สิรินทร์มองตามร่างหนาที่เดินออกจากห้อง เรียวคิ้วของเด็กสาวขมวดเข้าหากันอย่างน่าสงสัย ทำไมภากรณ์ถึงได้ยอมออกจากห้องไปง่ายดายขนาดนี้ แต่อย่างนั้นก็พลันยิ้มขึ้น เมื่อโกหกชายหนุ่มได้สำเร็จ
แสงแดดเริ่มสาดส่องลงมากระทบกับพื้นดินพื้นหญ้า บ่งบอกเวลาได้ว่าเริ่มสายแล้วเด็กสาวที่เคยอยู่แต่ในห้องกับลงมาสอดส่องมองทางนอกบ้านหลังจากที่ใส่บาตรในตอนเช้าแล้วเสร็จ ใบหน้าหวานเหมือนจะชะโงกมองดูสิ่งต่างๆอยู่สักพัก เสียงทักก็ดังขึ้น
“นายหญิง หาอะไรหรอครับ”
สิรินทร์เด็กน้อย หันตามเสียงที่ถาม แน่นอนว่าเธอไม่ได้หาอะไรเพียงแต่สังเกตมองทางก็เท่านั้น เพราะตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่ที่บ้าน เธอแทบไม่ค่อยได้สังเกตอะไร แถมเอาแต่อยู่บนห้องจนเวลาผ่านไปหลายวัน
“อ๋อ คือหนูแค่ดูอะไรไปเรื่อยค่ะ”
“เข้าบ้านเถอะครับแดดเริ่มร้อนแล้ว”
เหมือนจะไม่มีโอกาสให้หาทางหนีทีไล่ ลูกน้องของภากรณ์ก็มาไล่ต้อนเธอเข้าบ้าน ไม่ว่าจะผีจะคนคงไม่ยอมปล่
