เกาทัณฑ์ เงาจันทร์ จูบ

กลยุทธกลางเนินจันทร์

เสียงฝีเท้าม้าที่เยาะย่างเข้ามาใกล้ กระตุ้นให้ห้าวซิ่งเผยอเปลือกตามองใบหน้าเรียวยาวของเจ้าลอยลมที่ยื่นเข้ามาใกล้

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ทักทายใด อาชาคู่ใจพลันเปิดปากปล่อยน้ำที่อมในกระพุ้งแก้ม ให้ราดรดใส่ใบหน้ามันไปทั่ว

" โอ๊ะ ! โอ๊ย !...แค๊ก แค๊ก แค๊ก !..."

ห้าวซิ่งมีอันสำรักน้ำ ส่งเสียงไอดังลั่นพร้อมกับที่เจ้าลอยลมใช้เท้าหน้าเขี่ยสะกิดเข้าที่แขนชายหนุ่ม เหมือนจะกระตุ้นเตือนให้มันรีบลุกขึ้นจากการนอนเกียจคร้านเสียที

" แค๊ก แค๊ก แค๊ก !...ข้าก็อยากลุกไปเล่นด้วยอยู่หรอกนะเจ้าลอยลม แต่ดูสภาพข้าซิ ขยับนิ้วโป้งยังไม่ไหวเลย ! "

ทันทีที่ร้องบอกสหายสี่ขา ใจมันพลันลิงโลดขึ้นมาในบัดดล

" เอะ !...นี่ข้าขยับปากพูดได้แล้วนิ ! "

ความตื่นเต้นดีใจทำให้ห้าวซิ่งพยายามบังคับร่างกายให้กระดิกกระเดี้ย โดยมีเพียงปลายนิ้วท่านั้นที่สั่นระริกได้

แต่ดูเหมือนเจ้าลอยลมจะไม่รู้ความนัย มันจึงใช้เท้าดีดเข้ากับไหล่ห้าวซิ่งไม่หยุด

" ข้าก็พยายยามสุดกำลังแล้วเนี้ย จะเขี่ยไปถึงไหน…ไอ้หน้ายาว ! "

ถ้อยคำที่มันหยอกเย้าสหายสี่ข้าไม่ทันจาง ใจมันต้องมีอันสะดุ้งตื่นตกใจเมื่อได้ยินเสียงหมาหอนยืดยาวเลื่อนไหลเข้ามา

หู้ ว ว ว ว !....หู้ ว ว ว ว !....

" ผิดท่าแล้ว !...ไอ้มือขวานยักษ์มันตามมาทันแล้ว !...แม่นาง !...แม่นาง !...ได้ยินหรือไม่ รีบเอายาถอนพิษมาให้ข้าโดยไวเถิด ประเดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก "

น้ำเสียงตื่นกลัวของชายหนุ่มร้องระงม พร้อมแรงดีดดิ้นกระเสือกกระสน จนห้าวซิ่งพอจะเขยือนไหว ได้ยันช่วงเอวพอจะลุกขึ้นนั่งมาพิงขาเจ้าลอยลมไว้

ห้าวซิ่งจึงได้พบแม่นางแสงจันทร์ที่กำลังนำสิ่งของหลากหลายจากหีบใหญ่ ออกมาวางเรียงไว้กับพื้น

โดยมีเกาทัณฑ์อยู่ในมือขวา มีซองหนังบรรจุลูกศรสะพายหลัง กริชโค้งสั้นเหน็บไว้ที่สายรัดเอว

บนพื้นยังมีไหกระเบื้องสีดำต่อสายชนวนสี่ห้าใบวางเรียงอยู่ ถ้าคาดเดาไม่ผิดไหเหล่านั้นคงเป็นระเบิดเพลิงบรรจุน้ำมันดินอยู่ภายใน ร้ายที่สุดเห็นจะเป็นแหเหล็กผืนใหญ่ที่วางกองอยู่ไม่ห่าง ทั้งหมดที่เห็นเข้าใจได้เป็นอย่างเดียวว่า นางคิดจะสู้รบกับเจ้ายักษ์นั้น

พอนางหันมาเห็นห้าวซิ่งกำลังจ้องเขม็งไม่วางตา นางจึงประดับยิ้มเย้ยหยันขึ้นที่มุมปาก พลางกล่าวว่า

" หากเจ้าหวาดกลัวเจ้ายักษ์นั้น ก็รีบคลานหนีไปเถิด ยาถอนพิษข้าไม่มีหรอก รอเวลาไม่ถึงครึ่งเคอ ( 15 นาที ) เจ้าก็ขยับได้แล้ว "

