พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ

พอกันที ครั้งที่ 7 : เทศกาลลีชุน

“โอ้โห ผู้คนมากมายถึงเพียงนี้เลยหรือ” ลี่อินตื่นตาตื่นใจกับงานเทศกาลลีชุน(เทศกาลตรุษจีน)ที่ถูกจัดขึ้นในครานี้ ท้องถนนเต็มไปด้วยห้างร้านที่ประดับประดาตกแต่งอย่างสวยงาม ผู้คนต่างออกจากเรือนมาเลือกซื้อสิ่งของจำเป็น สกุลลู่เองก็เช่นกัน ลู่หวังเหล่ยพาฮูหยินของตนและบ่าวรับใช้ออกมาเลือกซื้อของใช้จำเป็นที่จะใช้เฉลิมฉลองเทศกาลลีชุน รวมถึงพาบุตรทั้งสี่มาเปิดร้านการละเล่นโยนห่วง

“หึๆ มาทางนี้เถิด พ่อให้คนของเรามาจับจองที่ตั้งร้านให้พวกเจ้าแล้ว ตำแหน่งที่ตั้งดีทีเดียว ผู้คนที่เดินเข้ามาซื้อของในตลาดย่อมต้องผ่านร้านการละเล่นของพวกเจ้า” ลู่หวังเหล่ยอุ้มเยว่ชิงเดินนำภรรยาและบุตรไปบริเวณที่ว่าทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าบ่าวในเรือนได้ตั้งร้านให้เรียบร้อยแล้ว เยว่ชิงมองดูร้านของตนเองแล้วพอใจไม่น้อย ร้านที่ว่าดูเหมือนจะเป็นแผงขายเล็กๆ ตัวร้านเป็นทรงสี่เหลี่ยม ใช้แผ่นไม้กั้นรอบทั้งสี่ด้าน แต่แผ่นไม้กั้นสูงเพียงสี่ฉื่อ (ประมาณ 1 เมตร) ทั้งยังมีทางออกอยู่ด้านหลัง ส่วนพื้นที่ตรงกลางถูกเว้นว่างไว้สำหรับตั้งหุ่นไม้ที่พี่น้องสกุลลู่เตรียมมา

“ดียิ่งขอรับท่านพ่อ มีไม้กั้นเช่นนี้ผู้คนจะได้ไม่เข้าใกล้เกินตำแหน่งที่เรากำหนดให้เขายืน” เฉินกงเดินสำรวจจนพอใจ ก็เริ่มจัดเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ เยว่ชิงรับหน้าที่เก็บเงินและเรียกลูกค้าหน้าร้าน เพราะความน่ารักน่าเอ็นดูของน้องสาว ทุกคนจึงคิดว่าผู้ที่เดินผ่านไปมาย่อมให้ความสนใจ เด็กน้อยวัยสามหนาวสะพายตะกร้าเก็บเงินที่บ่าวในเรือนสานไว้ ร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้หน้าร้านรอเรียกลูกค้าที่ผ่านไปผ่านมา

“พ่อจะพามารดาของเจ้าไปซื้อของใช้ พวกเจ้าอยู่ทางนี้มีสิ่งใดก็ให้บ่าวไปแจ้งพ่อ เข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจขอรับ ท่านพ่อมิต้องเป็นห่วง ข้าจะดูแลน้องๆ ให้ดี” เฉินกงรับปากบิดาอย่างหนักแน่น

“ดีๆ พวกเจ้าเองก็เชื่อฟังพี่ใหญ่ของพวกเจ้าด้วย พ่อจะให้แม่นมลี่อยู่ช่วยทางนี้”

“ขอรับ” / “เจ้าค่ะ”

หลังจากที่ทุกอย่างถูกตระเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เฉินกงจึงพยักหน้าส่งสัญญาณให้น้องๆ อยู่ประจำตำแหน่งทันที เยว่ชิงที่บัดนี้ลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้เริ่มส่งเสียงเรียกลูกค้าอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“เชิญทางนี้เจ้าค่ะ โยนห่วงสนุกๆ เพียงห่วงยะ 2 อีแปะเท่านั้น ได้ของยางวัลติดมือกลับไปด้วยนะเจ้าคะ” เสียงเล็กตะโกนร้องเรียกลูกค้าไปทั่ว แม่นมลี่เองก็ยืนกำกับคุณหนูของนางไม่ห่าง คอยระมัดระวังไม่ให้เยว่ชิงตกเก้าอี้

