คนรักในความลับ

Prologue Maprang’s part เคยตกหลุมรักใครสักคนตั้งแต่แรกพบไหม? อาการจะเป็นอย่างไร เหมือนกับที่ฉันเป็นหรือเปล่า แต่บางครั้งฉันกลับคิดว่ารักแรกพบที่ฉันคิดนั้นมันเป็นแค่ความหลงใหลในรูปร่างหน้าตา ถูกอกถูกใจแล้วปล่อยตัวไปตามความใคร่ จนเผลอปล่อยใจไปกับเขา แม้ต้องอยู่ในความลับก็ยังยอม มันคงดูเหมือนว่าฉันเป็นคนไร้สมองที่ดันเอาหัวใจไปให้ไว้กับคนอีกคน คนที่เขาไม่หยิบยื่นหัวใจให้กับฉันเลย แม้แต่ในวันที่ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะยุติความสัมพันธ์นี้ ฉันก็ยังทำตัวสิ้นคิดนอนนิ่งให้เขาโลมเลียเรือนร่างของฉันไปทั่วทุกสัดส่วน เขาละเลียดเลียไล้ตั้งแต่ซอกคอลงไปจนถึงอกอวบอัด เขากัดแล้วเม้มดูดที่เม็ดถันทำเอาฉันสะท้านวูบและรู้สึกหายใจได้ไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย คนตัวโตสอดประสานร่างกายขยับเข้าออกไม่หยุดพัก เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นมาเคล้ากับเสียงครางต่ำของคนบนร่าง ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองไว้แต่ในช่วงเวลานี้น่าจะเป็นการยั่วยวนจนปลุกอารมณ์ดิบของเขาให้เพิ่มขึ้น ถึงได้กระแทกบั้นเด้าเข้ามาจนส่วนนั้นของฉันเกร็งไปทั่วทั้งช่องทาง เสียงครางกระเส่าที่ดูเร่าร้อนของฉันนั้นหลุดออกจากห้วงอารมณ์กระสันอย่างห้ามไม่ได้ เรื่องอื่นหลุดออกจากห้วงความคิดไปพร้อมกับแรงบีบขยำเต้าอวบอย่างเต็มแรง สติของฉันเตลิดไปไกลเหลือทิ้งแค่อารมณ์ปรารถนา จึงขยับขาอ้าให้กว้างขึ้นเพื่อให้เขาได้โหมกระหน่ำสอบสะโพกใส่ฉันไม่หยุดยั้ง จนรู้สึกได้ว่าร่างกายเบาหวิวเนื่องจากว่าได้ถูกพาไปแตะขอบสวรรค์แล้ว พี่เคล้มตัวลงนอนที่ข้างฉันหลังจากได้ถอดถุงยางอนามัยทิ้งไปแล้ว แขนแกร่งโอบกอดฉันไว้เหมือนเช่นทุกวันที่มานอนค้างด้วยกัน ร่างของฉันจะต้องถูกเขารั้งไปสวมกอดอย่างแนบแน่นราวกับรักใคร่กันมาก ทว่าหากรักฉันสักนิดก็คงดี ไม่ใช่ให้ฉันได้เพ้อไปกับจินตนาการแสนหวานที่ตัวเองสร้างขึ้น หยาดน้ำตาของฉันไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ ความเสียใจนี้ถูกปล่อยออกมาผ่านน้ำตาโดยไม่มีเสียงสะอื้นเลยแม้แต่นิดเดียว ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงมาอย่างสม่ำเสมอ เขาน่าจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ฉันพยายามข่มตาเพื่อหลับบ้าง แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งหลับไม่ลง ฉันนอนมองเพดานอยู่อย่างนั้นราวกับล่องลอยไร้ความรู้สึก ทั้งที่ฉันกำลังเจ็บลึกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่ยังไหลอยู่ต่อเนื่อง เนื้อตัวของฉันเริ่มสั่นไหว จึงต้องพยายามหยุดร้องไห้ลงเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา รุ่งเช้าของวันต่อมา พี่เคลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำงาน เขาเดินเข้ามาจูบลงที่หน้าผากของฉัน “พี่ไปทำงานก่อนนะปราง” เสียงกระซิบที่ข้างหู ฉันแกล้งทำเป็นหลับทั้งที่ตั้งแต่เมื่อคืนฉันยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมามองก็เห็นว่าพี่เคเดินออกจากห้องไปแล้ว ฉันขยับตัวขึ้นนั่งรู้สึกมึนหัวและไม่สดชื่นเอาซะเลย