นางกล่าวเย้อหยิ่งทรนง ทั้งที่ใบหน้าซีดเซียวอิดโรย แต่ไร้ความเจ็บปวดให้เห็นอีก ดูท่ายาสมานแผลรักษาพิษของชาวมองโกลจะทรงประสิทธิภาพไม่น้อย

" เจ้าอย่าได้ดูแคลนไอ้ยักษ์นั้นเกินไป มันสำเร็จวิชาคงกระพันเชียวนะ ลูกศรของเจ้าจะเจาะหนังทองแดงกระดูกเหล็กของมันได้เหรอ ? "

" คิก คิก คิก !...ชาวฮั่นเป็นเช่นนี้เอง จึงได้สิ้นแผ่นดิน ไร้อณาจักรไปแล้ว ! "

หญิงสาวกระหยิ่มยิ้มกล่าวเชื่อมั่น พลางดึงลูกศรออกจากซองหนังมาพาดสาย

" ไปกันใหญ่แล้วแม่นาง การแย่งชิงดินแดนเป็นเรื่องของกองทัพ ใช้กลยุทธเผด็จศึก แต่กลับการสัปยุทธต้องใช้ฝีมืออันแท้จริง เพียงวิชามวยปล้ำกับเกาทัณฑ์ของเจ้า ไม่คณามือมันหรอก ! "

" ใครว่าประลองยุทธจะใช้กลยุทธไม่ได้ "

หญิงสาวยังกล่าวดื้อรันถือดี พลางเดินไปทางต้นไป๋หยางอีกต้นที่อยู่ริมน้ำ คล้ายจะบ่งบอกกับชายหนุ่ม ว่ากลยุทธพิชิตเจ้าขวานยักษ์อยู่ใต้ต้นไม่นี้เอง

ยังไม่ทันที่ห้าวซิ่งจะไตร่ถามว่านางมีกลยุทธใดซุกซ่อนไว้ พลันต้องเหลือกตาพองแตกตื่นขึ้น ทันทีที่เกิดสายลมแรงกล้า โหมกระกระพือเอาฝุ่นทรายคละคลุ้งดั่งเกิดหมอกควันสีน้ำตาลอ่อน ท่ามกลางแสงสนยาอันหงอยเหงา

ชั่วพริบตาม่านหมอกทรายได้ถูกแหวกเป็นทาง ตามพลังแรงกล้าของชายร่างใหญ่ยักษ์ ที่พุ่งทะยานลงจากฟากฟ้า มาหยัดยืนสงัดอยู่ต่อหน้าแม่นางแสงจันทร์

" ไอยารัค !...เจ้ามีกลยุทธใดให้รีบใช้มาเถิด ! "

ชายร่างยักษ์ตะโกนก้อง พลางควงขวานหมุนเป็นเกลียว จนประกายคมวับวาวสะท้อนแดดส้มจางๆ

ห้าวซิ่งตะลึงมองดูมันอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะไม่เคยประสบกับมนุษย์ผู้ใด ที่สามารถวิ่งตะบึงร่างกลางทะเลทรายตลอดวัน แล้วยังมีพละกำลังท้าผู้คนต่อยตีอย่างบ้าคลั่ง

…หรือมันจะเป็นลูกผสมยักษ์จริงๆ…

ความคลางแคลงสงสัยชนิดนั้นหาได้อยู่ในใจหญิงสาวแม้แต่น้อย นางไม่ลังเล ไม่พะวักพะวง ส่งแรงเหนี่ยวรั้งสายเกาทัณฑ์ แล้วปล่อยลูกศรใส่มันดั่งสายฟ้าแลบ

นางยิงเกาทัณฑ์ไป โผวิ่งเคลื่อนไหวไปไม่หยุดยั้ง ชั่วพริบตานางปล่อยศรทรงพลังห้า-หกดอกตามติด

โดยขวานยักษ์ได้ควงต้านไปสองครา ดีดสะท้อนสองลูกศรไป ส่วนลูกศรอีกสองดอกพุ่งทะลวงเข้าลำคอกับหน้าอกมันอย่างแม่นยำ

แต่ทั้งสองศรหาได้ระคายเคืองผิวเนื้อมันแม้แต่น้อย ลูกศรทั้งสองดอกกระดอนจากกายมันร่วงลงพื้น พร้อมกับได้ตวัดขวานในมือกวัดแกว่งรุกไล่ใส่นาง

