ตอนที่ 11 ผู้หญิงหน้าเงิน (1)
1283 คำ
“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยฉัน”
หลังจากจัดการความวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ รวมถึงรอจนมารดาสงบลงและหลับไป ชัยรัมภาจึงพาชายหนุ่มมาที่ร้านกาแฟใกล้ๆ กับศูนย์พักฟื้น
“ฉันมาเพราะคุณพ่อบอกให้มา” เขาตอบอย่างเย็นชา
ภากรจัดการจ่ายค่าดูแลมารดาของหล่อนให้แกทั้งศูนย์ฯ ทั้งหมด รวมถึงทำเรื่องย้ายให้ไปพักฟื้นอยู่ที่ห้องวีไอพีและติดต่อขอพยาบาลส่วนตัวที่จะคอยดูแลท่านตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หล่อนรู้ว่าทุกสิ่งที่เขากระทำลงไปทั้งหมด คงจะเป็นคำสั่งจากคงเดชอีกเช่นกัน
“ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากจะขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้เขา
ภากรที่แสร้งทำเป็นมองออกไปนอกร้าน เหมือนว่าไม่อยากเสวนากับหล่อนมากนัก แอบชำเลืองมองไปที่ข้อมือเล็ก บัดนี้มีรอยแดงจากการถูกชายฉกรรจ์พวกนั้นบีบเข้าเต็มแรง ลึกๆ แล้วเขารู้สึกเป็นห่วง หากแต่ไม่ต้องการแสดงออก
“ข้อมือเธอ…”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่ คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วง แค่จะบอกว่ารอยแค่นั้นคงไม่ตายหรอกมั้งต่างหาก” เขาตอบกลับ พยายามตีหน้าเคร่งขรึม
“ค่ะ ไม่ตายหรอก ยังไงเรื่องในวันนี้ ถ้ามีโอกาสฉันจะตอบแทนอย่างแน่นอนค่ะ ขอบตัวก่อนนะคะ ฉันมีงานต้องไปทำต่อ” พูดพลางลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากร้าน
ภากรรีบโพล่งออกไป
“ยกเลิกการแต่งงานซะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ชัยรัมภาก็ชะงัก แล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้ง ภากรลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับเธอ ทั้งสองจ้องกัน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
“ฉันไม่อยากแต่งงานกับเธอ” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ท่าทางของภากรเหมือนโกรธเคืองหล่อนอยู่ตลอดเวลา
“ฉันก็ไม่อยากค่ะ”
“ถ้างั้นก็ยกเลิกงานแต่ง ฉันจะบอกคุณพ่อให้เองว่าเธอไม่อยากแต่งงาน”
“ไม่ค่ะ” หญิงสาวตอบกลับในทันที
ดวงตาคู่สวยตวัดขึ้นมองเขาอย่างเย็นชาไม่แพ้กัน นัยน์ตาที่มองอีกฝ่ายเฉยชาและไร้ความรู้สึก สำหรับหล่อนแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการทำให้มารดาและลูกสุขสบาย
“ว่าไงนะ” เขาถามซ้ำ
“ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
“ก็ไหนเมื่อกี้บอกไม่อยากแต่งไง?!” ภากรเริ่มเสียงดังขึ้น
“ใช่ค่ะ ฉันไม่อยากแต่ง แต่ไม่ได้พูดสักคำว่าจะไม่แต่ง”
“ชัยรัมภา!” เขาเค้นเสียงเรียกชื่อเธอ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ สวัสดีค่ะ”
หมับ!!!
“คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ เหรอ!”
ภากรไม่ยอมให้เธอเดินหนี เขาคว้าแขนหล่อนแล้วกระชากเข้าหาตัวเอง ก่อนจะก้มมองด้วยสายตาดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ปล่อยฉันะคุณภากร” เธอพูดเสียงลอดไรฟัน
คนในร้านเริ่มพากันจับจ้องพวกเขามากขึ้น แต่มีหรือที่คนอย่างภากรจะสน
“ยกเลิกงานแต่งซะ ตอนที่ฉันยังพูดดีด้วย”
“ฉันไม่ยกเลิก ฉันจะแต่งงานกับคุณ ฉันจะนอนกอดทะเบียนสมรสระหว่างเราไปจนวันตาย”
เธอตอบโต้กลับอย่างถึงพริกถึงขิงไม่แพ้กัน แม้จริงๆ แล้วหล่อนจะเป็นคนอ่อนโยน แต่ชีวิตที่ผ่านมา สอนให้หญิงสาวคนนี้ต้องเข้มแข็ง และกัดฟันสู้กลับให้ได้เมื่อถึงเวลา
“เธอบ้าหรือเปล่า สติไม่ดีเหรอ คนไม่รักกันแล้วจะแต่งกันให้มันได้อะไร” น้ำเสียงของภากรแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
ชัยรัมภาสะดุดไปเล็กน้อยกับประโยคที่เขาพูด
คนไม่ได้รักกันอย่างนั้นเหรอ…
หล่อนเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าระหว่างเธอและเขา จะกลายเป็นคนที่ไม่ได้รักกันไปเสียแล้ว
“บางครั้งการแต่งงาน ก็ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความรักเสมอไปนี่คะ ยังมีอีกหลายปัจจัยที่คนเราแต่งงานกัน” เธอตอบพลางหลบตาเขา
“แล้วปัจจัยของเธอคืออะไร”
“…”
“เงินสินะ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก
ร่างเล็กเม้มปากแน่น นึกเจ็บใจที่ถูกเขาพูดจาแบบนี้ใส่ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง
“ผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะมีการแต่งงานเข้ามาช่วย มันจะต่างอะไรกับผู้หญิงในตู้กระจกกัน”
“คุณภากร!” ชัยรัมภาเงยหน้ามองเขา
ดวงตาแข็งกร้าวของทั้งคู่จ้องมองกันอย่างไม่ลดละ แรงบีบของภากรที่ต้นแขนของหล่อนเองก็รุนแรงขึ้นไปตามอารมณ์ของเขา
“ได้ ในเมื่อเธอยืนยันว่าจะแต่งงานกับฉัน ก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน”
“คุณจะทำอะไร”
“อยากรู้ก็รอดูเอาเองสิ หึ!”
