“ผมจะขับรถไปรับเอง ลุงพักผ่อนให้หมอมาดูเท้าเถอะ เจียมตัวเสียบ้างขืนฝืนสังขารขับรถไปทั้งแบบนี้เดี๋ยวทั้งลุงทั้งหลานจะมาไม่ถึงไร่”
“รีบๆ ไปเลยไป” ไพบูลย์ไล่แล้วโยนกุญแจรถส่งให้
ฌานรับมาไว้อย่างพอเหมาะแล้วเดินออกมาที่รถจิ๊ปฝนตกแบบนี้ใช้รถจิ๊ปดีที่สุด สามปีแล้วที่เขาซุกซ่อนตัวเองในไร่องุ่นที่เป็นที่รู้จักว่า ‘ไร่ชงคา’ ฌานหลบหนี ‘บางสิ่ง’ มาพักที่ไร่ชงคาตามคำแนะนำฝากฝั่งของดร.อธิปัตย์ ซึ่งในขณะนั้นเขามีทางเลือกไม่มากนักจะว่าก็ไม่มีเลยถึงจะถูก ‘ไปอยู่ที่ไร่ชงคาสักพักจนกว่าผมจะทดลองเซรุ่มสำเร็จเถอะ รับรองว่าคุณจะเข้ากับลุงบูลย์ได้ดีเหมือนผม’
เมื่อได้รู้จักกับไพบูลย์เขาก็รู้เลยว่าทำไมทั้งคู่ถึงเป็น ‘เพื่อนสนิท’ กันได้ แต่เขาก็เรียกเจ้าของไร่ชงคาว่า ‘ลุง’ เหมือนคนอื่น เพราะนั่นเป็นความต้องการของเจ้าของไร่องุ่นเกือบร้อยไร่คนนี้เอง เขาช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ ที่ไร่ชงคาโดยเฉพาะเกี่
