เด็กสาวเดินขึ้นห้องด้วยสายตาละห้อย หมดหวังกับเรื่องที่จะออกไปเจอเพื่อน ไม่คิดเลยว่าภากรณ์จะเป็นคนนิสัยแบบนี้แม้กระทั่งขอออกไปพบประเพื่อนบ้างก็ยังไม่ให้ไป
สิรินทร์นั่งลงที่มุมเดิมของห้อง พร้อมการถอนหายใจ ดวงตากลมเหม่อมองออกไปนอกห้องที่บรรยากาศเริ่มมีความมืดเข้ามาปกคลุมขึ้นเรื่อยๆ มือถือที่ถูกชาร์จแบตไว้ ก่อนที่เธอจะลงไปทานมื้อค่ำ ดังขึ้นมาอีกรอบ เหมือนรู้ว่าเธอกำลังจะตอบบทสนทนาที่ยังคงค้างไว้
ติ่ง
ใบตอง: ไม่เห็นตอบเราเลย ตกลงมาเจอได้ไหม
สิรินทร์ :คงไม่ได้ เจ้าของบ้านไม่อนุญาต
ใบตอง: รินเราถามจริงๆเถอะ เธอมาทำงานอะไร ทำไมดูเหมือนจะมีความลับจัง
สิรินทร์: เรายังไม่ได้งาน แต่… ช่างเถอะ ไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกัน
เมื่อพิมพ์ตอบไปเรียบร้อยก็วางมันลงที่เดิม แล้วนั่งอยู่อย่างนั้น แต่ใจพลันฉุกคิดเรื่องแปลกอีกเรื่องไม่ได้
“ทำไมช่วงนี้ไม่เห็นฝันเห็นผีตนนั้นนะ”
เธอทำหน้าสงสัยเมื่อคิดถึงเรื่องที
