เด็กของเฮีย

วิธีขอโทษ

คำพูดของเฮียภาคย์ ส่งผลให้ฉันจุกแปล๊บๆที่ในอก ฉันสำหรับเขา ไม่ได้มีความจีรัง หากเขายังพอใจ ฉันก็คงต้องอยู่ตรงนี้ต่อไป หากหมดความพอใจเมื่อไหร่ เขาคงไม่ให้ในสิ่งที่กำลังให้ ซึ่งตรงนั้นฉันก็ไม่สามารถตอบได้ ว่าฉันจะไปหาเงินที่เหลือจากไหนมาคืนเขา

"ถ้าเบื่อเมื่อไหร่จะปล่อยไป หากไม่เบื่อล่ะคะ ไม่เบื่อเลย พรุ่งนี้ก็ไม่เบื่อ มะรืนนี้ก็ไม่เบื่อ หากไม่เบื่อง่ายๆ อาจจะเบื่อช้ากว่าคนที่ผ่านๆมาของเฮียก็ได้ เฮียจะทำยังไงกับหนู"

เป็นอีกครั้ง ที่ฉันได้มองสบตากับดวงตาคู่นั้น เฮียภาคย์คว้าผ้าขนหนูของฉันไปพันรอบเอวสอบไว้เท่านั้น ต่างจากฉันที่นั่งเปลือยอยู่บนเตียง โดยไม่มีเสื้อผ้าปกปิดเลยสักชิ้น

"อย่างมากก็คงสองเดือน แต่ที่ผ่านมา ไม่เกินหนึ่งเดือน"

เสมือนมีไม้หนักๆมาฟาดลงที่ศีรษะของฉัน แว๊บหนึ่งที่รู้สึกไม่ชอบใจ หากว่า เขาเปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อยๆ หากเขายุ่งกับผู้หญิงแต่ละคนไม่เกินหนึ่งเดือน ปีหนึ่งมันก็เท่ากับว่า เขามีผู้หญิงเป็นโหล มันไม่แปลก ที่เขาจะสามารถเปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อยๆก็ได้ ทั้งรูปร่างหน้าตาและโปรไฟล์ที่เพอร์เฟคขนาดนั้น เป็นธรรมชาติ หากผู้หญิงจะให้ความสนใจ เพราะแบบนี้ไหม เพราะแบบนี้หรือเปล่า ที่ทำให้เพื่อนของเขาห่วงเขามากเป็นพิเศษ ถึงขั้นมาพูดแบบนั้นกับฉัน

"ถ้าอย่างนั้นเฮียลองเดาเล่นๆได้ไหมคะ ว่าอย่างหนู จะอยู่กับเฮียได้นานแค่ไหน หนึ่งเดือน หรือว่าสองเดือน"

"ผู้หญิงชอบถามแบบนี้กันทั้งนั้น สุดท้ายก็ไม่เห็นต้องการคำตอบเลยสักคน"

"..." ฉันเอียงคอมอง บ่งบอกว่าไม่เข้าใจที่เขาพูดมา

"ถาม เพียงเพราะหาเรื่องน้อยใจ เปย์กระเป๋าสักใบ ไม่สนใจคำตอบนั้นเลยด้วยซ้ำ"

รอยยิ้มหยันปรากฎขึ้นที่มุมปาก ซึ่งฉันไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้น

"แต่หนูไม่ได้ต้องการกระเป๋า หนูไม่ได้จะเอาอะไรทั้งนั้น แต่หนูแค่อยากทราบ ว่าเวลาของหนูมันมีมากแค่ไหน"

คำถามของฉันทำให้เขาเงียบไป จากที่กำลังกวาดสายตามองไปตามเรือนร่าง คราวนี้เขากลับมองเพียงหน้าของฉันอย่างเดียว

"แน่ใจเหรอ ว่าไม่อยากเอาอะไรทั้งนั้น หากฉันเด้งเงินเข้าบัญชีของเธอตอนนี้ เธอก็จะไม่พอใจอย่างนั้นสิ?"

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น เขาทราบว่าฉันต้องการเงิน และเขาก็เลือกที่จะเอาเรื่องเงินมาประเมินค่าของฉัน

"กับผู้หญิงบางคน บางครั้งสิ่งของเงินทอง มันก็ไม่ใช่ของสำคัญหรอกค่ะ ที่หนูต้องการเงิน เพราะหนูมีหนี้สินต้องรับผิดชอบนะคะ แล้วที่หนูต้องถามเรื่องเวลาของตัวเอง เพราะหนูจะได้เผื่อใจไว้เท่านั้นเองค่ะ"

"เป็นผู้หญิงที่ชอบพูดมากเหมือนกันนะ!"