เขาสะบัดแขนเธอออกแล้ววางเงินค่ากาแฟไว้บนโต๊ะก่อนจะออกจากร้านไป ชัยรัมภาค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม นัยน์ตาสวยรวดร้าวขึ้นด้วยความเจ็บปวด
เทพบุตรที่แสนดีของเธอคนนั้น…
…คงตายจากเธอไปแล้วจริงๆ สินะ
เป็นอีกครั้งที่คงเดชส่งรถไปรับตัวชัยรัมภามา หลังจากที่ตกลงว่าจะแต่งงานกันแล้ว พิธีก็จะถูกจัดขึ้นในอีกสามวันข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โดยมีคงเดชและคุณหญิงพิศมัย มารดาของภากร เป็นคนคอยเตรียมงานทุกอย่าง โดยทั้งสองให้เหตุผลว่าอยากจะอุ้มหลานเร็วๆ จึงไม่อยากรีรอ
ชัยรัมภาถูกพามาที่คฤหาสน์ของตระกูลเตชะฤทธิ์ เธอพาต้นกล้าที่วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนมาด้วย เด็กชายมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าอย่างตื่นตาตื่นใจ รีบจับมือหล่อนพาเดินเข้าไปข้างในด้วยท่าทีตื่นเต้น คงเดชที่ได้ยินเสียงรถรีบเดินออกมาต้อนรับ
“สวัสดีค่ะคุณลุง” ชัยรัมพายกมือไหว้
“สวัสดีครับ” ต้นกล้าทำตาม
“มาแล้วเหรอ มาๆๆ ลุงเพิ่งให้คนเอาขนมมาจัดโต๊ะพอดีเลย ไปกินขนมตรงสระว่ายน้ำกันดีกว่านะ อยากว่ายน้ำไหมลูก” คงเดชก้มลงมาถามต้นกล้า เด็กชายรีบพยักหน้ารับ
“อยากครับ บ้านคุณปู่มีสระด้วยเหรอครับ”
“มีสิ สระใหญ่มากเลยด้วย เดี๋ยวปู่พาไปนะลูก” ว่าพลางยื่นมือไปให้เด็กชายจับ
ต้นกล้าเงยหน้ามองมารดาเพื่อรอคำอนุญาต ชัยรัมภาจึงพยักหน้าให้ เด็กชายยิ้มกว้าง รีบยื่นมือไปจับมือของคงเดชทันที
คงเดชพาทั้งสองคนมาสระว่ายน้ำ ที่ริมสระมีโต๊ะสำหรับนั่งพักผ่อนหย่อนใจ คุณหญิงพิสมัยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชัยรัมภารีบยกมือไหว้ ต้นกล้าเองก็เช่นกัน เด็กชายมีสัมมาคารวะ ทำให้คนที่พบเห็นต่างก็เอ็นดูตั้งแต่แรกเจอ
“สวัสดีจ้ะ หนูคือหนูรัมภาสินะ”
“ใช่ค่ะ ขอโทษที่ภามากราบคุณป้าช้านะคะ”
“ไม่เป็นไรๆ ป้าเข้าใจ ทุกอย่างมันคงกะทันหันสำหรับหนูสินะ แล้วนี่…” คุณหญิงพิสมัยมองไปที่ต้นกล้า เด็กชายรีบยกมือไหว้อีกครั้ง
“สวัสดีครับ ผมชื่อต้นกล้า อายุหกขวบ เรียนอยู่ชั้นอนุบาลสามทับสองครับ”
“ตายจริง พูดจาฉะฉานน่ารักน่าฟัง แล้วเด็กคนนี้…”
“ลูกชายของภาเองค่ะ” หล่อนแนะนำ คุณหญิงพิสมัยเงียบไปพลางหันไปมองหน้าผู้เป็นสามี
- ผู้เขียน
