเองมาให้ฉันดูหรือเปล่า

K : น้องก็เคยเห็นหน้าพี่แล้ว

หัวคิ้วของฉันพลันย่นเข้าหากันด้วยความงุนงง และอีกความรู้สึกหนึ่งก็เข้ามาผสมปนเปนั่นคือ ‘กลัว’ เขาตอบมาแบบนี้ทำให้ความรู้สึกอยากคุยมันลดน้อยลงไปในทันทีเลยล่ะ

K : อ่าเงียบเลยแฮะ พูดจริง ๆ นะ เราเคยเจอกันแล้ว วันนี้พี่ปัดแอปแล้วเจอรูปน้องพี่ถึงปัดขวา และมาถามว่าเป็นรูปตัวเองจริง ๆ หรือเปล่า

ลูกเหลืองแกมส้ม : เหรอคะ

ไม่ว่าจะอธิบายยาวเหยียดขนาดไหนก็ใช่ว่าฉันจะลดความกลัวลง และตัดสินใจล็อกเอาต์ออกจากระบบไปชั่วคราว อันที่จริงไม่ว่าจะเคยเจอกันมาก่อนหรือไม่ก็แค่ส่งรูปมาจะเป็นไรไป

ยิ่งพูดมาฉันยิ่งรู้สึกไม่น่าไว้ใจยังไงชอบกล

ฉันละความสนใจออกจากแอปแล้วกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ดูซีรีส์กินเค้กแล้วเข้านอนอย่างสบายใจ

มหาวิทยาลัย

ฉันล็อกอินเข้าแอปหาคู่อีกครั้ง ลองปัดซ้ายปัดขวาที่นี่เผื่อจะได้เจอคนที่สนใจ แต่พอล็อกอินเข้ามาก็ทำให้ได้เห็นว่าคนที่ชื่อเค ส่งข้อความไว้ว่า

K : น้องกลัวพี่เหรอ

“ไม่กลัวก็บ้าแล้ว” ฉันพูดใส่โทรศัพท์และเลือกที่จะไม่ได้ตอบอะไรเขาไป หากเขาไม่ยอมส่งรูปตัวเองมาฉันก็จะไม่คุยด้วยอีก เพราะไม่รู้ว่าเขาได้เอารูปคนอื่นมาบ้างไหม

K : มาเจอตัวจริงเลยดีกว่า

K : ส่งรูปไปน้องจะมั่นใจได้ไงว่าพี่ไม่ได้เอารูปคนอื่นมาส่ง

“เขารู้ได้ไงเนี่ย” เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ ฉันหันซ้ายหันขวาเผื่อว่าเขาจะยืนอยู่ใกล้แล้วมีคลื่นพลังงานบางอย่างที่อ่านใจฉันได้

“เพ้อเจ้อ!” ฉันต่อว่าตัวเองที่คิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แบบนั้น

ฉันคิดว่าเขาคงรู้มากกว่าว่าที่ฉันเงียบไปเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ส่งรูปมาให้ดู

K : พี่ไม่ใช่มิจฉาชีพ ไม่ใช่คนร้ายแน่นอนครับ

K : เราเคยเจอกันแล้วจริง ๆ

K : ถ้าไม่อยากคุยต่อ ก็ไม่เป็นไรครับ

“อย่าเพิ่งนะ” ฉันเอ่ยออกมาด้วยความตกใจเพราะกลัวว่าเขาจะลบฉันออกไปเสียก่อน

ลูกเหลืองแกมส้ม : ค่ะ ๆ คุยค่ะ

ลูกเหลืองแกมส้ม : ไว้ถ้าเราคุยกันไปสักพักแล้ว ค่อยนัดเจอกันนะคะ

K : ครับ

K : ไปเรียนหรือเปล่าครับ

ลูกเหลืองแกมส้ม : ค่ะ แล้วพี่ทำอะไรอยู่คะ

K : พี่ทำงานครับ

K : ส่งรูปแฟ้มเอกสาร

ฉันพยายามเพ่งมองแต่ก็ไม่ได้เห็นรายละเอียดในเอกสารนั้น

ลูกเหลืองแกมส้ม : สู้ ๆ นะคะ

K : ครับ น้องส้มก็ตั้งใจเรียนนะครับ

“คุยกับใครอะ” เสียงของตันหยงทำให้ฉันละสายตาขึ้นมาจากสมาร์ตโฟน เพื่อนสนิทมองฉันด้วยความงุนงง ก่อนจะพูดต่อ “ได้ยินพูดอะไรคนเดียว”

“เปล๊า” ฉันตอบเสียงสูงแล้วเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเจ้านายเป็นไงบ้าง”

“ปวดหัวที่สุด ดื้อยิ่งกว่าเด็ก” ตันหยงทำหน้าเอือม เธอเคยบ่นมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ทนทำหน้าที่ของตัวเองไป

“ฮ่า ๆ ถ้าไม่ไหวก็บอกนะ เดี๋ยวเรื่องเรียนฉันช่วยจ่ายให้ก่อนได้” ถึงแม้ว่าครอบครัวของฉันจะไม่ได้ร่ำรวยเป็นเศรษฐี แต่พ่อแม่ก็มีฐานะพอที่จะช่วยส่งตันหยงเรียนอีกคน

“ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไร ฉันทำงานนี้ได้” ตันหยงปฏิเสธมาตลอด ซึ่งฉันก็ต้องปล่อยไปตามที่เจ้าตัวเลือก