สิรินทร์เดินหน้าบึ้งกลับมาที่ห้องของตัวเอง พร้อมความหงุดหงิดในร่าง นึกน้อยใจที่ภากรณ์สั่งห้ามไปเสียหมด ด้วยความโมโหมือเล็กยกขึ้นมายีผมที่ยาวสลวยจนมันชี้ฟูขึ้นเล็กน้อย สายตาหวานที่มองกลับไปที่ประตูห้องที่เธอพึ่งเดินเข้ามานั้น มันบ่งบอกได้ว่าเธอไม่คิดที่จะยอมแพ้เขาแม้แต่น้อย
“คอยดูนะ หนูต้องออกจากที่นี่ให้ได้”
เมื่อนึกขึ้นได้ถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดที่ปากตัวเอง พร้อมสายตาที่กลอกไปมาเล็กน้อย กลัวว่าผีกุมารทองจะเข้ามาได้ยิน
เด็กสาวเดินมานั่งที่ปลายเตียง เธอชั่งใจอยู่ชั่วครู่ หากจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนแล้วเล่าความจริงให้ใบตองฟัง มันจะน่าอายไปไหม แต่ถ้าไม่ลองเธอก็ต้องตกเป็นเครื่องบำเรอรักของภากรณ์อยู่ร่ำไป
มือเล็กยกมือถือขึ้นมามองพร้อมกับการถอนหายใจจนดังเฮือก ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วมันก็ต้องลอง
สิรินทร์: ใบตองเราอยากออกไปหาเธอ แต่ติดที่เราถูกขัง เธอพอช่วยเราออกไปได้ไหม เราไม่อยากอยู่ที่นี่
