ตอนที่ 12 ผู้หญิงหน้าเงิน (2)
1265 คำ
“จริงๆ ต้นกล้าเป็นหลานของคุณแม่ครับ แต่คุณแม่บอกว่าจะให้ต้นกล้าเป็นลูกชาย ก็เลยให้ต้นกล้าเรียกว่าคุณแม่มาตลอดครับ” ต้นกล้าอธิบาย
เด็กชายรู้เรื่องทุกอย่างมาตลอด เพราะชัยรัมภาไม่เคยคิดปิดบัง จึงได้เล่าเรื่องที่พ่อแม่ที่แท้จริงของเขาเสียชีวิตไปตั้งนานแล้ว ทว่าต้นกล้าไม่ได้คิดมาก ด้วยยังเด็กและตัวเขาเองก็รักชัยรัมภาเหมือนแม่แท้ๆ จึงไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นเพียงหลานชาย และหล่อนเป็นแค่ป้าของเขาเท่านั้นมาก่อน
“อย่างนั้นหรือจ๊ะ มานี่มาลูก ดูซิ มีขนมอะไรบ้างเอ่ย”
คุณหญิงพิสมัยอ้าแขนกอดต้นกล้าแล้วอุ้มขึ้นนั่งบนตักพลางหยิบคุกกี้ป้อนใส่ปาก ชัยรัมภาคลี่ยิ้มกับภาพที่เห็น ก่อนจะมา เธอคิดไม่ตกว่าคุณแม่ของภากรจะนิสัยเช่นไร แต่พอได้มาเจอตัวจริง คุญหญิงกลับใจดีเกินคาด
“นั่งสิหนูภา ลุงมีเรื่องจะคุยด้วยเยอะแยะเลย”
เธอนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตามคำเชิญ คุณหญิงพิสมัยอาสาดูแลต้นกล้าเอง ทั้งสองพากันไปเล่นที่สระน้ำตรงโซนสำหรับเด็กเล็ก
“คุณลุงมีอะไรจะคุยกับภาหรือคะ”
“ก็เรื่องงานแต่งงานนั่นแหละ เรื่องสถานที่จัดงานกับเรื่องแขกที่จะมางาน หนูภาไม่ต้องกังวลเลยนะ ลุงจัดการหมดแล้ว รับรองว่ายิ่งใหญ่สมเกียรติของหนูภาแน่นอน”
คงเดชที่ดูจะตื่นเต้นยิ่งกว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวเสียอีกเอ่ยขึ้น ชัยรัมภายกมือไหว้ขอบคุณในความเอ็นดูที่เขามอบให้
“ขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่ให้เกียรติภาขนาดนี้ ภายังไงก็ได้ค่ะ ไม่ต้องจัดงานใหญ่มากก็ได้”
“ได้ยังไงล่ะ การแต่งงานสำหรับผู้หญิงเป็นเรื่องสำคัญมากๆ เมียลุงบอกว่าต้องจัดออกมาให้ดีที่สุด หนูภาจะได้เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ”
หล่อนได้แต่ยิ้มรับ ความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับการแต่งงาน สำหรับเธอคงไม่มีโอกาสได้ใช้คำๆ นั้น เพราะว่าที่เจ้าบ่าวของเธอไม่ได้ต้องการแต่งงานกับเธอเลยแม้แต่น้อย
“แล้วก็อีกเรื่อง ที่ลุงให้คนไปรับหนูมาวันนี้ ก็เพราะจะพาไปเลือกชุดแต่งงาน ลุงนัดกับร้านที่ดังที่สุดของประเทศเอาไว้แล้ว หนูภาจัดเต็มได้เลยนะลูก”
“ภายังไงก็ได้ค่ะ จริงๆ คุณลุงเลือกแบบให้ภาเลยก็ได้นะคะ”
“เฮ้ย จะให้ลุงเลือกได้ยังไง ลุงไม่ใช่คนแต่งสักหน่อย เอ้านั่น เจ้าเซียนมานั่นแล้ว”
คงเดชชี้นิ้วไปที่ด้านหลังของหล่อน ชัยรัมภาหันกลับไปมอง ก็พบร่างสูงของภากรกำลังเดินตรงมาทางนี้ และทันทีที่ทั้งสองคนสบตากัน…
ราวกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่รอบตัว พวกเขาตาจ้องตากันไม่ลดละ
“คุณพ่อเรียกผมกลับมามีอะไรหรือครับ”
“ยังจะมาถามอีก พาหนูภาไปเลือกชุดแต่งงานซะ ร้านของคุณหญิงเพชรอำไพนั่นแหละ พ่อนัดเอาไว้แล้ว”
“ว่าที่เจ้าสาวผมไม่มีขาไปเองหรือไงครับ” เขาถามกลับด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
“เจ้าเซียน!”
“คุณลุงคะ ไม่เป็นไรค่ะ ภาไปเองก็ได้”
“เห็นไหมคุณพ่อ เธอบอกว่าไปเองได้ งั้นผมไปก่อนนะ” ภากรทำท่าจะหมุนตัวเดินกลับออกไป คงเดชรีบส่งเสียงห้ามทันที
“ถ้าแกกล้าก้าวขาออกไปแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะยกเลิกบัตรเครดิตของแกทุกใบ!”
