หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
หลังจากที่มะลิอาบน้ำแต่งตัวให้ภาคินเสร็จก็พยุงนั่งลงบนวีลแชร์ กำลังจะเดินไปหยิบหวีมาหวีผมให้ภาคิน อยู่ๆ ภาคินก็ดึงแขนมะลิให้นั่งลงบนตักของตัวเอง
"พี่คินจะทำอะไรคะ" จ้องหน้าภาคิน
"ฉันขอชื่นใจเธอหน่อยสิ"
ภาคินไม่รอช้ายื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มมะลิฟอดหนึ่ง จากนั้นก็เลื่อนริมฝีปากหยักหนาประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของมะลิอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน แต่ยังปนไปด้วยความหื่นกระหายอยู่ในที ไม่นานภาคินก็ถอดถอนริมฝีปากออกมาช้าๆแล้วมองสบตากับมะลิ ทั้งคู่ต่างก็มองเข้าไปในดวงตากันอย่างหวานซึ้ง
"เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ ฉันขาดเธอไปไม่ได้"
"พี่คิน" มะลิยกมือขึ้นไปแตะหน้าของภาคินเบาๆ
"อยู่กับฉันจนกว่าฉันจะเดินได้เลยนะ" ก้มหน้าลงจูบหน้าผากมะลิเบาๆ
"ค่ะ มะลิจะอยู่เป็นกำลังใจและช่วยพี่จนกว่าจะกลับมาเดินได้เหมือนเดิม" มะลิส่งยิ้มกว้างให้ภาคิน
"ขอบใจมากนะ ที่ไม่ทิ้งกันไปไหน"