มิคาดว่าคมขวานทมิฬ ยังเชื่องช้ากว่าเกาทัณฑ์ในมือนางไปชั่วอึดใจ

ท่วงท่าดรุณีพลิกพลิ้ว ลูกศรปลิวไสวสาดใส่ เพียงพริบตาลูกศรสิบกว่าดอกหลุดจากแหล่ง พุ่งทะลวงราวดาวตกสีเงินชนปะทะใส่ร่างมันไม่หยุดยั้ง

ยิ่งมองห้าวซิ่งยิ่งเคลิบเคลิ้มตะลึงลาน ชื่นชมท่วงท่าเฉียบคม ยังไม่เท่าเคลิ้มหลงในความงดงามทุกอริยาบถของแม่นางแสงจันทร์

ทว่าห้าวซิ่งไม่อาจชื่นชมได้เนินนานไป เพราะหมาป่าทมิฬได้กระโจนลงมาจากเนินทราย แยกเขี้ยวคมวาวตรงเข้ามาอย่างหิวโหย

ยังดีที่เจ้าลอยลมช่วยใช้เท้าหลังดีดเด้งป้องกันตัว เจ้าหมาป่ามันจึงได้แต่วิ่งส่ายไปมา จดๆจ้องๆหาจังหวะเข้าจู่โจม

…' รีบขยับเข้าซิเจ้าห้าวซิ่ง !...ขยับเข้าซิ !...หากต้องเป็นอาหารสุนัขนี่เสียชาติเกิดโดยแท้ ! '....

ห้าวซิ่งสบถด่าตัวเองในใจ พร้อมกับโคจรชีพจร หวังจะเคลื่อนขยับร่างกายให้ได้บางส่วน ก็ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง

ยังดีกว่าให้ดรุณีมือเกาทัณฑ์รับมือกับเจ้าขวานยักษ์เพียงลำพัง

แต่ดูเหมือนแม่นางแสงจันทร์จะไม่ได้อยากให้มันช่วยเหลือสักนิด นางปล่อยลูกศรพร่างพราวต่อเนื่อง สลับแปรเปลี่ยนหลายทิศทาง หลอกล่อให้ชายร่างใหญ่ยักษ์เคลื่อนขยับไปใต้ต้นไป๋หยาง

ทันทีที่ชายร่างยักษ์เคลื่อนเท้ามายังตำแหน่งกับดักที่วางไว้ ร่างมหึมาของมันพลันก้าวพลาดตกลงไปในหลุมกับดักในทันใด

พร้อมกับที่ดรุณีมือเกาทัณฑ์ได้ปล่อยลูกศรยิงขึ้นไปบนต้นไป๋หยาง ทันทีนั้นต้นซุงที่ผูกไว้บนต้นไม้ ได้ถูกศรตัดเชือกให้สามต้นซุงลงมาปิดปากหลุมที่ชายร่างยักษ์ตกลงไป มันกลับกลายเป็นนักโทษที่ถูกกักขังในห้องมืดมิดในชั่วอึดใจ

" เป็นไงเล่าเจ้าคนเถื่อน !...กลยุทธของข้าใช้ได้หรือไม่ ! "

แม่นางแสงจันทร์ยักคิ้วยกยิ้มมุมปาก ชูเกาทัณฑ์ตรงมาหาห้าวซิ่ง เหมือนเป็นการโอ้อวดถึงชัยชนะดั่งเด็กน้อย

ทำเอาห้าวซิ่งต้องเบิกยิ้มตาม พร้อมชูนิ้วโป้งแสดงการชื่นชม

" เอะ !...นี่ข้าขยับมือได้แล้ว ! "

ชายหนุ่มกู่ร้องเพียงครู่ ก็ต้องกลับมาตื่นตกใจร้องเสียงลั่น เมื่อหมาป่าเขี้ยวโง้งกระโจนเข้ามาโถมทับร่างมัน

เล็บคมกริบตุกุยตะกายใส่แขนห้าวซิ่ง ปากยาวยื่นอันอุดมด้วยเขี้ยวคมเป็นเงา ตรงเข้าอ้าปากกัดอย่างดุดเดือด

กระตุ้นให้ห้าวซิ่งเร่งรีบส่ายหน้าหลบเลี่ยง ดุนสองแขนยันร่างสุนัขหิวไม่ให้กัดทำร้าย