“คุณพ่อ!” เจ้าตัวถึงกับหันมามองบิดาด้วยสายตาตัดพ้อ
“เลิกทำตัววุ่นวายแล้วพาหนูภาไปเลือกชุดซะ แกเองก็เลือกมาด้วยเลย”
“สูทผมมีตั้งเยอะแยะบานตะไท จะซื้อใหม่ให้เปลืองทำไมล่ะครับ ใส่ตัวเก่าไปก็ได้” ไม่วายเถียงทิ้งทวนอีกรอบ
“สูทที่ใส่ปกติกับสูทที่จะใส่ในวันแต่งงานมันเหมือนกันเสียที่ไหนเล่าไอ้ลูกคนนี้!”
“ใจเย็นๆ ค่ะคุณลุง ภาจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ แค่ไปเลือกชุดแต่งงานใช่ไหมคะ” เมื่อเห็นท่าไม่ดี ชัยรัมภาจึงรีบแทรกขึ้น ก่อนจะเกิดศึกนองเลือดระหว่างพ่อลูก
“ใช่จ้ะ เอาชุดที่สวยที่สุดเลยนะหนูภา ไม่ต้องห่วงเรื่องราคา ลุงทุ่มไม่อั้น”
“พ่อบุญทุ่ม” ภากรเบะปากพูดจาล้อเลียน
“ไอ้เจ้าเซียน!”
“อ้า…ไปแล้วค่ะ ไปๆ ภาไปก่อนดีกว่าค่ะ ฝากต้นกล้าด้วยนะคะ สวัสดีค่ะ”
เธอรีบยกมือไหว้อีกรอบแล้วเดินไปดึงแขนภากรออกจากบ้าน ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ คงเดชอาจมีสิทธิ์เส้นเลือดในสมองแตกเพราะลูกชายตัวดีอย่างภากรก็เป็นได้
เมื่อลากเขามาจนกระทั่งพ้นสายตาของคงเดช เธอก็รีบปล่อยมือออกจากแขนของเขาแล้วยืนทิ้งระยะห่างหลายก้าว ภากรมองแขนตนเองตรงจุดที่ถูกหล่อนจับไว้เมื่อครู่ ก่อนจะทำเป็นยกมือขึ้นปัดๆ ราวกับรังเกียจเธอ
หญิงสาวได้แต่ขบฟันระงับความโกรธกับการกระทำที่น่ารังเกียจของเขา
“คุณบอกฉันมาก็พอว่าร้านอยู่ตรงไหน ฉันไปเองได้ค่ะ”
“ตรงไปเลี้ยวซ้าย จากนั้นตรงไปอีกสองกิโลฯ แล้วเลี้ยวขวาห้าร้อยเมตร จากนั้นก็เลี้ยวขวาอีกที ตรงไปอีกสามกิโลฯ แล้วเลี้ยวซ้ายไปสองกิโลฯ จากนั้นเลี้ยวขวาสองร้อยเมตร แล้วก็ตรงยาวๆ อีกสี่กิโลฯ พอเจอสี่แยกก็ให้เลี้ยวขวา แล้วจะเจอวงเวียน จากนั้นก็…”
“หยุดค่ะ!” หล่อนรีบยกมือห้ามเขา
พยายามสูดลมหายใจเข้าออกและนับหนึ่งถึงล้านในใจ ก็รู้อยู่หรอกว่าเขากวนประสาท แต่ไม่คิดว่าจะกวนประสาทกันถึงขนาดนี้
“สรุปว่ายังจะไปเองอยู่ไหม? แม่คนเก่ง” เขายอกย้อนใส่
“ก็คุณไม่อยากไปไม่ใช่หรือคะ ฉันก็จะไปคนเดียวแล้วไง ทำไมต้องมากวนกันด้วยล่ะ”
“เธอไม่ได้ยินที่พ่อฉันพูดเหรอ ตัดบัตรเครดิตเลยนะ คิดว่าฉันจะยอมเอาบัตรเครดิตมาทิ้งเพราะเรื่องแค่นี้หรือไง” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางถลึงตาใส่อย่างน่าโมโห
ถ้าไม่ติดว่าเป็นหนี้บุญคุณเขาและครอบครัวอยู่ล่ะก็…ชัยรัมภาอยากจะกระโดดเตะขาคู่ใส่เขาสักครั้ง เอาให้หงายท้องตึงไปเลย
“ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคุณแล้ว อยากจะทำยังไงก็เชิญเถอะค่ะ”
“ตามมา” เขาออกคำสั่งแล้วเดินนำเธอไปยังลานจอดรถของคฤหาสน์
ชัยรัมภามองตามหลังร่างสูง แผ่นหลังกว้างของภากรในตอนนี้ ทำให้เธอนึกถึงเมื่อวานที่เขาช่วยเธอเอาไว้ นาทีที่เขาดึงให้เธอไปหลบอยู่ด้านหลัง วินาทีนั้น…
หล่อนรู้สึกปลอดภัยมากจริงๆ
ราวกับว่า…เขายังเป็นชายหนุ่มที่แสนอบอุ่นคนเดิมของเธอ
“นั่นเดินหรือคลาน อย่าบอกนะว่าต้องให้ไปอุ้ม”
ภากรหันมาตะโกนถามเธอ ชัยรัมภาหยุดความคิดเพ้อฝันเมื่อครู่ของตัวเองในทันที
‘เอาสะดือคิดหรือไงกันนะยัยภา ผู้ชายคนนี้ห่างไกลกับคำว่าอ่อนโยนอีกเยอะ!’ หล่อนคิดในใจ
- ผู้เขียน
