“คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิพราว” สองขายาวก้าวเพียงนิดเดียวก็ถึงตัวพราวจันทร์ เขาจับแขนเจ้าหล่อนเพื่อรั้งเธอไว้ไม่ให้เดินหนี “พี่ยอมรับนะว่าพี่ผิด พี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่ได้แก้ไขเรื่องในอดีตที่ทำผิดกับพราวไว้นะ”
แก้ไข?
มีอะไรที่ต้องแก้ไขอีก ทุกอย่างมันผ่านเลยไปจนเกินกว่าที่ภวินท์จะทำอะไรได้แล้ว
“ที่พี่ควรทำคือปล่อยหนู แล้วอย่ามายุ่งกับหนูกับลูกอีก หนูต้องการแค่นั้น”
นั่นคือสิ่งที่พราวจันทร์ต้องการ แต่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เจ้าหล่อนมีลูกกับเขา เราสองคนมีลูกด้วยกัน จะให้ทำเฉยราวกับบนโลกใบนี้ไม่มีตะวันฉาย ไม่มีลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาได้อย่างไร
บางทีเรื่องที่สิงหาเคยพูดไว้ว่า ‘รวบหัวรวบหางแม่ ได้ทั้งแม่ได้ทั้งลูก’ คิดๆ ดูแล้วก็น่าสนใจไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว
“พี่จะไม่เลิกยุ่งกับพราว เพราะพราวเป็นแม่ของลูกพี่ พูดตรงๆ เลยนะ พี่คิดว่าจะดีกว่าไหมถ้าเราหันหน้าเข้าหากันแล้วปรับความเข้า