ระหว่างความเป็นตาย พลันปรากฏลูกศรคมกริบพุ่งทะยานผ่านใบหน้าห้าวซิ่ง ตรงเข้าแทงทะลวงปักตรึงเข้าตาซ้ายสุนัขป่า จนมันร้องระงมเจ็บปวด กระโดดดีดดิ้นไปกับโลหิตที่ไหลเจิงนอง

มิหนำซ้ำเจ้าลอยลมยังกระโดดาข้าใช้สองเท้าดีด จนร่างหมาป่าปลิวกระเด็นไป

ถึงกระนั้นสุนัขป่ายังไม่สยบราบคาบ มันยังกระโดดขึ้นยืนแล้วรีบวิ่งตะบึงหนีไปกลางเวิ้งทะเลทราย โดยมีเสียงหอนโหยหวนเลื่อนลั่นไปตามทาง

" โฮ้ !...หวาดเสียวยิ่ง ! ขอบใจเจ้าจริงๆเจ้าลอยลม ! "

ห้าวซิ่งพลันลุกพรวดขึ้นยืนอย่างแตกตื่น พร้อมกับตรงเข้ากอดคออาชาคู่ใจด้วยความสำนึกบุญคุณสหายสี่ขาสุดประมาณ

" เชอะ !...เจ้าสำนึกขอบคุณผิดคนไปรึเปล่า ?...เป็นข้ายิงเกาทัณฑ์ช่วยเจ้าไว้มิใช่รึ ? "

แม่นางแสงจันทร์กล่าวทวงบุญคุณ ขณะก้าวเดินเข้ามาหามัน พร้อมกับควงเกาทัณฑ์ในมืออวดโอ้ฝีมือ

ทั้งสองส่งยิ้มโล่งอกให้แก่กัน เมื่อรู้สึกว่าเภทภัยได้ถูกกำจัดไปหมดสิ้น

ทว่ารอยยิ้มของคนทั้งคู่กลับต้องชะงักค้างกระทันหัน ทันทีที่ต้นซุงสามต้นบนปากหลุมได้ถูกกระแทกกระทั่น จนปลิวละลิ่วลอยออกจาที่ เปิดปากหลุมโล่งในบัดดล

" ไอยารัค !..."

เสียงกัมปนาทกึกก้องพวยพุ่งขึ้นจากหลุม พร้อมกับร่างใหญ่ยักษ์ที่กระโจนขึ้นจากภายใน พุ่งออกมาหาดรุณีมือเกาทัณฑ์ดั่งดาวตกพิโรธ

คมขวานโฉบเฉี่ยวเข้าใส่ราวสายฟ้าฟาด รังสีอำมหิตแผ่พลังแรงกล้า จนเกิดกระแสเร่าร้อนรุกราน ผลักไสให้คนทั้งคู่พุ่งไถลหลบคมขวานไปในเสี้ยวอึดใจ

ถึงกระนั้นคมขวานยังตามรุกไล่เข้าหาหญิงสาวไปสามกระบวนท่าตามติด เร่งรุดจนนางได้แต่เคลื่อนหลบเลี่ยง ไม่อาจหยิบลูกศรพาดสาย

ซ้ำร้ายพลังวัตรของชายร่างยักษ์ยังแผ่กระจายลงพื้น ก่อให้แผ่นดินเคลื่อนเป็นระลอก จนแม่นางแสงจันทร์ต้องไถลตัวเกลือกกลิ้งไปกับพื้น

ท่วงท่านางพาดผิดมหันต์ จนถูกขวานยักษ์ไล่กระหน่ำกลายใกล้ร่างนาง

เ ค ร้ ง !....

ดาบใหญ่าดำสนิทพลันเข้ามาสกัดกั้น ปะทะคมขวานเกิดเสียงดังสนั่น

เป็นห้าวซิ่งที่เผ่นโผนเข้าคว้าดาบตรงเข้าสะบัดกวัดแกว่ง แล้วรุกไล่ชายร่างยักษ์โดยไร้ความยำเกรง

" เจ้าอัปลักษณ์ มาตัดสินฝีมือให้แตกหักกันก่อนเป็นไร ?...สัปยุทธกับอิสตรีมีอันใดน่าอภิรมณ์ ! "

ห้าวซิ่งตวาดก้องไปกับดาบที่แกว่งไกวโจนฟาดฟันฉับไว ด้วยเรี่ยวแรงที่มันยังไม่ฟื้นคืนมาเต็มที่ จึงพลิกดาบเสือกส่งกระบวนท่าล่อหลอก พลิกซ้ายป่ายขวา

เช่นเดียวกับชายร่างยักษ์ ที่มีพลังถดถอยจากการเดินทางมาทั้งวัน จึงใช้พลังขวานได้ไม่เต็มกำลัง

