“ข่าวลืออันใดหรือเจ้าคะ” เยว่ชิงจ้องมองไปที่เฉินกงอย่างใคร่รู้
“ข่าวลือเรื่องเจ้ากับรองแม่ทัพอู๋อย่างไรเล่า เขาเล่าลือกันทั้งตลาดว่าพวกเจ้ามีใจให้กัน ทั้งรองแม่ทัพอู๋ยังจะแต่งเจ้าเข้าไปเป็นอนุทันทีหลังจากที่เจ้าพ้นวัยปักปิ่น” เฉินกงเอ่ยทุกสิ่งที่ได้ยินมาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ข่าวลือเช่นนี้ถือเป็นการทำลายชื่อเสียงของเยว่ชิงและสกุลลู่ แล้วจะให้เขานิ่งนอนใจได้อย่างไร
“มีใจอันใดกันเจ้าคะ ข้าเกลียดขี้หน้ารองแม่ทัพอู๋ยิ่งกว่าผู้ใด” ใบหน้างดงามบึ้งตึงมิชอบใจข่าวโคมลอยที่เป็นเท็จนี้สักนิด
เหตุใดไม่เล่าลือว่านางแอบมีสัมพันธ์กับท่านอ๋องบ้างเล่า นางเข้าออกจวนอ๋องเป็นว่าเล่น เหตุใดมิเอาไปเล่าลือกันบ้าง!
“แล้วในตลาดยังพูดเรื่องใดอีกหรือไม่” หลิวหยางเอ่ยถามเฉินกง เขากลัวว่าเรื่องที่เยว่ชิงพบเจอกับอู๋จางหมิ่นในห้องส่วนตัวที่เหลาอาหาร จะถูกแพร่งพรายออกไปด้วย หากว่าเรื่องนั้นถูกเล่าต่อกันไป เยว่ชิงค
