“แค่ขอโทษเองหรือ มิมีของมาขอโทษด้วยหรือเพคะ”
“เจ้าหมายถึง…” หลิวหยางชะงักอย่างงุนงง ของมาขอโทษงั้นหรือ
“ก็…ของมีค่าอย่างไรเพคะ ทุกทีที่ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ๆ หรือแม้แต่บ่าวในเรือนจะงอนง้อหม่อมฉัน ย่อมมีของมาขอโทษด้วย” ปากเล็กเอ่ยอธิบายออกไปเจื้อยแจ้ว หลิวหยางพอเข้าใจว่านางต้องการสิ่งใดก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“หึๆ ข้าย่อมมี เจ้าอยากได้สิ่งใดก็แจ้งมาเถิด ข้าจะหามาให้”
“อืม ท่านอ๋องคิดมามิได้หรือ หม่อมฉันมิรู้ว่าอยากได้สิ่งใด” เมื่อเยว่ชิงเอ่ยเช่นนี้ หลิวหยางก็นิ่งคิดอยู่นาน ตาคมมองสำรวจร่างเล็กที่สวมใส่อาภรณ์สีดำของเขา ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันทำให้ชุดที่เยว่ชิงสวมใส่ดูจะรุ่มร่ามไปมาก ดูอย่างไรก็เหมือนเด็กน้อยแอบเอาอาภรณ์บิดามาสวมใส่ ละเล่นสวมบทบาทเป็นแม่ทัพ ยิ่งถือดาบไม้ติดตัวเช่นนี้ ยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มขำกับภาพตรงหน้า ทว่าจู่ๆ อ๋องหนุ่มก็ต้องหยุดชะงักกับความคิดของตนเอง
ดาบ!