ร่างสูงขยับเข้ามาหา ต้นแขนของฉันถูกกระชากอย่างแรง จนร่างของเราอยู่ในระดับเดียวกัน จากนั้นเฮียภาคย์ก็ฉกฉิมริมฝีปากลงมา

สำเหนียงที่รู้อยู่แก่ใจ ส่งผลให้ฉันหลับตา พร้อมกับตวัดเรียวลิ้นตอบรับอีกคน ซึ่งเขาชะงักไป เขาปล่อยให้เราสัมผัสกันและกัน ครู่หนึ่ง ที่เขาปล่อยทุกอย่างไว้อ้อยอิ่งแบบนั้น ก่อนที่เขาจะดูดกลืนริมฝีปากของฉันหนักๆ แล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออกไป

"ในเมื่อฉันไม่เคยขับไล่ ไม่เคยบอกว่าจะให้ไป ก็อยู่เฉยๆ ไม่ต้องมาร้องถาม เพราะบางที เธออาจจะเป็นผู้หญิงคนแรก ที่อยู่กับฉันได้นานกว่าผู้หญิงพวกนั้น ผู้หญิงทุกคนพยายามตะเกียกตะกาย ให้ได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ อย่าอวดดีตีตัวออกไป เพื่อนฉันจะว่ายังไงก็ไม่ต้องไปสนใจมัน"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เฮียไม่ต้องทำให้หนูรู้สึกดีก็ได้ หนูรู้ตัว ว่าหนูอยู่ตรงจุดไหน"

"ไม่ชอบให้ฉันใจดีด้วย ชอบให้ฉันร้ายใส่ว่างั้น?"

ลำคอของฉันถูกมือหนากระชากเข้าหาอีกครั้ง ก่อนที่เฮียภาคย์จะบดจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันหนักๆ เสมือนเป็นการลงโทษ ที่ฉันพูดในสิ่งที่ทำให้เขาไม่พอใจ

"ใครๆก็ชอบผู้ชายใจดีทั้งนั้น แต่หนูรู้ตัวไงคะ ว่าหนูอยู่ตรงจุดไหน หนูเป็นแค่ของเล่น หนูไม่อยากเป็นสิ่งรกตา เป็นตัวปัญหาให้เฮียกับเพื่อนต้องทะเลาะกัน"

"ฉันไม่เล่นของเล่น!"

ฉันกระพริบตาถี่ รับฟังในสิ่งที่เฮียภาคย์พึ่งบอกออกมา

"จะบอกว่าหนูไม่ใช่ของเล่นเหรอคะ?"

"ไม่ใช่!!"

"แล้วเป็นอะไรล่ะคะ?"

ฉันเอียงหน้าถาม ปากอวบอิ่มบวมเจื่อ เพราะถูกริมฝีปากของอีกคนจู่โจมซ้ำๆ

"เป็นผู้หญิงของฉัน!"

"ผู้หญิงของเฮีย ผู้หญิงที่เรียกว่าเมียเหรอคะ?"

ไม่แน่ใจว่าอะไร ที่ทำให้ฉันถามออกไปแบบนั้น แต่เฮียภาคย์ไม่ตอบรับ ก่อนจะปล่อยมือจากต้นคอของฉัน พร้อมกับหมุนกายออกไปอีกทาง

"ไปอาบน้ำ แล้วตามฉันกลับไปที่ห้อง.."

"...คืนนี้นอนด้วยกัน!"

หัวใจของฉันไหวสั่น เขาบอกว่าเขาติดบ้าน แล้วการที่เขาพูดคำว่าคืนนี้กลับไปนอนด้วยกัน มันพิเศษหรือเปล่า เขาเคยทำแบบนี้กับใครไหม แน่นอนว่า คำถามที่อยู่ในใจ ฉันถามออกไปทันที

"ถ้าที่ผ่านมา เฮียภาคย์เป็นคนติดบ้าน และไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาเหยียบที่บ้านหลังนี้ หมายความว่า หนูเป็นผู้หญิงคนแรกที่จะได้หลับไปพร้อมกับเฮียภาคย์น่ะเหรอคะ?"

"จะนอนจมกองเลือดงั้นเหรอ?"

