เด็กน้อยที่อึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เพิ่งตั้งสติได้ จึงเอ่ยถามหญิงสาวอย่างวาดหวัง “ท่านอาซวง แล้วเรื่องไปเที่ยว...”
“คาดว่าวันนี้คงไม่ได้ไปแล้ว” ตอบเสร็จก็หันไปยังทิศทางของผู้จากไป “หงหยางจู อย่าเพิ่งไป ให้ข้าดูอาการเจ้าก่อน”
หงหยางจูหนีเข้าห้องไปแล้ว ผู้ที่ตามหลังไปคือหลิวฟางซวง ภายในโถงใหญ่ของถ้ำแห่งนี้จึงเหลือเพียงมู่หรงอู่กับอี้เฟิงหลงเท่านั้น
“อาจูน่าสงสารจัง” เด็กน้อยคนแรกกล่าวขึ้น “หน้าแดงเช่นนั้นคงอับอายมากทีเดียว ข้าเองก็ผิดที่เอาศอกไปชนปาก...”
“โทษตัวเองไปไย มันถึงเวลาที่ฟันน้ำนมของเขาจะร่วงแล้วต่างหาก” อี้เฟิงหลงกล่าวเสร็จก็หลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ
ในที่สุดก็ถึงคราวเขาได้หัวเราะเยาะบ้าง แม้จะทำให้ภาพพจน์เสียหาย แต่ความสะใจที่แลกมานั้นย่อมคุ้มค่ามากกว่าหลายร้อยเท่า!
...วันเวลาก็ยังคงผ่านพ้น
หลังจากที่ท่านอาจารย์สั่งให้เขารอ ชายหนุ่มก็ปักหลักอยู่บนเนินเขาห่างออกจากทะเลส
