หนึ่งเดือนต่อมา
มะลิกำลังทำกายภาพบำบัดให้ภาคินด้วยท่านอนราบลงบนเตียง กำลังยกบริหารกล้ามเนื้อขาขึ้นลงไปมา ภาคินก็เอาแต่จ้องมองหน้ามะลิ จนเธอประหม่าเขินอายหน้าแดงก่ำ อมยิ้มน้อยๆ
"ทำไมเขินฉันเหรอ"
"พี่คินถามมาได้ เขินสิคะ"
"อย่าไปเขินอายอย่างนี้กับใครอีกล่ะ"
"พี่คินพูดแบบนี้ หมายความว่ายังไงคะ"
"ก็หมายความตามที่พูดนั้นแหละ"
"ค่ะ"
หลังจากทำกายภาพเสร็จมะลิก็ยกพยุงตัวภาคินนั่งลงบนวีลแชร์ จากนั้นก็นั่งลงก้มหน้ายกเท้าทั้งสองข้างของภาคินวางลงตรงที่พักเท้า พอวางเสร็จมะลิก็ชะงักนิ่งไปเพราะเธอเห็นนิ้วเท้าของภาคินขยับได้ จึงมองเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ปรากฏว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ นิ้วเท้าทั้งสองข้างของภาคินขยับได้จริงๆ
"พี่คินขยับนิ้วเท้าได้แล้ว" เงยหน้าขึ้นมองหน้าภาคินด้วยความดีใจน้ำตาคลอเบ้า
"ใช่ ฉันขยับปลายเท้าได้แล้ว"
"มะลิดีใจยังเลยค่ะ" ยืนขึ้นโน้มตัวเข