หากยังสามารถส่งกระบวนเพลงขวานเหนือชั้นกว่าครึ่งกระบวนท่า คมขวานจึงตวัดเฉือนเข้าไหล่ชายหนุ่ม จนเลือดไหลเป็นสาย

ถึงกระนั้นห้าวซิ่งยังยืนหยัดต้านรับไม่ล่าถอย เปิดโอกาสให้ดรุณีมือเกาทัณฑ์เกลือกกลิ้งตัวไปหาไหบรรจุน้ำมันดิน

จากนั้นนางจึงจุดไฟเข้ากับไหน้ำมัน แล้วส่งแรงปาเข้าใส่คนทั้งคู่ จนเกิดแรงระเบิดเพลิงฟุ้งกระจายไฟไปทั่ว

ตู ม ม ม ม !....

ไหระเบิดกระเซ็นเปลวไฟร้อนไปอีกอีกสามใบ จนเกิดโพลงเพลิงผลาญ ขณะคมขวานยังคงควงเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง

ผิดกับห้าวซิ่งที่ต้องกระโดดหลบเปลวไฟ เพราะไร้ซึ่งวิชาคงกระพันเฉกเช่นมัน

" แม่นางแสงจันทร์ !...นี่เจ้าจะฆ่าข้ารึไง ไอ้ยักษ์นั้นมันไม่กลัวไฟเจ้าหรอกนะ ! …"

ห้าวซิ่งร้องแตกตื่น ดาบในมือก็สะบัดปัดเปลวไฟที่ลุกลาม

แต่แล้วห้าวซิ่งกลับต้องตื่นตะลึงยิ่งกว่าเก่า เมื่อหญิงสาวกระโจนเข้าคว้าแหเหล็ก แล้วสะบัดทอดคลุมตัวชายร่างยักษ์จนมันล้มขม้ำ

" ถ้ามันไม่กลัวไฟ ก็ต้องกลัวน้ำบ้างล่ะ ! "

หญิงสาวกู่ร้องไปกับการทุ่มไหระเบิดเข้าใส่ชายร่างยักษ์ไม่หยุดยั้ง ทันทีนั้นแรงระเบิดได้พลักส่งให้มันที่ถูกปกคลุมด้วยแหเหล็ก ปลิวกระเด็นตกลงไปในทะเลสาบเขียวขจี

ชายร่างยักษ์เป็นชาวเปอร์เซีย ย่อมไร้ความสามารถทางน้ำ พอเพิ่มน้ำหนักแหเหล็กเข้าไปอีก ทำให้ร่างยักษ์นั้นดำผุดดำว่าย ตะเกียกตะกายในสายน้ำ

เสี้ยวอึดใจก่อนมันจะจ่มดิ่งลงไป ชายร่างยักษ์พลันสะบัดมือปล่อยเส้นเหล็กหนึ่งสาย เข้าพันขาหญิงสาว แล้วลากนางให้เลื่อนไถล ส่งแรงดึงรั้งให้ลงไปในน้ำพร้อมมือขวานทมิฬ

หญิงสาวถูกฉุดรั้งให้ลงไปใต้น้ำในทันใด !...

" ไม่ !...ไม่ !...แม่นางแสงจันทร์ "...

ห้าวซิ่งตะโกนร้องเสียงหลง เมื่อเห็นคนทั้งคู่จมหายเข้าไปในธารน้ำขจี

…ไม่เพียงชาวเปอร์เซีย แม่หญิงมองโกลก็ว่ายน้ำไม่เป็นเช่นกัน !...

" ผิดท่าแล้ว ! "

ความหวาดหวั่นโจนจับใจห้าวซิ่ง เพราะความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม

ชั่วพริบตาชายหนุ่มรีบปล่อยดาบลงพื้น แล้วตะบึงวิ่งสุดกำลัง ก่อนจะกระโดดพุ่งหลาวลงไปในสายน้ำ ด้วยใจที่นึกถึงแต่หญิงสาวนัยน์ตาเขียวมรกตเพียงอย่างเดียว

" เจ้าห้ามมาตายต่อหน้าข้าเชียว ! เจ้าจะมาจมน้ำตายกลางทะเลทรายแบบนี้ไม่ได้นะ ! "

ห้าวซิ่งครุ่นคิดเคร่งเครียด ขณะแกว่งแขนแหวกว่ายใต้น้ำอันยะเยือกเย็น สะท้านไปถึงขั้วหัวใจ…