ก็อย่างว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยนี่ ฉันลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าและของใช้ใส่กระเป๋า หันไปดูเตียงนอนที่ยับเยินจากกิจกรรมเมื่อคืนนี้แล้วรู้สึกหน่วงขึ้นมาในใจ ฉันคิดดีแล้วที่จะเดินออกไปจากที่นี่ แม้จะไม่ได้กกกอดกับเขาบนเตียงนี้อีกแล้วก็ตาม หากวันหนึ่งที่ฉันลืมเรื่องราวเหล่านี้ได้ ฉันก็จะกลับมาอยู่ที่ห้องนี้อีกครั้ง มันเป็นห้องของฉันหากไม่อยู่เองก็คงต้องขายทิ้งจะได้มีเงินมาใช้ แต่ฉันก็เสียดายห้อง เลยคิดว่าถ้าทำใจได้เมื่อไหร่ เข็มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งก็คงจะกลับมา แต่ฉันว่ากว่าจะถึงเวลาที่ฉันเข้มแข็ง พี่เคก็คงไม่มาเผชิญหน้ากับฉันแล้วล่ะ เขาคงไม่ได้ดิ้นรนเพื่อจะได้เจอฉันอีกหรอก เขาก็ต้องเลือกอยู่กับหัวใจของตัวเองอยู่แล้ว ความเสียใจถูกกระตุ้นให้กลับมาและระบายผ่านน้ำตาอีกครั้ง ฉันจะต้องร้องไห้จนน้ำตาหมดตัวเลยหรือเปล่านะ ฝ่ามือเล็กที่สั้นสะท้านจากการสะอื้นไห้ยื่นไปดึงผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ออกจากฟูก แล้วเปลี่ยนผืนใหม่ ส่วนผืนนี้ฉันเอาใส่ถุงดำแล้วเอาไปโยนไว้ที่ห้องขยะ ฉันกลับเข้ามาที่ห้องเอากระเป๋าเดินทางใบโตลากออกมา ลงมาที่รถของตัวบริเวณลานจอดรถ ทว่าเหมือนโชคชะตาไม่เข้าข้างฉันสักเท่าไหร่ ทำอย่างกับดีลกับพี่เคไว้ว่าจะไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้เด็ดขาด รถของฉันเกิดงอแงขึ้นมาเสียอย่างนั้น สตาร์ตอยู่หลายครั้งแต่มันก็ไม่ติด ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย แต่แค่รถเสียมันรั้งฉันไว้ไม่ได้หรอก ฉันลงจากรถแล้วเอากระเป๋าของตัวเองออกมา เดินลากไปตามทางจนมาถึงฟุตบาทหน้าคอนโด ผู้คนที่เดินกันขวักไขว่หันมามองหน้าฉันด้วยความตกใจ ฉันรู้ว่าหน้าตาตัวเองตอนนี้คงไม่ดูไม่ได้ ทั้งน้ำตาที่แห้งกรัง ทั้งความบวมช้ำที่ดวงตา แต่นาทีนี้ฉันไม่ได้แคร์สายตาของใครทั้งนั้น ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ แม้ขาจะไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไหร่ ยังไงซะก็จะไม่ถอยกลับไปอยู่ในจุดเดิม…จุดที่ตัวเองเลือกจะเดินออกมา ***** Sirapa’s part สวัสดีค่ะทุกคน นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ภาเขียนไว้นานและเผยแพร่ลงธ*****ยไว้ตั้งแต่ปี 2562 ค่ะ ภานำมารีไรต์ใหม่และลงในรูปแบบอีบุ๊ก การรีไรต์เรื่องนี้ก็แทบจะเป็นการเขียนขึ้นใหม่เลยค่ะ ไม่ได้อิงกับเรื่องของ ตันหยง-กร นะคะ เพราะย้อนกลับมาอ่านแล้วกุมขมับเลยค่ะ ภาก็เลยจัดการรื้อทั้งเรื่องซะเลย อ่านเพื่อความบันเทิงน้า เนื้อเรื่องเรื่องนี้มีเค้าโครงจริงจากคนเพื่อนคนหนึ่ง เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนที่เป็นนักศึกษาปี 1 ค่ะ เพื่อนรักจริง ลับจริง เสียน้ำตาจริง เหตุการณ์บางอย่างก็เกิดขึ้นจริงค่ะ ภานำมาเขียนและปล่อยไปตามจินตนาการอื่น ๆ เพิ่มเติม ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนผลงานนะคะ หากมีข้อผิดพลาด ภาต้องขออภัยจริง ๆ ค่ะ อ่านทุกตัวอักษรด้วยรอยยิ้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ Sirapa