“นั่นร้านขายอันใดหรือเจ้าคะ เด็กน้อยผู้นั้นน่าเอ็นดูเหลือเกิน”

“นั่นสิ ลองเข้าไปดูดีหรือไม่”

ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาในร้านการละเล่นโยนห่วงของพี่น้องสกุลลู่มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ต่างอยากลองเล่นโยนห่วงดูบ้าง เดิมทีพี่น้องสกุลลู่คิดว่าจะมีเพียงเด็กที่สนใจ แต่ทว่ามิได้เป็นเช่นนั้น ผู้ใหญ่บางคนเองก็อยากละเล่นเพื่อวัดความแม่นยำในการโยนห่วงของตนเอง โดยมิได้สนใจว่าของรางวัลที่พี่น้องสกุลลู่เตรียมไว้นั้นเป็นของรางวัลสำหรับเด็ก

“เจ้ามาแข่งกับข้า ว่าใครจะโยนได้แม่นยำกว่ากัน ผู้ใดพ่ายแพ้ต้องจ่ายเป็นสุราหนึ่งไห” กลุ่มชายหนุ่มห้าคนที่ดูท่าแล้วจะเป็นสหายกัน ก็เข้ามาวัดความแม่นยำ ทั้งยังมีการเดิมพันกันเกิดขึ้น ได้ยินเช่นนั้นเยว่ชิงที่ยืนอยู่หน้าร้านถึงกับยิ้มกริ่ม หากเดิมพันกันเช่นนี้นางต้องได้เงินจากชายหนุ่มกลุ่มนี้มากทีเดียว

“เอากี่ห่วงดีเจ้าคะ หากเดิมพันสูงเช่นนี้ คนยะสิบห่วงดีหรือไม่เจ้าคะ” เยว่ชิงส่งยิ้มหวานไปให้เหล่าชายหนุ่มที่มาละเล่นโยนห่วง

คนละสิบห่วงไปเลย เชื่อข้า เชื่อข้า! คึๆ

“น่าเอ็นดูเสียจริง ตัวเท่านี้รู้จักทำมาหากินแล้ว เอามาให้ข้าสิบห่วง”

“พวกข้าก็ด้วย”

“ได้เจ้าค่ะ คนยะยี่สิบอีแปะเจ้าค่ะพี่ชาย” เยว่ชิงแบมือเล็กๆ ไปรับเอาเงินจากชายหนุ่มทั้งห้าคน เมื่อนับดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงพยักหน้าให้ลี่อินนำห่วงมาให้ลูกค้า ชายหนุ่มกลุ่มนี้ต่างสนุกเฮฮา จนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างหันมามองร้านการละเล่นของพี่น้องสกุลลู่มากขึ้น ถึงขนาดมีผู้คนมาต่อแถวเพื่อรอละเล่นโยนห่วงกันยาวเหยียด ของรางวัลที่เตรียมมาลดลงไปสี่ส่วน เพราะหลายคนก็ไม่สามารถโยนห่วงให้ครอบหุ่นไม้ได้ตามจำนวนที่กำหนดไว้ แต่บางคนก็ทำได้ดีจนได้รางวัลกันไปมากทีเดียว

“เห้ออออ เหนื่อยเหลือเกิน ขาข้าแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว” หมิงยู่นอนแผ่ไปบนพื้นศาลา วันนี้พวกเขาไปตั้งร้านกันตั้งแต่เช้า กว่าจะปิดร้านก็มืดค่ำเสียแล้ว จึงได้เหนื่อยล้ากันเป็นธรรมดา โดยเฉพาะเด็กน้อยวัยสามหนาวอย่างเยว่ชิง ที่บัดนี้นอนนิ่งแทบไม่กระดิก แต่อ้อมแขนน้อยๆ ก็ยังกอดตะกร้าเงินไว้แน่น มูมู่ที่รอนายของมันอยู่บ้านทั้งวัน ก็เข้ามาออดอ้อนนอนอยู่ข้างเยว่ชิง ผู้ใดได้เห็นก็คงอดยกยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูมิได้

“หึๆ เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปดีหรือไม่” ลู่หวังเหล่ยเอ่ยลองเชิงบุตรทั้งสี่ของตน ดูจากท่าทีของบุตรแล้ว แม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็มีความมุ่งมั่นไม่น้อย

“ไปขอรับ! เพียงแค่เหนื่อย นอนพักก็หายแล้ว ใช่หรือไม่น้องพี่”

