ลู่เหมยอาจดื้อรั้น หยิ่งยโสจนอาจถึงขั้นโอหัง กระทั่งถือดีมีทิฐิท่วมฟ้า
ทว่ากับเฟิงอี้ นางกลับพร้อมยอมจำนนทุกหนทาง ขอเพียงเขาทำดีกับนางบ้าง ไม่ต่อต้านนางเหมือนที่ชอบทำ
หนึ่งปีกว่าที่ผ่านพ้นมานี้ หญิงสาวตระหนักรู้ซึ้งแล้วว่าไม่มีใครแทนที่เฟิงอี้ได้ เพียงแต่เรื่องราวของเราเลยเถิดมาถึงขั้นนี้จะทำเช่นใด
ลู่เหมยถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม นางเอื้อมมือค่อยๆ ลูบคลำเตียงนอนข้างกายอันเย็นเยียบอย่างเศร้าสลด ท้ายที่สุดก็นอนต่อมิได้ ต้องลุกมาที่โต๊ะแล้วเปิดหน้าต่าง นั่งเท้าคางมองท้องฟ้ายามราตรีที่ไร้ไออุ่น
หญิงสาวเอนตัวนอนแนบโต๊ะด้วยท่าทางไร้เรี่ยวแรง
วันนั้นอาจเก่งกล้า ทว่าวันนี้รู้แล้วว่าช่างไร้ค่า
ทุกวันข้าโหยหา อาทรถึงคนไกลจนอ่อนล้า
หวังเพียงท่านให้อภัยข้าผู้โง่เขลาวู่วาม...
น้ำตาค่อยๆ หยาดหยด รินรดจดหมายหลายแผ่น ซึ่งล้วนพร่ำคำคิดถึงไว้มากมายแต่มิกล้าส่ง
ลู่เหมยถอยหายใจเหนื่อย ส่งไปเขาก็คงอ่านไ