ดวงตาคมเฉียบตวัดหันไปยังเตียงกว้าง ซึ่งฉันมองตาม และเห็นรอยเลือดของตัวเองที่เกิดจากการร่วมรักครั้งแรก เปรอะอยู่บนที่นอนจนเป็นวงกว้าง ซึ่งคำตอบแบบนั้น มันตีความหมายไปได้ว่า เขาแค่ไม่อยากให้เธอนอนทับรอยเลือดตัวเองเท่านั้นเอง

"เดี๋ยวจะให้แม่บ้านมาจัดการให้ คืนนี้ไปนอนที่ห้องฉันก่อน"

"ดะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจัดการเองก็ได้ค่ะ คืนนี้ขอไปค้างที่ห้องเฮียภาคย์ก่อนก็ได้"

"ให้ความสุขสบายแต่ไม่ชอบ ก็แล้วแต่ก็แล้วกัน"

ฉันไม่ได้ตอบอะไรต่อจากนั้น เพียงแต่ขยับออกจากเตียง แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้น อาการเจ็บแสบที่ช่วงล่างก็แทรกผ่าน เรี่ยวแรงของขาหายไป ฉันแน่ใจ ว่าวินาทีนั้น ถึงอย่างไรฉันก็ทรุดไปกองกับพื้นแน่ๆ แต่มันติดที่ว่า อีกคนตวัดท่อนแขนแกร่ง กอดรัดที่ร่างของฉันเอาไว้แทน

หมับบ~

"ระวังหน่อย แข้งขาหักมามันไม่สนุก!"

เขาดุฉันทั้งน้ำเสียงและแววตา และรวบร่างของฉันเข้าไปแนบชิดมากกว่าเดิม

"ขะ ขอโทษค่ะ หนูไม่ทันระวัง อยู่ดีๆก็ขาอ่อน"

"..." เขาเพียงแต่ถอดถอนหายใจหนักๆ และเสมองออกไปอีกทาง

"อึก.." ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นแบบนั้น ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนท่อนแขนเรียวไปเกี่ยวลำคอหนาเอาไว้

"ถ้าหนูเดินไปห้องเฮียภาคย์ไม่ไหว อุ้มหนูไปได้ไหมคะ?"

ฉันขอออกมาแบบคาดหวัง หากสิ่งที่เขาต้องการ คือการที่ฉันเป็นเด็กดี ว่าง่าย การออดอ้อนเขาบ้าง บางครั้งเขาก็อาจจะชอบมัน

เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะหมุนกายออกไปคว้าผ้าขนหนูผืนใหม่มาห่อเรือนร่างของฉัน แล้ววินาทีต่อจากนั้น เขาก็ช้อนร่างของฉันในท่าเจ้าสาว แล้วตรงไปยังห้องนอนของเขาพร้อมกัน

ความหอมจากร่างแกร่ง ทำให้หัวใจของฉันสั่นอย่างแรง เกิดมาฉันไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามขนาดนี้ แต่ความรู้สึกที่กำลังเกิดกับฉัน มันไม่ใช่ความรู้สึกที่เรียกว่าดี เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกของความชัดเจน ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าตอนนี้ฉันกำลังจะทำอะไร

#ภายในห้องนอนของเฮียภาคย์

ฉันคลี่ยิ้มจางๆไปให้คนที่พึ่งก้าวขากลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง ตั้งแต่ตอนที่เขาอุ้มฉันกลับเข้ามาในห้อง เขาก็ปล่อยให้ฉันอาบน้ำก่อน จากนั้นเขาก็หายออกจากห้องไป และเห็นกลับเข้ามาใหม่ ด้วยสภาพที่ใส่เพียงกางเกงขายาวเนื้อผ้าดีแบบใส่นอนแค่เพียงชิ้นเดียว คาดว่า เขาน่าจะไปอาบน้ำอีกห้อง

ดวงตาคมกริบตวัดมองที่เสื้อของฉันเพียงนิด ก่อนที่เขาจะหยุดมองที่ใบหน้าของฉันตามเดิม

"ขอยืมเสื้อใส่ก่อนนะคะ พรุ่งนี้หนูจะซักคืนให้"

เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินมาทิ้งกายลงบนเตียงด้วยกัน

"ไม่พอใจที่หนูเอาเสื้อของเฮียมาใส่ก่อนได้รับอนุญาตเหรอคะ หนูขอโทษค่ะ คราวหน้าหนูจะไม่ทำแบบนี้"

เขาตวัดสายตามามองที่หน้าของฉันทันที

"ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ"

"แต่หนูทราบค่ะ ทราบว่าเฮียกำลังไม่พอใจ หนูไม่รู้ ว่าควรขอโทษแบบไหน เฮียถึงจะพอใจ.."

ฉันเว้นจังหวะเอาไว้ ก่อนจะเคลื่อนกายไปที่ตรงหน้าของเขา และโน้มกายขึ้นไปจูบที่แก้มสากเบาๆ

"ขอโทษค่ะ อย่าโกรธหนูนะ..!"