“ใช่!” เด็กๆ ที่นอนอยู่ต่างดีดตัวขึ้นมาชูกำปั้นกันอย่างหนักแน่น

“เช่นนั้นก็นำเงินมานับเถิด จะได้มีกำลังใจและมีแรงมากขึ้น” เยว่ชิงได้ยินมารดาพูดเช่นนั้นก็รีบนำเงินออกมาจากตะกร้า นำเหรียญอีแปะมากมายมากองรวมกัน

“มีทางนี้อีกตะกร้าเจ้าค่ะ” แม่นมลี่หยิบตะกร้าเงินออกมาอีก เพราะเงินที่ได้จากการตั้งร้านในวันนี้มีมาก แม่นมลี่จึงต้องเปลี่ยนตะกร้าเงินที่เต็มออก แล้วให้เยว่ชิงสะพายตะกร้าใบใหม่แทน

“นี่ นี่เยอะถึงเพียงนี้เลยหรือ” ลู่หวังเหล่ยมิได้ไปอยู่เฝ้าตอนที่บุตรตั้งร้าน จึงไม่รู้ว่ามีผู้คนเข้ามาละเล่นโยนห่วงมากน้อยเพียงใด ทั้งเดิมทีเขามิได้คาดหวังว่าการตั้งร้านการละเล่นจะสร้างเงินทองได้ พอเห็นจำนวนเงินจึงตกตะลึงไม่น้อย

“ข้าจะนับแล้วนะขอรับ” เฉินกงรับหน้าที่ในการนับจำนวนเงินที่อยู่ตรงหน้า จากหลักสิบ สู่หลักร้อย และ…

“นะ หนึ่งพันกับอีกห้าสิบอีแปะ” สิ้นเสียงของเฉินกง ทุกคนที่อยู่บนศาลาต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก ซูเมิ่งที่มักมีกริยาเรียบร้อยยังอ้าปากค้าง

“เยอะมากทีเดียว ฮ่าๆ ลูกพ่อเก่งกาจกันทุกคน พ่อเป็นขุนนางขั้นห้า ยังได้เบี้ยหวัดเพียงหนาวละห้าตำลึงทอง หรือก็เพียงแค่ห้าสิบตำลึงเงิน แต่พวกเจ้าใช้เวลาเพียงวันเดียวก็ช่วยกันหาเงินได้ถึงหนึ่งตำลึงเงินกับอีกห้าสิบอีแปะ ฮ่าๆ” เฉินกง หมิงยู่ ลี่อัน และเยว่ชิงได้ยินบิดาเอ่ยดังนั้นก็ดีอกดีใจกันยกใหญ่ ยิ่งเห็นเงินที่หาได้ ยิ่งทำให้สี่พี่น้องมีแรงขึ้นมาทันตา เด็กๆ พากันเข้านอนเพื่อพักผ่อนและออกไปตั้งร้านในเช้าวันรุ่งขึ้น

งานเทศกาลลีชุนจัดขึ้นเพียงสิบห้าวัน ดังนั้นจะต้องใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่า สี่พี่น้องสกุลลู่ตั้งใจไว้ว่า ในสิบห้าวันนี้ พวกเขาจะต้องเก็บเงินให้ได้สิบห้าตำลึงเงิน จำนวนเงินอาจจะดูมากเกินไป แต่การตั้งเป้าหมายไว้สูง ย่อมทำให้เรามีความพยายามมากขึ้น ทั้งสี่คนรวมถึงบ่าวในเรือนและมูมู่ต่างมาช่วยกันจัดข้าวของอย่างขยันขันแข็ง เยว่ซิงสะพายตะกร้าเก็บเงินเรียบร้อยแล้วจึงไปยืนประจำตำแหน่งทันที มือข้างหนึ่งจับตะกร้า มืออีกข้างก็จับสายคล้องคอมูมู่ที่ถูกจับใส่ผ้าคลุมเพื่ออำพรางตัวตน เพราะหากผู้อื่นรู้ว่ามูมู่เป็นลูกเสือคงจะตกใจกลัวไม่น้อย ทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อย แต่ยังไม่ทันได้เริ่มเรียกลูกค้า กลับมีเรื่องชวนปวดหัวเกิดขึ้น…

“ตรงนี้เป็นที่ของข้า! พวกเจ้าถือสิทธิ์อันใดมาตั้งร้านตรงนี้”